Γ. Σαρρής για κτίρια στο Λόφο Καστέλι: “Έχει το δικαίωμα το Πολυτεχνείο να φέρεται ως ανώνυμη εταιρεία; Σα γραφείο real estate; Ή θα έπρεπε να διαφυλάσσει την ιστορία του τόπου;”

Την πολιτική διάσταση του ζητήματος της εκκένωσης της κατάληψης Rosa Nera και της μετατροπής των κτιρίων σε ξενοδοχείο ανέδειξε ο επικεφαλής της παράταξης “Πρωτοβουλία Πολιτών – Πρώτα ο Άνθρωπος” κ. Γιάννης Σαρρής.

“Σε συνθήκες έντονης ανισότητας, εξαθλίωσης του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, ο κόσμος έχει και υποχρέωση και καθήκον να αντιδράσει. Όταν κάτω από το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει πάνω από το 82% του παγκόσμιου πλούτου, κάποιοι χάνουν, κάποιοι δεν έχουν δουλειά, κάποιοι μένουν στο δρόμο, κάποιοι δεν έχουν ένα μέρος να εκφραστούν. Υπάρχει ανάγκη αντίδρασης; Και όποιος αντιδρά σε αυτή την ισοπεδωτική νομιμότητα αυτόματα είναι εχθρός; Είναι ο εσωτερικός εχθρός;”, είπε ο κ. Σαρρής για να καταλήξει ότι “έχουμε καθήκον να πάρουμε μια ξεκάθαρη πολιτική θέση για το συγκεκριμένο ζήτημα”.

Μίλησε για μεθόδευση εκ μέρους της προηγούμενης πρυτανικής αρχής με στόχο τη μετατροπή των κτιρίων σε ξενοδοχείο και αναρωτήθηκε για το ποιος είναι ο ρόλος ενός ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος:

“Έχει το δικαίωμα το Πολυτεχνείο να φέρεται ως ανώνυμη εταιρεία; Σα γραφείο real estate; Ή έχει την υποχρέωση και σαν ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα να διαφυλάξει σαν κόρη οφθαλμού την ιστορία, την ψυχή και την καρδιά της πόλης που κρύβεται κάτω από το Λόφο Καστέλι;”

Διαβάστε όσα είπε ο κ. Σαρρής:

Μετά και τις τοποθετήσεις που έγιναν στην αρχή κατάλαβαν όλοι ότι πρόκειται για συλλογικότητες που ξεχειλίζουν από ποιότητα κι οι οποίες δίνουν πλούτο στην άποψη, στις ιδέες που υπάρχουν στην πόλη. Και έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Κανείς από εσάς δεν ανησύχησε ούτε για την περιουσία του, ούτε για την ιδιοκτησία, ούτε για τη ζωή του από τις συλλογικότητες που πήραν το λόγο νωρίτερα.

Σε συνθήκες έντονης ανισότητας, εξαθλίωσης του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, ο κόσμος έχει και υποχρέωση και καθήκον να αντιδράσει. Όταν κάτω από το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει πάνω από το 82% του παγκόσμιου πλούτου, κάποιοι χάνουν, κάποιοι δεν έχουν δουλειά, κάποιοι μένουν στο δρόμο, κάποιοι δεν έχουν ένα μέρος να εκφραστούν. Υπάρχει ανάγκη αντίδρασης; Και όποιος αντιδρά σε αυτή την ισοπεδωτική νομιμότητα αυτόματα είναι εχθρός; Είναι ο εσωτερικός εχθρός;

Κάθε εποχή κάποιον εσωτερικό εχθρό ανακαλύπτουμε. Πιστεύω ότι πολύ περισσότερο απειλείται η περιουσία από τη φορολογία και τον ΕΝΦΙΑ από ότι από συλλογικότητες που έχουν στο κέντρο τον άνθρωπο και τη φύση και μία μη καταναλωτική οπτική γύρω από τη ζωή.

Έχουμε καθήκον να πάρουμε μια ξεκάθαρη πολιτική θέση για το συγκεκριμένο ζήτημα. Χωρίς υπεκφυγές και χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από μια λογική που λέει ότι τα πράγματα έχουν προχωρήσει και εμάς δε μας πέφτει λόγος επί της ουσίας. Μας πέφτει και μας καλοπέφτει γιατί ως δήμος έχουμε καθήκον να υπερασπίσουμε τα μνημεία, την ιστορία της πόλης.

Αυτή τη στιγμή έτσι όπως έχει η κατάσταση δεν έχουμε περιθώρια παρέμβασης; Το Πολυτεχνείο πηρε από το Υπουργείο Παιδείας τα κτίρια, για τις εκπαιδευτικές και ερευνητικές ανάγκες του Πολυτεχνείου.

Μπαίνει το ερώτημα εδώ: Έχει το δικαίωμα το Πολυτεχνείο να φέρεται ως ανώνυμη εταιρεία; Σα γραφείο real estate; Ή έχει την υποχρέωση και σαν ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα να διαφυλάξει σαν κόρη οφθαλμού την ιστορία, την ψυχή και την καρδιά της πόλης που κρύβεται κάτω από το Λόφο Καστέλι.

Έρχεται το ΚΑΣ το 2017 και με ομόφωνη απόφαση αποφασίζει ότι αυτό το κτίριο κηρύσσεται μνημείο νεώτερης ιστορίας. Εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να εκφράσουμε άποψη; Είναι κάτι που δε μας αφορά;

Μπαίνει εδω το ζήτημα: Νομίζω χωρίς υπεκφυγές πρέπει να εκφράσουμε μια πολιτική άποψη για το θέμα. Πρέπει να γίνει μια διαβούλευση με την Αρχαιολογία, με το Τεχνικό Επιμελητήριο, με τους κατοίκους και την πολυτεχνική κοινότητα και νομικά όπως λέτε να διεκδικήσουμε ως πόλη να διαφυλάξουμε την ιστορία μας; Το Πολυτεχνείο αποφασίζει αλλά και εμείς έχουμε λόγο για ένα χώρο που έχει σχέση με την πόλη εδώ και 5.000 χρόνια.

Αυτή η πολιτική απόφαση που θα πάρουμε έχει και μία άλλη διάσταση. Να μπορέσουμε ως Δήμος να αντιμετωπίσουμε αυτή τη μεθόδευση που ακολούθησε η προηγούμενη πρυτανεία για το πώς θα μετατρέψει αυτό το χώρο σε ξενοδοχείο.

Το δίλημμα στην πόλη είναι κατάληψη ή ξενοδοχείο; Νομίζω ότι κοινός τόπος μιας μεγάλης πλειοψηφίας είναι ότι δε θέλουμε αυτός ο τόπος να γίνει ξενοδοχείο.

Αυτό δε σημαίνει με τίποτα ότι αμαυρώνω την πρακτική μίας συλλογικότητας η οποία έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων μας. Είναι μια πραγματικότητα που κράτησε όρθιο το κτίριο 15 χρόνια. Δεν έχει γίνει Παπαδόπετρου, Γαλλική Σχολή, κτίριο του ΙΚΑ. Όλα αυτά δεν είναι κατηλλειμμένα αλλά δεν έχει γίνει κάτι γόνιμο όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκονται εγκατελειμμένα.