Γονείς εναντίον δασκάλων;

Με αφορμή κάποια προσωπικά βιώματα και με όσα ακούω να συμβαίνουν στα σχολεία της πόλης μας, θέλησα να μοιραστώ τις σκέψεις μου σε σχέση με την συμπεριφορά των γονιών απέναντι στους δασκάλους.

Τα παλιά τα χρόνια ο δάσκαλος κρατούσε τη βέργα, όπως αναφέρεται και στα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα της Κρήτης «Κι ο δάσκαλος τον ήδειρε μ’ ένα χρυσό βεργάλι». Οι γονείς τον σέβονταν και πίστευαν ότι το παιδί τους θα γίνει καλύτερος άνθρωπος ακόμα κι αν γύριζε σπίτι με χέρια γεμάτα αίματα απ’ το ξύλο.

Φυσικά και δεν πιστεύω ότι το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο και είμαι κατά της βίας, είτε σωματικής, είτε ψυχολογικής. Τα πράγματα όμως έχουν φτάσει στο άλλο άκρο. Δυστυχώς, κάποιοι από μας τους γονείς, έχουμε χάσει κάθε σεβασμό  προς τους δασκάλους  και θεωρούμε δικαίωμά μας να παρεμβαίνουμε.  Απαξιώνουμε το δάσκαλο στα παιδιά μας, διαμαρτυρόμαστε για τους βαθμούς, επικρίνουμε τον τρόπο διδασκαλίας, μαζεύουμε υπογραφές, παραπονιόμαστε σε διαδικτυακές ομάδες. Με το παραμικρό παράπονο του παιδιού μας τρέχουμε στο διευθυντή να «καθαρίσουμε». Θεωρούμε υπεύθυνο τον δάσκαλο που δεν μπορεί να επιβληθεί στο τέλειο «παιδί» μας, ή όταν αυτό δεν παίρνει τα γράμματα πάλι κατηγορούμε τον δάσκαλο. Το αποτέλεσμα είναι τα παιδιά μας να μην μαθαίνουν να σέβονται τον δάσκαλό τους και να δυσχεραίνεται η εκπαιδευτική διαδικασία που βασίζεται πάνω στη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ παιδιού και δασκάλου. Γιατί ποιος μαθητής θέλει να μάθει από έναν δάσκαλο που δεν εκτιμά;

Απ’ την άλλη ποιός δάσκαλος θέλει να διδάξει με χαρά όταν δεν εκτιμάται αυτό που προσφέρει, όταν ακυρώνεται ως προσωπικότητα, όταν υφίσταται ψυχολογικό πόλεμο; Ποιός άνθρωπος θα μπορούσε να είναι αποδοτικός κάτω από τέτοιες δυσμενείς συνθήκες;

Ξεχνάμε ότι πίσω από κάθε δάσκαλο βρίσκεται ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα που έχουμε κι εμείς στην καθημερινότητά μας. Ένας άνθρωπος που όπως κι εμείς θα γίνει καλύτερος αν πάρει ενθάρρυνση, εμπιστοσύνη, κατανόηση, υποστήριξη. Η επίκριση είναι αρρώστια και μόνο κακά αποτελέσματα μπορεί να φέρει, όπως χαμηλή αυτοεκτίμηση, αδιαφορία, επιθετικότητα, αποθάρρυνση, δύσκολες σχέσεις.

Προς όφελος των παιδιών μας λοιπόν και της κοινωνίας γενικότερα, είναι προτιμότερο να στηρίζουμε τους δασκάλους μας στο έργο τους και όχι να τους δυσχεραίνουμε. Στόχος μας θα πρέπει να ναι να μην  γίνουν τα παιδιά μας ανταγωνιστικά και εγωκεντρικά ρομποτάκια παραγεμισμένα με άχρηστες πληροφορίες, αλλά καλύτεροι άνθρωποι με αξίες, με σεβασμό προς τους άλλους, με οριοθέτηση,  καλλιέργεια και ευγνωμοσύνη. Έτσι θα γίνουν ευτυχισμένοι ενήλικες και θα συμβάλλουν σ’  ένα καλύτερο κόσμο. Ας τους διδάξουμε την αγάπη, αγαπώντας τους δασκάλους μας. Αγάπη είναι αποδοχή του άλλου με τα καλά του και τα δύσκολά του. Κι έτσι θα τρέφουμε τα θετικά και θ’ αποδυναμώνουμε τα αρνητικά.

Θα θελα να ευχαριστήσω μέσα απ’ την καρδιά μου τους υπέροχους δασκάλους που είχαν τα παιδιά μου, την κα Ιωάννα, την κα Νίκη, την κα Δήμητρα, τον κ. Γιώργο και την κα Σίσσυ. Υπέροχοι άνθρωποι που καταθέτουν τόσα χρόνια την ψυχή τους σ’ αυτό το δύσκολο έργο που λέγεται διδασκαλία, σε μια ιστορική περίοδο που η παιδεία βάλλεται,  ο πολιτισμός μας χάνεται, η χώρα μας ξεπουλιέται.

Τατιάνα Τουζλούκωφ

"google ad"