Δήλωση Στέφανου Μπαγιώργου

Μουτσινάς και Βουδούρης εκφράζουν σημαντικό τμήμα της ΔΗΜΑΡ

Έχω μείνει, στην κυριολεξία, άναυδος από την οργανωμένη προσπάθεια άσκησης πίεσης στους Βουδούρη και Μουτσινά για τη στάση που τήρησαν στην ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο (ουσιαστικά για το 3ο μνημόνιο) και εν όψει της ψηφοφορίας για τον προϋπολογισμό. Οργανωμένες, πανομοιότυπες, διαρροές από το γραφείο τύπου, όχι μόνο στις μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες, αλλά ακόμη και στη ΒΡΑΔΥΝΗ και την ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, μιλούν για τη “δυσφορία της ηγεσίας”, την “ανάγκη επαναπροσδιορισμού της σχέσης των 2 βουλευτών με τη ΔΗΜΑΡ”, ή για το ότι “οι 2 βουλευτές είναι μπροστά στην πόρτα της εξόδου”.

Πρόκειται, ουσιαστικά για την διάρρηξη του πλαισίου αρχών λειτουργίας της ανανεωτικής αριστεράς. Να θυμίσω, ιδιαίτερα στους, προερχομένους από το ΠΑΣΟΚ, άρτι προσχωρήσαντες στη ΔΗΜΑΡ, ότι στην κουλτούρα της εσωκομματικής λειτουργίας των κομμάτων της ανανεωτικής αριστεράς -προγονικών της ΔΗΜΑΡ- δεν έχουν θέση ούτε πειθαρχικά συμβούλια, ούτε διαγραφές, ούτε προσπάθειες εξώθησης ανθρώπων στην αποχώρηση, για τις απόψεις τους. Από την εποχή του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ (με την διαφοροποίηση, από την επίσημη γραμμή, του Λ.Κύρκου στο Ευρωκοινοβούλιο για το καθεστώς του Γιαρουζέλσκι), μέχρι τον ΣΥΝ και τη διαφορετική στάση των Παπαγιαννάκη και Αλαβάνου,σε πολλές ψηφοφορίες στο Ευρωκοινοβούλιο (ακόμη και σε διαφορετικές ομάδες υπήρξαν για ένα διάστημα), κανείς δεν έθεσε τέτοια θέματα.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου κάνει, δε, το γεγονός, ότι στη σημερινή κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜΑΡ, υπάρχουν βουλευτές με ασθενή μνήμη. Εξηγούμαι : Επί προεδρίας Αλαβάνου στον ΣΥΝ, οι Παπαγιαννάκης, Φιλίνη, ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ και ΨΑΡΙΑΝΟΣ “έσπασαν” (καλώς) την γραμμή του ΣΥΝ, απέχοντας από την ψηφοφορία για τη συνθήκη της Λισσαβώνας. Στον ΣΥΝ που, ορθά, ασκούσαμε κριτική για έλλειμμα δημοκρατίας (με πρώτον εμένα), δεν “άνοιξε μύτη”.Το μόνο που έγινε σε κοινή συνεδρίαση της ΠΓ με την Κοινοβουλευτική Ομάδα, για το θέμα,ήταν να δηλωθεί (δυστυχώς μόνο από εμένα ως συντονιστή της Ανανεωτικής Πτέρυγας), ότι “η στάση των 4 βουλευτών εκφράζει σημαντικό τμήμα των δυνάμεων του ΣΥΝ”. Δεν άρεσε, αλλά το θέμα έληξε εκεί. (στον δημοκρατικά ελλειμματικό ΣΥΝ, για να μην ξεχνάμε). Στην ψηφοφορία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη κυβέρνηση Παπαδήμου, ο ΨΑΡΙΑΝΟΣ,με δηλωμένη πολιτική διαφωνία με τη συλλογική απόφαση της ΔΗΜΑΡ,απείχε από τη σχετική ψηφοφορία. Κανείς δεν έθεσε θέμα. (Παρεπιμπτώντος μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, ότι όσοι επικρότησαν τη στάση των 4 ή του Ψαριανού, είναι αυτοί που ζητάνε το κεφάλι των Βουδούρη , Μουτσινά “επί πίνακι”).

Η σημερινή στάση της ηγεσίας, πέρα από το γεγονός ότι προσπαθεί να προλάβει και άλλες διαφοροποιήσεις, δείχνει διάθεση επιστροφής στο καθεστώς της ¨ομογενοποίησης” (οι νεώτεροι να φροντίσουν να μάθουν), που για την ανανεωτική αριστερά είχε σημαντικό πολιτικό κόστος. Η προσπάθεια εκκαθάρισης του εσωκομματικού πεδίου, στη βάση των διαφορετικών απόψεων, είναι η χειρότερη μορφή συγκεντρωτισμού. Είναι , δε, κωμική όταν επιχειρείται σε ένα κόμμα που , υποτίθεται ότι είναι ανοιχτό σε διαφορετικές απόψεις. Δεν γνωρίζω τι σκοπεύουν να κάνουν οι 2 βουλευτές, ενδεχομένως και άλλοι. Προσωπικά θα ήθελα να καταψηφίσουν. Το σίγουρο είναι ότι, με την ενδεχόμενη διαφοροποίηση τους, εκφράζουν σημαντικό τμήμα της βάσης της ΔΗΜΑΡ, αλλά και των ψηφοφόρων της. Τέτοιου τύπου διαφοροποιήσεις, οφείλουν να είναι ανεκτές, όταν είναι κοινό μυστικό, ότι υπάρχει σαφής, καθαρή και διατυπωμένη άποψη διαφορετική από αυτή της ηγεσίας, για την πολιτική της ΔΗΜΑΡ, σε σχέση με την κυβέρνηση Σαμαρά και την πολιτική της. Είναι κρίμα για ένα κόμμα που διεκδίκησε την ιστορική συνέχεια της ανανεωτικής αριστεράς, να επιστρέψει στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, ή να υιοθετήσει τις πρακτικές των πειθαρχικών συμβουλίων του Παγουρόπουλου.