Του Νίκου Μπογιόπουλου
Συνεχίζεται η «λαμπρή» σταδιοδρομία του αντικομμουνιστή Νίκου Μαραντζίδη στον ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι, μετά από επικεφαλής της προεκλογικής καμπάνιας του κόμματος στο πλευρό του Αλ. Τσίπρα, τώρα ανέλαβε κεντρικό ρόλο και στο επιτελείο της Ε. Αχτσιόγλου, η οποία διεκδικεί την προεδρία.
Είναι, λοιπόν, ευκαιρία, μετά και τη… μονιμοποίηση του Μαραντζίδη στον ΣΥΡΙΖΑ, να υπενθυμίσουμε τον… λαμπρό και… «αριστερό» βίο αυτού του απολογητή του δωσιλογισμού της περιόδου της κατοχής στη χώρα μας.
Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στον «Ημεροδρόμο» (31/5/2023), με αφορμή τον κεντρικό ρόλο του Μαραντζίδη στο προεκλογικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, κατά την προοεκλογική περίοδο του περασμένου Ιουνίου:
Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Μαραντζίδης ή άλλως πως “ο πάτος δεν έχει πάτο”
Λέγεται Μαραντζίδης. Δηλώνει ιστορικός, είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας και μάλλον κάνει και δημοσκοπήσεις. Φέρεται σε πλήθος δημοσιευμάτων ότι κλήθηκε από τον Α.Τσίπρα να προωθήσει την επικοινωνιακή γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των εκλογών της 25ης Ιούνη. Γράφεται μάλιστα ότι θα έχει και τον πολιτικό σχεδιασμό της προεκλογικής καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζουμε: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι… αριστερό κόμμα.
Πάμε, λοιπόν:
-Αυτός ο τύπος (Μαραντζίδης) το 2014 έγραφε ότι λάτρευε και ότι τασσόταν με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη: “… το Ποτάμι, θα έλεγα πρωτίστως πως είναι η πολιτική αφύπνιση και ορμητική κάθοδος στην πολιτική της νέας μεσαίας τάξης” έγραφε. Μετά, το Ποτάμι ψήφισε το 3ο Μνημόνιο. “Ορμητικά”…
-Αυτός ο τύπος πάλι το 2014 το είχε ξεκαθαρίσει. Ρωτήθηκε: “Είστε αντικομμουνιστής;”. Και απάντησε: “Ναι, είμαι αντικομμουνιστής (…)”. Η απάντηση συμπληρώθηκε και με ολίγον από “αντιφασισμό”. Από εκείνον τον “αντιφασισμό” τον οποίο ρίχνουν σαν πατσουλί πάνω τους τα άθλια αθύρματα της θεωρίας των “δυο άκρων”. Αυτά στην “Καθημερινή”. Στις 14/7/2014.
– Ο ίδιος τύπος (ο Μαραντζίδης), επιφανής θεωρητικός της λέσχης της άλλης… «ΕΣΣΔ» (σσ: πρόκειται για τη λέσχη της «Ένωσης Σαχλαμάρας Σπουδαιοφανών Δοκησίσοφων») δεν παραλείπει ως θεράπων της ορθής σκέψης να πρωτοστατεί, φυσικά, στο τρελό πανηγύρι «δημοκρατίας», «ελευθερίας» και «ευημερίας» πάνω στα «ερείπια του σιδηρού παραπετάσματος»… Στην «Καθημερινή», πάλι, στις 26/8/2012, έγραφε:
«Αν κάτι εντυπωσιάζει πραγματικά τα τελευταία χρόνια είναι πως ο μετακομμουνιστικός κόσμος, οι χώρες δηλαδή που εξήλθαν ή εξέρχονται από τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, σημαδεύουν όλο και περισσότερο με την παρουσία τους τις διεθνείς εξελίξεις. Περίπου το ένα τρίτο του πλανήτη, που μέχρι πρότινος βρισκόταν στο περιθώριο, τώρα καταλαμβάνει νέα θέση. Η κατάρρευση του κομμουνισμού σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση έφερε τους πληθυσμούς των χωρών αυτών στο προσκήνιο της παγκόσμιας σκηνής (…) Τελικά, από μια παράξενη ειρωνεία της ιστορίας, είναι ο καπιταλισμός που απελευθέρωσε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους από τις αλυσίδες τους (…) Οι μετακομμουνιστικές δημοκρατίες της ανατολικής Ευρώπης κατάφεραν μέσα σε είκοσι χρόνια κάτι εντυπωσιακό και ίσως πρωτοφανές στη σύγχρονη Ιστορία: τη διπλή μετάβαση, δηλαδή, την οικοδόμηση μιας οικονομίας της αγοράς, πλαισιωμένης ταυτόχρονα από δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς»…
Δεν έχετε, δηλαδή, παρά να παρακάμψετε το γεγονός της φτώχειας και της λεηλασίας που υπέστησαν αυτές οι χώρες με το πέρασμά τους στον παράδεισο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, δεν έχετε παρά να κλείσετε τα μάτια στον περικυκλωμένο από τις φλόγες του πολέμου μεταψυχροπολεμικό κόσμο της «ειρήνης» τους, δεν έχετε παρά να προσπεράσετε το ντελίριο δημοκρατίας που θριαμβεύει με σημαιοφόρους τους ολιγάρχες, τους ναζί, τους φασίστες και τους ακροδεξιούς από Ρωσία και Ουκρανία μέχρι Τσεχία κι από Ουγγαρία και Πολωνία μέχρι Βαλτικές χώρες και τότε θα ξεπροβάλλει μπροστά σας το… “δημοκρατικό” (και “μετακομμουνιστικό” φυσικά) ιδεώδες του Μαραντζίδη…
– Ο ίδιος τύπος, αυτός που τώρα φέρεται να καλείται να προωθήσει επικοινωνιακά τον… αριστερό ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο ίδιος που το 2016 ανέλυσε “Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί την κάλπη της Χρυσής Αυγής”…
Ακόμα και τα προηγούμενα, όμως, ωχριούν, μπροστά στα επόμενα όσον αφορά αυτόν τον… “αριστερό” ογκόλιθο, σύμφωνα με τα όσα διακινούνται για τις σχέσεις του με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Προσέξτε:
Αυτός, ο Μαραντζίδης, μαζί με έναν άλλον (Καλύβας), από την εκπνοή του προηγούμενου αιώνα – και από τις αρχές του νέου πιο μαχητικά – ανέλαβαν την αναθεώρηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ασφαλώς δεν είναι του παρόντος να ανατρέξει κανείς σε όλες τις πλευρές του εγχειρήματός τους. Ορισμένες επισημάνσεις όμως είναι απαραίτητες για να φανεί η κατεύθυνση και ο προσανατολισμός τους.
«Ώριμη για διερεύνηση είναι πλέον και η ιδέα πως η συνεργασία με τον εχθρό δεν ήταν πραγματικά ελληνικό φαινόμενο, πως μόνο λίγοι “καιροσκόποι” έπαιρναν εντολές από τους Γερμανούς. Το όλο ζήτημα της ελληνικής συνεργασίας θα αποτελέσει αντικείμενο συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί το ερχόμενο καλοκαίρι. Είναι σαφές όμως ότι οι Έλληνες εργάστηκαν πλάι στους Γερμανούς για πολλούς λόγους: ένας είναι το κοινό αντικομμουνιστικό μένος, ένας άλλος ο φόβος των Βουλγάρων (στον Βορρά) και ένας τρίτος το μίσος και ο φόβος του EAM/ΕΛΑΣ»
Δηλαδή: Όλες αυτές οι προδοτικές συμμορίες – κι ανάμεσά τους η κορυφαία, τα Τάγματα Ασφαλείας – που… «εργάστηκαν» πλάι στους ναζί, δεν είχαν καμία σχέση με την προδοσία της πατρίδας και του ελληνικού λαού. Δεν ήταν προδότες και δωσίλογοι. Ήταν «απλώς» αντικομμουνιστές, ήταν «απλώς» αντιεαμίτες και – γιατί όχι – πατριώτες αφού ήθελαν να αντιμετωπίσουν τον Βούλγαρο κατακτητή!!! Άλλωστε μπροστά στο Βούλγαρο κατακτητή γιατί να μη συνεργάζεται κανείς με τον Γερμανό ναζί κατακτητή; (!!!)
Το συνέδριο που προανήγγειλαν αυτοί οι κύριοι έγινε και τα πρακτικά του κυκλοφόρησαν σε βιβλίο με τον τίτλο «Οι άλλοι καπετάνιοι». Τι ήταν οι άλλοι καπετάνιοι; Μας το λέει ο Μαραντζίδης στην εισαγωγή του βιβλίου:
«Στον όρο άλλοι καπετάνιοι – γράφει- συμπεριλαμβάνονται όσοι κατά τα χρόνια της Κατοχής ηγούνται κάποιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ένοπλων ανδρών και ήρθαν αντιμέτωποι με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με τη στάση και τη δράση τους. Κάτω από τον τίτλο του αντικομουνιστή ενόπλου παρουσιάζονται τρεις βασικές κατηγορίες καπεταναίων: α) αυτοί οι οποίοι συμμετείχαν σε αντιστασιακές οργανώσεις πολεμώντας μέχρι το τέλος της Κατοχής σε έναν διμέτωπο αγώνα ενάντια στους στρατούς κατοχής και από το 1943 ενάντια στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ β) όσοι συνεργάσθηκαν αμέσως με τις δυνάμεις κατοχής συγκροτώντας ένοπλα σώματα, όπως ο Πούλος και γ) αυτοί που, ξεκινώντας να δημιουργήσουν αντιστασιακές ομάδες, οδηγήθηκαν μέσω της εμφύλιας σύγκρουσης του 1943-1944 σε σταδιακή συνεργασία με τους Γερμανούς, αναγορεύοντας σε σημαντικότερο παράγοντα τον κίνδυνο κυριαρχίας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στο μεταπολεμικό πολιτικό σκηνικό».
Με άλλα λόγια: Όσοι πρόδωσαν δεν πρόδωσαν γιατί ήταν φασίστες, ή γιατί θέλησαν να ωφεληθούν από τις δυνάμεις κατοχής. Όλοι αυτοί δεν ήταν προδότες. Ήταν «απλώς» αντικομουνιστές! Κι όσοι δεν ξεκίνησαν από την αρχή με σκοπό να συνεργαστούν με τον κατακτητή, στη συνέχεια… υποχρεώθηκαν να συνεργαστούν με ευθύνη του ΕΑΜ!!! Ιδού, συνεπώς, ο αντικομμουνισμός σαν δικαιολογητική βάση του δωσιλογισμού!
– Ο Καλύβας, δε, αφιερωμένος όπως ο συνεργάτης του Μαραντζίδης, στο καθήκον τους να παραδώσουν άσπιλο και αμόλυντο στους νεώτερους Έλληνες τον δωσιλογισμό επί Κατοχής, σε άρθρο του με τίτλο «Το “ταμπού” του δοσιλογισμού» (Βήμα, 24/12/2006) μας εξηγεί ότι αυτή ροπή των δοσίλογων προς την προδοσία προέκυψε ένεκα
«μιας ευρείας τρομοκρατικής εκστρατείας που εξαπέλυσε το ΕΑΜ και που είχε ως αποτέλεσμα την εξώθηση ενός σημαντικού τμήματος του πληθυσμού σε συνεργασία με τους Γερμανούς…».
Τουτέστιν, οι δωσίλογοι δεν ήταν δωσίλογοι, τρομοκρατημένοι από το ΕΑΜ καλοί άνθρωποι ήταν, που «εξωθήθηκαν» (από το ΕΑΜ!) στην προδοσία…
Ο ίδιος αυτός λαμπρός επιστήμων για να κατοχυρώσει τον ισχυρισμό του περί «τρομοκρατών» κομμουνιστών που… εξωθούσαν άλλους καλούς ανθρώπους στον δωσιλογισμό, φέρνει σαν απόδειξη εξαιρετικές πηγές.
Μια από αυτές βρίσκεται στο πόνημά του «Κόκκινη τρομοκρατία: Η βία της Αριστεράς στην Κατοχή» (περιλαμβάνεται στο συλλογικό βιβλίο «Μετά τον πόλεμο», εκδόσεις Αλεξάνδρεια) και δεν είναι άλλη από τις καταδικαστικές εναντίον αγωνιστών αποφάσεις του Εφετείου Ναυπλίου. Τι δεν λέει ο εξαίρετος επιστήμων;
Ότι η «ιστορική πηγή» του, δεν είναι άλλη από τις αποφάσεις ενός δικαστηρίου σκοπιμότητας που με χαλκευμένες κατηγορίες καταδίκασε εκατοντάδες κομμουνιστές και αγωνιστές του ΕΑΜ για «εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου» κατά τα ειωθότα της μεταβαρκιζιανής περιόδου…
– Ο Μαραντζίδης, τώρα, μαζί με τον άλλον (Καλύβας) σε επόμενο πόνημά τους («Τα εμφύλια πάθη, 23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο, εκδόσεις Μεταίχμιο) έχουν αξιομνημόνευτης αντικειμενικότητας απαντήσεις στο «γιατί» της απήχησης του ΕΑΜ στον ελληνικό λαό. Μεταξύ άλλων λόγων, όπως λένε, πολλοί Έλληνες προσχώρησαν στο ΕΑΜ
«γιατί απλούστατα δεν είχαν άλλη επιλογή, καθώς το ΕΑΜ δεν δίσταζε να τιμωρήσει παραδειγματικά όσους παράκουαν τις εντολές του».
Δεν ήταν, δηλαδή, ότι «το ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά», όπως τραγουδούσε ο λαός, ήταν η… τιμωρητική συμπεριφορά του ΕΑΜ να θέλει να κάνει τους Έλληνες με το ζόρι… πατριώτες! Τέτοια άποψη έχουν για τον πατριωτισμό του ελληνικού λαού οι δυο καθηγητάδες.
– Κι αφού δεν έκανε αντίσταση το ΕΑΜ, τότε ποιος έκανε; Κι εδώ η απάντηση του Μαραντζίδη (και του άλλου) είναι σαφέστατη όσον αφορά την ψευδολογία, τη διαστρέβλωση και την καθεστωτική αγιαστούρα:
«Η ύπαρξη της εξόριστης κυβέρνησης στη διάρκεια του πολέμου – γράφουν – έδωσε στη χώρα διπλωματική και θεσμική συνέχεια, καθιστώντας τη μέρος του συμμαχικού κόσμου και επιτρέποντάς της να σταθεί δίπλα στους νικητές…» (ο.π.)
Καταλάβατε; «Αγωνιστές» οι άκαπνοι στο Κάιρο και τα παλατιανά απολειφάδια που την κοπάνησαν μαζί με τον χρυσό της χώρας για τα Λονδίνα και… κατσαπλιάδες οι κομμουνιστές που οργάνωσαν το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ.
-Εν πάση περιπτώσει, όμως, σε αυτόν τον τόπο το ΕΑΜ έκανε αντίσταση. Τι γνώμη έχει ο Μαραντζίδης (και ο άλλος) γι’ αυτή την αντίσταση; Πάρτε βαθιά ανάσα:
«Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι αν η αντίσταση ωφέλησε ή έβλαψε τη χώρα. Συνέβαλε, για παράδειγμα, στην ήττα του Άξονα στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο;… Οι λίγες χιλιάδες γερμανικές απώλειες… δεν αποτέλεσαν ουσιαστική προσφορά και με κανέναν τρόπο δεν ισοσκελίζουν, ούτε καν πλησιάζουν σε απόσταση, τις ελληνικές απώλειες… Οι ζημιές στις υποδομές της χώρας υπήρξαν τεράστιες και πολλές προκλήθηκαν από την ίδια την Αντίσταση (…) ιδιαίτερα η ένοπλη αντίσταση ενίσχυσε τη συνεργασία με τους κατακτητές αντί να την περιορίσει και ταυτίστηκε με έναν εμφύλιο πόλεμο που οδήγησε σε νέες μεταπολεμικές εμφυλιακές συγκρούσεις…» (ο.π.)
Πρόκειται για θαύμα!
-Ο Γοργοπόταμος και το Κούρνοβο δεν ήταν αντίσταση, ήταν πράξεις βλαπτικές για τις υποδομές της χώρας!
– Ο ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να καθηλώσει έως και 12 μεραρχίες ναζί στην Ελλάδα συμβάλλοντας στην αντιφασιστική νίκη.
-Ο ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να έχει απελευθερώσει τα ¾ της χώρας πριν ακόμα φύγουν οι ναζί.
-Το ΕΑΜ δεν έπρεπε να ματαιώσει με τις ηρωικές διαδηλώσεις την υποχρεωτική επιστράτευση των Ελλήνων στα Νταχάου.
-Δεν έπρεπε να διασώζει τους Εβραίους.
-Δεν έπρεπε να ακυρώνει την επέκταση της βουλγαρικής κατοχής.
-Δεν έπρεπε να δίνει τη μάχη των συσσιτίων ώστε να μην πεθάνουν κι άλλες εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων από την πείνα.
-Όσο, δε, για τον εμφύλιο, δεν ευθύνεται η ανελέητη ταξική επίθεση της άρχουσας τάξης σε συνεργασία με τα αποβράσματα που ξέβρασε η Κατοχή, ευθύνονται εκείνοι που πήραν τα όπλα ενάντια στον κατακτητή. Και γιατί ευθύνονται, μα διότι πήραν τα όπλα! Και τι έπρεπε να κάνουν; Να κάτσουν στ’ αυγά τους! Και εδώ στην Ελλάδα, και στη Γιουγκοσλαβία, και στη Γαλλία παντού
Μόνο που αυτή δεν είναι καινούργια Ιστορία. Είναι η “ιστορία” της παραχάραξης της αλήθειας, όπως επιχείρησαν να την γράψουν τα κηρύγματα του Τσολάκογλου. Αυτά που λέει σήμερα ο Μαραντζίδης, τα ίδια έλεγε τότε ο Τσολάκογλου.
Και για τα Τάγματα Ασφαλείας; Τι λέει ο Μαραντζίδης για τα Τάγματα Ασφαλείας; Ξαναπάρτε βαθιά ανάσα:
«Η κυβέρνηση Ράλλη αντιλαμβανόμενη ότι η έκβαση στα μέτωπα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου θα οδηγούσε σχετικά σύντομα στην αποχώρηση των Γερμανών… μετέβαλλε τις προτεραιότητές της. Η διασφάλιση της δημόσιας τάξης στις πόλεις και στην ύπαιθρο και η προστασία του κοινωνικού καθεστώτος αποτέλεσε τη στιγμή εκείνη την υπ’ αριθμό ένα έγνοια της. Στο πλαίσιο αυτό, δημοσιεύτηκε στις 18 Ιουνίου 1943, ο νόμος για την ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας». (ο.π)
Είδατε γιατί ήταν απαραίτητα τα Τάγματα Ασφαλείας που ορκίζονταν πίστη στον Χίτλερ; Μα, καλέ, για την τήρηση της δημόσιας τάξης (!) και φυσικά για την «προστασία του κοινωνικού καθεστώτος»! Ήταν, βλέπετε, ζήτημα προτεραιοτήτων: Αν για να διατηρηθεί το καθεστώς της πλουτοκρατίας πρέπει να φτιαχτούν τάγματα ένοπλων δωσίλογων στην υπηρεσία των ναζί, τότε να φτιαχτούν! Ετσι κύριε Μαραντζίδη;
Εδώ, φυσικά, σας οφείλουμε ένα ευχαριστώ για την ομολογία σας: Τέτοιο που ήταν και είναι το κοινωνικό καθεστώς τους, τέτοιοι απολογητές του καθεστώτος που είναι οι Μαραντίδηδες (και ο άλλος), τέτοιους προστάτες θα έχουν του κοινωνικού καθεστώτος τους: Ταγματασφαλίτες.
Αυτή η σαβούρα, λοιπόν, του έσχατου αντικομμουνισμού, μέσω του οποίου – όπως σημειώνει ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης – «ο ναζισμός όχι μόνο αθωώνεται αλλά αξίζει να ακολουθήσει κανείς τα ίχνη του», που φτάνει στο σημείο να αθωώνει και τα ναζιστικά ολοκαυτώματα και τους ντόπιους συνεργάτες των ναζί, μιας και κατά ορισμένους όλα αυτά δεν ήταν παρά …αντίποινα και αντανακλαστικές κινήσεις την ευθύνη των οποίων φέρει η δράση του ΕΛΑΣ (!), πέρασε από την «δικαιολόγηση» των Ταγμάτων Ασφαλείας στην επικοινωνιακή ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Συμπέρασμα:
Οταν ο “αριστερός” ΣΥΡΙΖΑ φέρεται να αναθέτει το “αριστερό” αφήγημά του στον σεσημασμένο αντικομμουνιστή και ξεπλυματία του δωσιλογισμού Μαραντζίδη, τότε ακόμα κι ο νόμος της Μηχανικής “ο πάτος δεν έχει πάτο”, αδυνατεί να περιγράψει τον κατήφορο.
***
Α, ναι:
Ο τύπος αυτός (Μαραντζίδης) δεν διστάζει να γράφει άρθρα με αναφορές και σε κομμουνιστές συγγενικά του πρόσωπα για να δείξει ότι κατέχει τους Κομμουνιστές και τα… “κολλήματά τους” απέξω κι ανακατωτά. Το είχε κάνει και το 2011 πάλι στην “Καθημερινή”. Τότε ο πρώτος του ξάδελφος Φώτης Μαραντζίδης, είχε στείλει επιστολή στην εφημερίδα, διαμαρτυρόμενος για τις ανακρίβειες και τις διαστρεβλώσεις στην παρουσίαση της οικογενειακής ιστορίας. Επιστολή που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ στην έγκριτη και “αντικειμενική” εφημερίδα. Ο Φ. Μαραντζίδης είχε απέστειλε την επιστολή του στο σάιτ Κατιούσα, απ’ όπου και αντιγράφουμε, ώστε να βγάλετε συμπέρασμα τι σημαίνει αντικομμουνισμός τέτοιος που φτάνει στην κοπτοραπτική ακόμα και της ιστορίας των άμεσων προγόνων του:
“Προς Διευθυντή «Καθημερινής»
Δημοσιογράφο κ. Μ. Πουρνάρα
Στην «Καθημερινή» της Κυριακής 26/06/2011, σε άρθρο της κ. Μαργαρίτας Πουρνάρα φιλοξενείται συνέντευξη του αναπληρωτή καθηγητή Νίκου Α. Μαραντζίδη. Η επιστολή αυτή δεν έχει σκοπό να ασκήσει κριτική στα όσα λέει και γράφει στα βιβλία του ο Νίκος Α. Μαραντζίδης για την ιστορία του λαού μας. Σ’ αυτά έχουν δώσει τεκμηριωμένες απαντήσεις ιστορικοί και άλλοι με περισσότερες γνώσεις. Σκοπό έχει να απαντήσει στα συνειδητά ψέματα και ανακρίβειες που αναφέρει ο πρώτος μου ξάδερφος Νίκος Α. Μαραντζίδης, στην προσπάθειά του να κτίσει ένα συγκεκριμένο προφίλ, για την ιστορία της οικογένειάς μας και τον παππού μας Κόλια Μαραντζίδη.
Αναφέρει ο Νίκος Α. Μαραντζίδης: «Ο παππούς μου, γεννημένος στις αρχές του 1900, ήρθε τη δεκαετία του ‘20 στην Ελλάδα από την Τιφλίδα μαζί με τη μητέρα του. Ο λόγος της μετοίκησης δεν πολυσυζητιόταν ιδιαίτερα στην οικογένεια. Εικάζω ότι επειδή ο προπάππος μου ήταν αξιωματικός του τσαρικού στρατού που δολοφονήθηκε, έφυγαν ως πρόσφυγες όταν επικράτησαν οι Μπολσεβίκοι». Ο προπάππος μας δεν ήταν αξιωματικός του τσαρικού στρατού, ήταν ζωέμπορος και καπνέμπορος στο Καρς του Καυκάσου. Δολοφονήθηκε όταν ο παππούς μας ήταν σε μικρή ηλικία, πριν την επανάσταση, όχι από τους Μπολσεβίκους, αλλά από αξιωματικό του τσαρικού στρατού.
Συνεχίζοντας ο Νίκος Α. Μαραντζίδης, λέει: «Ο παππούς μου, ο Κόλιας όπως τον φώναζαν, … παντρεύτηκε περισσότερες από μία φορές, βιοπορίστηκε ως ταχυδακτυλουργός σε διάφορα πανηγύρια της ελληνικής υπαίθρου, και πέθανε αλκοολικός ως τυπικός ρωσόφωνος εμιγκρές … Δήλωνε σταλινικός, απείχε στις εκλογές του 1946 και τον εξόρισαν στην Ικαρία. Οι πολιτικές πεποιθήσεις του επηρέασαν τους συγγενείς μου. Πολλά μέλη της οικογένειας είναι στο ΚΚΕ και είμαι εξοικειωμένος με αυτόν τον χώρο από πολύ μικρός». Οι πρόγονοί μας έφυγαν από το Καρς το 1919 με τη συνθήκη του Μπρεστ- Λιτόφσκ. Όπως η πλειοψηφία των προσφύγων από τον Καύκασο, ήταν προοδευτικοί στις πολιτικές τους πεποιθήσεις, είναι γνωστό άλλωστε ότι μεγάλο μέρος των προσφύγων από τον Καύκασο όταν ήρθαν στην Ελλάδα συντάχθηκαν με τους κομμουνιστές για συγκεκριμένους ιστορικούς και αντικειμενικούς λόγους που δεν είναι του παρόντος. Ο παππούς μας Κόλιας Μαραντζίδης εξορίστηκε από τη δικτατορία του Μεταξά στην Αλόννησο ως «επικίνδυνος για το καθεστώς της 4ης Αυγούστου». Στην κατοχή εντάχθηκε στο ΕΑΜ. Φυλακίστηκε από τους Γερμανούς στο Γεντί Κουλέ. Κατάφερε να δραπετεύσει από το νοσοκομείο Άγιος Δημήτριος όπου νοσηλευόταν μαζί με άλλους κρατούμενους και βγήκε στο βουνό. Μέχρι το τέλος του 1946 ήταν ενεργό μέλος του ΕΑΜ. Γι’ αυτήν του τη δράση τόσο ο ίδιος, όσο και τα παιδιά του (που ήταν ενεργά μέλη του λαϊκού κινήματος) μετέπειτα υπέστησαν διώξεις. Η παρουσίασή του παππού μας από τον ξάδερφό μου Νίκο Α. Μαραντζίδη ως ξεπεσμένου Ρώσου ευγενή, βγαλμένου από τα μυθιστορήματα της γενιάς του ’30, προσβάλλει τη μνήμη, την ιστορία και τη δράση του. Ο παππούς μας είχε οκτώ παιδιά, από δύο γάμους. Τα δύο πέθαναν σε μικρή ηλικία στα σκληρά χρόνια της γερμανικής κατοχής. Τα παιδιά του τα μεγάλωσε με μεγάλες δυσκολίες και στερήσεις, λόγω και των διώξεων που υπέστη για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, δύο κατάφερε να τα σπουδάσει.
Όταν ένας καθηγητής, “ιστορικός- ερευνητής”, εν προκειμένω ο Νίκος Α. Μαραντζίδης παραποιεί την ιστορία της οικογένειάς του για να πει αυτά που θέλει να πει και να παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο προφίλ, καταλαβαίνουμε πώς χρησιμοποιεί τα στοιχεία που βρίσκει και τις προφορικές μαρτυρίες που συλλέγει. Στο μόνο που έχει δίκιο ο ξάδερφός μου Νίκος Α. Μαραντζίδης, είναι στο ότι και λόγω της πολιτικής δράσης του παππού μας (αλλά και για πολλούς άλλους λόγους) μέλη της οικογένειάς μας είμαστε μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ.
Επειδή μέλη της οικογένειάς μας κατοικούμε ακόμη στη γειτονιά (Τούμπα δ. Θες/νίκης) που ήρθε σαν πρόσφυγας, έδρασε και πέθανε ο Κόλιας Μαραντζίδης, ο παππούς μας, αλλά και γιατί μέλη της οικογένειάς μας δραστηριοποιούνταν στα κοινά της πόλης μας, ελπίζω σε δημοσίευση για την αποκατάσταση της αλήθειας όσον αφορά στην ιστορία της οικογένειάς μας. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Θεσσαλονίκη 26/06/2011
Μαραντζίδης Φώτης”
Επαναλαμβάνουμε: Αυτόν τον τύπο κάλεσε ο Τσίπρας, όπως γράφεται, να συμβάλει στην επικοινωνιακή τακτική του (αριστερού, έτσι;) ΣΥΡΙΖΑ για την… απόκρουση της “Δεξιάς” του Μητσοτάκη, του Βορίδη, του Πλεύρη και του Γεωργιάδη. Για τέτοια… “αριστερή” αντιπολίτευση μιλάμε
ΥΓ: Κύριε Τσίπρα, ανάμεσα στις άλλες δουλειές που θα σας κάνει (;) ο Μαραντζίδης βάλτε του κι άλλη μια: Να πεταχτεί μέχρι την Καισαριανή να σας φέρει πίσω εκείνα τα λουλούδια που αφήσατε στο Θυσιαστήριο το 2015. Καιρός είναι.