Γράμματα που δεν έλαβες. Ψυχή μου…

Της Νεφέλης Ευαγγέλου

Περίμενα να σου γράψω στη σωστή στιγμή.

Το απόγευμα, με ενημέρωσε το παιδί μας πως μέχρι το βράδυ θα είχαμε «ευτυχές γεγονός».

Μίλησα με τη φίλη από τη Θεσσαλονίκη. Μου ζήτησε να την ενημερώσω, μόλις γεννηθεί το παιδί.

Με αξίωσε ο Θεός, η καλή τύχη – στα ύστερά μου – μπορεί και να με λυπήθηκαν. Ποιος ξέρει… Κάτι με ζωντάνεψε!

Ένοιωσα τον γέρικο κορμό, με τα λιγοστά κλαδιά ανθισμένα και  αναθάρρησα! Όσο να ‘πεις μέσα στην άνοιξη – Απριλιάτικα – θα άνθιζε και άλλο κλωναράκι. Ας ήταν μέσα σε πανδημία. Ας ήταν να πετάξει το ματάκι για το άνθος του, στον κόσμο της αβεβαιότητας, του ζόφου και της μηδαμινής ελπίδας για το επόμενο ξημέρωμα. Από μόνος του, ο ερχομός ενός ανθρώπινου πλάσματος, πάνω στη γη, αποτελεί σπουδαίο γεγονός. Το υποδέχεται η αγκαλιά της μάννας, που το σφίγγει πάνω στον κόρφο της, σαν να εκδηλώνει με αυτό τον τρόπο την υπόσχεση πίστης προς αυτό, εννοώντας πως… «Εγώ, που σε κράτησα στα σπλάγχνα μου τόσον καιρό, θα είμαι η πηγή ζωής για σένα, όσο με χρειάζεσαι. Θα είμαι εστία χαράς, μπορεί και λύπης – κάποιες φορές – μα και το λίκνο παρηγοριάς στα δύσκολα, που θα είναι πολλά».

Με τέτοια διάθεση και τέτοιες υποσχέσεις, αντικρίζει το νεογέννητο ανθρωπάκι, ελπίζοντας πως θα το κάνει σωστό άνθρωπο.

Το πρώτο πρόσωπο στη ζωή κάθε ανθρώπου, είναι εκείνο που «ανασταίνει» το παιδί και ανάσταση δεν σημαίνει απαραίτητα και γέννηση. Είναι, όμως, η ιδανική περίπτωση να συμπίπτουν αυτά τα δύο, συνήθως.

Το παιδί μας, ο γεννήτορας, αναλάμβανε να ενημερώνει διαδικτυακά μία ολόκληρη αμάδα πέντε ατόμων και εκείνη άλλα κοντινά – στο ζευγάρι – πρόσωπα. Μου έστειλαν φωτογραφίες. Η αδελφή η μία της νύφης μας υποστήριζε, πως ο μικρός ήταν ο γιος μας, βγαλμένος με καρμπόν.

Νομίζω, έχει πιο πολλά στοιχεία – όχι όλα – από τον πατέρα που, βέβαια, σου μοιάζει πολύ… Έσπευσα να ενημερώσω την πιστή, καλή φίλη, επειδή το ζήτησε. Χάρηκε πολύ. Χάρηκαν και άλλοι, αναφέροντας πόσο θα ήταν για μένα όλα πιο ζεστά, πιο γλυκά, αν μοιραζόμασταν αυτή τη χαρά.

Όμως, γιατί πάντα να υπάρχουν αγκάθια και ερωτηματικά για κάθε σημαντική στιγμή της ζωής μου. Γιατί να μη μπορώ να χαρώ, με την καρδιά μου, για ένα δώρο ζωής!

Γιατί να σκέφτομαι εκείνους που αγαπώ και θα ήθελα, να βρεθούν στη θέση μου και σε ακόμη καλύτερη, πιστεύοντας πως το αξίζουν, ίσως και περισσότερο από ‘μένα, να χαρούν όπως εγώ. Αν ήταν στο χέρι μου, θα πρόσφερα τέτοια δώρα σε όλους, γιατί είναι βέβαιο πως σε όλη μου τη ζωή, χαιρόμουν πρώτα για τους άλλους και ύστερα για τον εαυτό μου. Ένοιωθα ήρεμη και γαλήνια, όταν ήξερα, πως φώλιαζε πάντα πολλή χαρά και ικανοποίηση μέσα στην ψυχή εκείνων, που υπάρχουν στη ζωή μου και πάρα πέρα.

Δεν θα αναφερθώ άλλο στο μωρουδάκι. Θέλω να σχολιάσω την εξαιρετική υποδοχή από την αδερφούλα του. Δεν περίμενα τέτοιο ενθουσιασμό, τέτοια έκρηξη χαράς από ένα παιδάκι, που δεν είναι ακόμη τριών χρόνων.

Χοροπηδούσε, γελούσε, κτυπούσε τα χεράκια και ήθελε να το κρατήσει. Το χάιδευε συνέχεια στο κορμάκι – πάνω από την πάνα – το είδα στο βιντεάκι που έστειλαν – μετρώντας είκοσι εννέα θωπείες.

Συγκινήθηκα πολύ. Φάνηκε πως οι γονείς προετοίμαζαν το παιδάκι καιρό. Το εκπαίδευαν σε υπακοή αλλά και κατανόηση στις ανάγκες του βρέφους.

Ένα πολύ μεγάλο δώρο τής παρέδωσαν – την ημέρα της επιστροφής από την κλινική – και της εξήγησαν πως είναι από το αδελφάκι της. Είναι έξυπνο παιδάκι, αλλά δεν ρώτησε, πώς ένα μωρό μπόρεσε να διαλέξει τέτοιο δώρο.

Είμαι βέβαιη, πως θα το σκεφτεί και θα ρωτήσει, μόλις καταλαγιάσει ο πολύς ενθουσιασμός από τον ερχομό του νέου μέλους στην οικογένεια.

Σκέφτομαι, πως, όσο είναι μικρά τα παιδιά, αγαπιούνται περισσότερο, ειδικά αν είναι αδέλφια. Θα ήθελα, θα μου άρεσε να ξέρω, πως  αυτά τα παιδιά θα δένονται με άδολη αγάπη, μέχρι το τέλος…

Να είσαι καλά, όπου και όπως να είσαι.

 

-Νεφέλη-

"google ad"