Γιώργος Προβόπουλος: Ο κάτοχος της «μοναδικής αλήθειας»

Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, σχολιάζοντας τη δήλωση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος ότι «δεν υπάρχει άλλος τρόπος για την αποκατάσταση της απώλειας ανταγωνιστικότητας εκτός από την εσωτερική υποτίμηση» ανέφερε πως είναι επαρκώς τεκμηριωμένο ότι η επί μακρόν συγκράτηση του γερμανικού μισθολογικού κόστους έναντι του Νότου είναι η αιτία της μειωμένης ανταγωνιστικότητας της περιφέρειας.

«Η δήλωση αυτή (του Γιώργου Προβόπολου) λέει περισσότερα για το ελληνικό έλλειμμα δημοκρατίας και εθνικής κυριαρχίας παρά για το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας» προσθέτει ο κ. Κουρουμπλής που τονίζει πως η ανταγωνιστικότητα είναι σχετικό μέγεθος και όχι απόλυτο και μετριέται σε σχέση με τους εμπορικούς μας εταίρους, άρα διαμορφώνεται εξίσου και από τις εγχώριες πολιτικές. Και μπορεί η Ελλάδα να μην έχει λόγο στην εμπορική πολιτική της Βρετανίας, ως μέλος της Ευρωζώνης όμως έχει λόγο στην πολιτική της Γερμανίας, η οποία συστηματικά αγνοεί τον επίσημο στόχο του 2% που έχει θέσει η ΟΝΕ για τον πληθωρισμό.

Στη δήλωση του ο κ. Κουρουμπλής παραθέτει απόσπασμα του Martin Wolf στους «Financial Times»: «Η τρέχουσα διαδικασία προσαρμογής είναι ασύμμετρη, αφού οι χώρες με δυσκολίες αποπληθωρίζουν, ενώ οι χώρες σε καλή κατάσταση δεν πληθωρίζουν. Αυτό δεν είναι νομισματική ένωση. Μοιάζει περισσότερο με αυτοκρατορία».

«Εν τω μεταξύ, ενώ ακόμη και η Κίνα έχει προχωρήσει σε γενναίες μισθολογικές αυξήσεις, η Γερμανία συνεχίζει το μισθολογικό «ντάμπιγκ» και δέχεται σφοδρή κριτική για αυτό από τις ΗΠΑ στο πλαίσιο του G20. Η Ελλάδα, διπλά θιγόμενη ως μέλος της ΟΝΕ, καθώς έχει απεμπολήσει την άσκηση νομισματικής πολιτικής χάριν μιας κοινής αγοράς την οποία η Γερμανία δεν σέβεται, επιλέγει τη σιωπή και την παραίτηση» αναφέρει κλείνοντας ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ που τονίζει πως «οι κυβερνώντες ποτέ δεν αξίωσαν να αντιμετωπίζεται η χώρα μας ως ισότιμος εταίρος, ούτε διανοήθηκαν να συμμετάσχουν στις διεργασίες συγκρότησης κοινού μετώπου των φυσικών μας συμμάχων στην κρίση της Ευρωζώνης, δηλαδή των χωρών του Νότου. Αποφάσισαν να παίξουν τον ρόλο του υπάκουου μαθητή, αλλά κατέληξαν να παίζουν τον ρόλο του πειθαρχημένου κατάδικου.»