Για τον Τάσο Θεοφίλου

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Είχα γράψει μετά από καιρό ένα διήγημα, ας το πούμε έτσι, κι ύστερα από μια μικρή, πολύ πρόχειρη, έρευνα για τις φυλακές, για τον εγκλεισμό των κρατουμένων, ποινικών και πολιτικών, για την βία των ανθρωποφυλάκων. Ρεαλιστικό κυρίως με κάποιες δόσεις σουρεαλισμού και χιούμορ, όπως εγώ τα αντιλαμβάνομαι φυσικά, αλλά σε ένα αχρονικό πλαίσιο.

Δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, όσο και αν φαίνεται εντυπωσιακό με την προηγούμενη περιγραφή: φλυαρούσε πολύ, γινόταν ιδιαίτερα συναισθηματικό και έμοιαζε περισσότερο με πολιτικό μανιφέστο που δεν θα έγραφε κι ο χειρότερος προπαγανδιστής. Αλλά αντί να το διαγράψω, ήθελα να του δώσω ακόμα μια ευκαιρία• και είχε πάρει πολλές μέχρι τώρα.

Ώσπου διάβασα τα κείμενα, τις μαρτυρίες από τη φυλακή και τη… γνωριμία με το ελληνικό, σωφρονιστικό σύστημα, του πολιτικού κρατούμενου Οτάσσιου Θεοφίλου, του νεαρού αναρχικού κομμουνιστή και συγγραφέα, που με ψεύτικες, κατασκευασμένες κατηγορίες καταδικάζουν σε θάνατο οι αρχές της τάξης και της δημοκρατίας στην… παραδεισένια χώρα μας, που ξεπουλάει τις συνειδήσεις μας και τα δημόσια αγαθά στο όνομα της ανάπτυξης!

Ένας ευαίσθητος άνθρωπος, ένας αγωνιστής που διώκεται για τις ιδέες του και γιατί δεν έσκυψε το κεφάλι μπροστά στην καφκική, δικτατορία του αστικού κράτους, να ποιός είναι ο Οτάσσιος Θεοφίλου: ένας ήρωας του καιρού μας, ένας άνθρωπος σαν εσάς, σαν και τον φλύαρο αφηγητή σας, που διεκδικεί να ζήσει αληθινά, χωρίς ανθρωποφύλακες, χωρίς περιορισμούς, χωρίς καταπίεση. Στα κείμενα του, θα διαβάσετε, θα γνωρίσετε καλύτερα, τον αγώνα που δίνει απέναντι σε μια καλά, οργανωμένη αντίληψη και διαδικασία – αυτή που μόνο το αστικό Κράτος μπορεί να οικοδομήσει – που στοχεύει στον πλήρη εξανδραποδισμό κάθε λογικής και στην απόλυτη υποταγή της ελεύθερης, κοινωνικής συνείδησης, προστασία δίνοντας στα αφεντικά της.

Θα θυμώσετε, θα κλάψετε με αυτά τα κείμενα – με τις αδιαμφισβήτητες λογοτεχνικές αρετές, ένα χέρι παγωμένο θα κάνει η καρδιά σας να επιβραδύνει τους ρυθμούς της, θα ανατριχιάσετε, θα πείτε “αυτά δεν γίνονται εδώ”, θα κάνετε πολλά αλλά κυρίως δεν θα αδιαφορήσετε.

Ναι, είναι λογοτεχνία οι μαρτυρίες του Οτάσσιου Θεοφίλου, είναι και ξεκάθαρη, πολιτική καταγγελία. Αλλά είναι και το στήριγμα ενός ανθρώπου για να μην χάσει το μυαλό του, μέσα σε μια κατάσταση που ακόμα και το να βρίσεις τους ανθρωποφύλακες σου με όλο το σχετικό οπλοστάσιο που σου παρέχει η πατριαρχία, μπορεί να λειτουργήσει κάπως σαν βάλσαμο.

Περιττό και να το πω, πως διέγραψα από την μνήμη του υπολογιστή το δικό μου κείμενο, που ξαφνικά το ένιωσα σαν προσβολή στον αγώνα του Οτάσσιου Θεοφίλου και στον αγώνα διάφορων σαν αυτών, που αν κι έχουμε πολιτικές διαφωνίες, ξέρουμε πως ο εχθρός είναι κοινός και πως μέσα στην κρίση του, μέσα στην παρακμή του, έχει γίνει χειρότερος και πιο επικίνδυνος από πριν. Για αυτό κι η μόνη λύση δεν είναι άλλη από την ανατροπή του. Η σημερινή απόφαση του εισαγγελέα, κάνει αυτή την αναγκαιότητα πιο επίκαιρη από ποτέ. Θα αρνηθούμε αυτό το καθήκον μας; Ας είναι, η πανεργατική απεργία στις 17 Μαΐου μια απάντηση σε αγωνιστική κατεύθυνση. Αλίμονο μας, εάν τώρα στις δύσκολες στιγμές σκύψουμε το κεφάλι,τώρα που το κίνημα μπορεί να βγει μπροστά και να τσακίσει τη φασιστική απειλή, την διαφθορά, το σύστημα της εκμετάλλευσης.