«Δεν είμαστε φονιάδες. Αυτός ήταν Ρομά»

Του Μανώλη Καπετανάκη *

Παραφράζοντας το γνωστό ρατσιστικό ανέκδοτο με τον «μαύρο»,  θα μπορούσε ίσως να ειπωθεί και αυτό.

Άλλωστε η αλήθεια διαστρέφεται, ασελγείται και το δίκιο κακοποιείται ανέκαθεν και ανηλεώς μέσα στον καπιταλισμό. Ειδικά δε στο σήμερα μιας προχωρημένης βαρβαρότητας και επί παντός του κατεστημένου επιστητού.

Κάπως έτσι λοιπόν στα μυαλά των κυρίαρχων ο εργάτης αλέθεται στα ανθρωποφάγα μηχανήματα του εργοδότη ένεκα της «αυτοκτονικής του απροσεξίας». Εκείνα που  χαρίζουν μουχλιασμένα ψίχουλα στον χειριστή τους (κλέβοντας τη ζωή του ενίοτε και κυριολεκτικά), περισσά κέρδη στο αφεντικό και την πολυπόθητη συλλογική τάχατε ανάπτυξη, που τόσο «εκστασιασμένα» απολαμβάνει ο λαός.

Άλλο τόσο ο «αστοιχείωτος» μαθητής εντελώς «αταξικά» και σφαγιαστικά δεν αξίζει το προνόμιο των σπουδών. Τουναντίον του ταιριάζει «περίφημα» η εργασιακή εκμετάλλευση ανηλίκων και τυπικά οριζόμενη σαν «ευεργέτημα» μαθητείας. Ήδη το σύγχρονο παιδομάζωμα αμούστακων ειλώτων διαπρέπει στα πιο ευάλωτα ορφανοτροφεία και αναμορφωτήρια!

Παρόμοια  με την ίδια λογική λιθοβολείται η απόρροια και ποτέ η γεννοβόλα κοινωνική μήτρα.  Ένοχος ως εκ τούτου ανακηρύσσεται ο άξεστος γυναικοκτόνος και επουδενί ένα σύστημα, το οποίο έχει θεμελιώσει την υπόσταση του επάνω σε μακραίωνα αγκωνάρια άσκησης πολύπλευρης  βίας (διαχέοντας την μοιραία στο εποικοδόμημα) από την εκάστοτε απαίσια ολιγαρχία σε βάρος της πλειοψηφίας.

«Άγιος»  ο κρατικός αυταρχισμός, τα αντιδραστικά νομοθετήματα, τα αστυνομικά χημικά και ρόπαλα, μέχρι αραιά και που οι «εξοστρακισμένες» σφαίρες. Εφόσον ο απεργός αντιστρατεύεται την ομαλή τροφοδοσία με αγαθά και υπηρεσίες (εξ ου μήπως και η πείνα μας;), ο διαδηλωτής διασαλεύει την ομαλή ροή της τερατούπολης, ο υποστηρικτής του περιβάλλοντος αποθαρρύνει τις «κοσμογονικές και με οικολογική ευαισθησία» επενδύσεις.

«Επάρατη» επίσης και η φύση. Επιμένει να βρέχει πνίγοντας και ρημάζοντας, να σείει τα σωθικά της με τον εγκέλαδο  σκοτώνοντας και ισοπεδώνοντας, να φιλοξενεί μη πυρίμαχα δάση απανθρακώνοντας ανθρώπους και περιουσίες. Οι εγκληματικά τώρα ανεπαρκείς και αδιάφοροι μηχανισμοί της πολιτείας; Μα «αθώοι» φυσικά και με δικαστική βούλα.

«Καταδικαστέοι» οι εκπαιδευτικοί καθότι αρνούνται και απορρίπτουν  την αξιολόγηση τους, η οποία  θα κρίνει (και τιμωρήσει προφανώς) αν θα μετατραπούν ή όχι  σε παιδονόμους και μεταλαμπαδευτές  της υποταγής.

Στον καιάδα της ανεργίας όσοι νέοι είναι ανίκανοι να συντάξουν ένα δελεαστικό βιογραφικό.

Ξεκλήρισμα στην αγροτιά, μιας και δεν χαρακτηρίζεται από την ευλυγισία της αναπροσαρμογής σε καινοτόμες καλλιεργητικές επιλογές.

Πίσσα και πούπουλα στις «γεροντοκόρες» της πατρίδας επειδή προτάσσουν την επιστημονική σταδιοδρομία τους με συνέπεια τη δημογραφική γήρανση. Την «μάλλον»  άσχετη με τα μνημόνια και τη φτώχεια.

Μνημόνια διαταγμένα κυρίως από διεθνείς λήσταρχους με σκοπό υποτίθεται να νοικοκυρέψουν τη χώρα και αποκαταστήσουν την ανισορροπία παραπανίσιας κατανάλωσης από τα παραγόμενα. Μολαταύτα αν και ξοδεύουμε πια για τον βιοπορισμό απελπιστικά  λιγότερα από πριν, αν και στράγγιξαν τις αποταμιεύσεις, αν και είναι ικανοί και τον Παρθενώνα να ξεπουλήσουν, φορτωθήκαμε βαρύτερα χρέη!

Τσεκούρι και ανάθεμα στους ανεμβολίαστους. Συγχωνεύουν κλινικές και νοσοκομεία, δεν αυξάνουν τις ΜΕΘ, προξενούν μολυσματικό συνωστισμό στα συγκοινωνιακά μέσα και στις ουρές έξω από  πανεπιστήμια ή λέσχες.

Στον βυθό του Αιγαίου και του Έβρου οι φυγάδες από τις φωτιές του μακελειού των  ιμπεριαλιστών, γιατί περιπίπτουν στο «θρασύτατο αμάρτημα» της θέλησης για επιβίωση. Προπάντων μάλιστα, αφού «πασχίζουν» να αλώσουν τη «γη της επαγγελίας» μας, να νοθεύσουν την καθαρότητα της δουλικά προσδεμένης στο εξολοθρευτικό άρμα των αμερικανονατοϊκών  φυλής μας και να μας αλλαξοπιστήσουν από τον δικό μας πατροπαράδοτο θρησκευτικό σκοταδισμό.

Στο πυρ το εξώτερον και το αντεθνικόν οι καταγγέλλοντες τις οικονομικά δυσβάστακτες αγορές πολεμικών σύνεργων ιπτάμενων, θαλάσσιων και χερσαίων. Με τα οποία οι δικοί μας άπληστοι μεγαλοαλεξανδρινοί αστοί αντάμα (ουραγοί δηλαδή) με τους πρωτομάστορες της οικουμένης στις συμφορές λαών και στην απειλή του πυρηνικού αφανισμού του πλανήτη θα «περιφρουρούν» τη σταθερότητα, ειρήνη και πρόοδο!!!  Όχι μονάχα στην περιοχή μας, αλλά από το προχθεσινό Αφγανιστάν ίσαμε μεθαύριο στη νεοαποικιοκρατούμενη και λιμοκτονούσα  ζώνη του Σαχέλ.  Με πανάκριβο τίμημα;  Πιθανόν ένα νέο  `22 και μια διχοτομημένη  Κύπρο.  Επιπρόσθετα Παναγιωτόπουλε στις γκανγκστερικές εξορμήσεις σας σαν υποδεκανείς των Αμερικάνων ποτέ δεν μάτωσαν τα θρεφτάρια των βιομηχάνων και εφοπλιστάδων.

Ήταν όμως ο –άοπλος- δεκαοκτάχρονος κλέφτης, καθ` έξιν παραβατικός; Κινήθηκε δήθεν επικίνδυνα ενάντια στα όργανα της «τάξης», αλλά χωρίς να τους προξενήσει μήτε καν μια αμυχή; Υπήρξε μια «τρομαγμένη» υπέρβαση των ορίων άμυνας; Η έρευνα των αρμοδίων θα «διαλευκάνει» με τόνους συγκάλυψης την υπόθεση και στη συνέχεια η δικαιοσύνη πριν φυλακίσει σε πολυτελή καταλύματα (αν κιόλας) τους δράστες, προκαταβολικά  θα τους δείχνει την πόρτα της εξόδου.

Το θύμα ΣΙΓΟΥΡΑ ήταν  πεινασμένος, εξαθλιωμένος και αιχμάλωτος  στα πλαίσια ενός συντεταγμένου κοινωνικού αποκλεισμού. Το ανήμερο θεριό του άδειου στομαχιού αυτού και των μωρών του τον έσπρωξε έξω από το τσαντίρι ή το λαμαρινένιο παράπηγμα του γκέτο. Νομοτελειακά και δυστυχώς αυτές οι αντικειμενικές συνθήκες -κακοί σύμβουλοι  και με την απουσία ενός ευρύτερου μαζικού κινήματος «εκτροπής» της μιζέριας σε σωστές, διεκδικητικές και ωφέλιμες διαδρομές οδηγούν  σε τέτοιες αδιέξοδες συμπεριφορές. Η έκνομη δραστηριότητα (όπως και διαφορετικές πάμπολλες αρνητικές  συνέπειες) των απόκληρων και δυστυχισμένων αποτελεί επακόλουθο ενός κολοσσιαίου και τερατώδους αίτιου. Της θεμελιακής, της  καθόλα «νόμιμης» κλοπής του πλούτου που δημιουργούν οι εργαζόμενοι από την βουτηγμένη στη χλιδή παρασιτοκρατία. Ο ένας είναι ταλαίπωρος κλεφτοκοτάς ζημιώνοντας τον φουκαρά γείτονα του, τον μόλις πέντε πόντους ψηλότερο βιοτικά. Ο άλλος διάγει βίο  ζωντανεμένου παραμυθιού κατακλέβοντας «ευπρεπισμένα» και επιτρεπτά  (ό ίδιος βέβαια το ορίζει έτσι κρατώντας μαχαίρι και καρπούζι) ολάκερες μάζες.

Εξαιτίας αυτής της θεσμικής αδικίας το ένα δεινό συσσωρεύεται με ταχύ ρυθμό πάνω στο άλλο προκαλώντας μια ασφυκτική κατάσταση στους από κάτω. Από τις τραγωδίες στο Μάτι, τον αγιάτρευτο που αργοπεθαίνει, τον γκρεμοτσακισμένο κτίστη στο γιαπί, τον απελπισμένο αυτόχειρα και ανήμπορο να θρέψει τα παιδιά του.  Τον φαντάρο με τη συναίσθηση ενός ενδεχόμενου να θυσιαστεί για αλλότρια  ταξικά συμφέροντα.

Φτάνουμε έτσι στον νεαρό Ρομά.  Ενώ καθόλου τυχαία μετά λίγες ώρες μετέπειτα τον συντρόφεψε στον Άδη ο εργάτης της Cosco.  Για να σμίξουν λίγο αργότερα και οι δύο τους με την καινούρια  ημερήσια θανατερή σοδειά του αδέσποτου (ελέω κυβερνητικής αναλγησίας) κορωνοϊού μετρώντας 25 στατιστικές μονάδες- ψυχές.

Ποικιλία λοιπόν στις μορφές εξόντωσης των βιοπαλαιστών. Σταθερά και συνολικά  σαν ηθικός αυτουργός η επίσημη εξουσία. Λαμπρή η συνεπικουρία της δημοσιογραφικής ομίχλης ή χολής στην εκστρατεία παραπλάνησης της κοινής γνώμης και εξιλέωσης του κανιβαλικού φταίχτη, καπιταλισμού- ιμπεριαλισμού.

Ευαρέσκεια στο ακροδεξιό ακροατήριο με αυτό το φονικό και άλλη μια ευκαιρία μέσα στον καταιγισμό της εποχής για διατράνωση- επικαιροποίηση  ενός μηνύματος. Πως δηλαδή είναι αδίστακτες οι προθέσεις των επιτελαρχών για την υλοποίηση κατά κεραία  και αδιάκριτα κόστους και απωλειών στους αναλώσιμους των αντιλαϊκών σχεδιασμών τους.

Οπότε η μόνη απάντηση στην σπαρακτική κραυγή και οργισμένη απορία του πατέρα του πυροβολημένου κατά ριπάς  «μα γιατί να τον σκοτώσουν σαν σκυλί;» είναι ότι ζούμε σε ένα σύστημα, όπου η ζωή του λαού σε όλα τα τμήματα του (περιθωριακά και μη), η ευημερία  και ασφάλεια του είναι το τελευταίο νοιάξιμο των κρατούντων. Αντίθετα και επιπλέον, η άνθιση η δική τους προϋποθέτει, συνεπάγεται τον δικό μας μαρασμό. Καθότι όμως η ανέχεια ΔΥΝΗΤΙΚΑ αποτελεί θετικό σύμβουλο για ξεφύτρωμα αντιστάσεων, η πολιτική της κακομοιριάς ζευγαρώνει καρπερά με την καταστολή, τρομοκρατία και φασιστικοποίηση.

Η τελευταία ουσιαστική και βαθειά διαπίστωση αυτής της πραγματικότητας  εμπεριέχει με εξαιρετικό τρόπο  και την λύση του προβλήματος. Την πλέρια αυταπόδεικτη, την κραυγαλέα,  μα και άλλο τόσο συσκοτισμένη ιδεολογικοπολιτικά και ξεδοντιασμένη οργανωτικά (με βαρύ μερτικό ευθύνης στην αριστερά της αυτομόλησης στο απέναντι στρατόπεδο) αναγκαιότητα ενός αγωνιστικού συναγερμού.

Τότε η αυτονόητη έκρηξη της αγανάκτησης των Ρομά στις απόμακρες συνοικίες σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης του θυμού θα μεταφέρονταν στο κέντρο την Αθήνας σμίγοντας με τη κτυπημένη από τα ΜΑΤ φωνή των δυνάμεων, που προχώρησαν σε  πορεία καταγγελίας του περιστατικού αναδεικνύοντας τη σωστή του διάσταση. Σπάζοντας την αυτοπεριχαράκωση θα μπολιάζονταν με την αντίληψη, θα κατακτούσαν τη συνειδητοποίηση  ότι οποιουδήποτε  είδους  κατατρεγμός και βία (φυλετική, εθνικομειονοτική, έμφυλη, κλπ) αποτελούν ομόκεντρους κύκλους γύρω από τον πυρήνα της ταξικής διαίρεσης και καταπίεσης της κοινωνίας.

Παρεπόμενα η αντιμετώπιση θα συγκεκριμενοποιούσε τον εχθρό στο πρόσωπο της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστικών στυλοβατών της σε συνδυασμό με τους λογής- λογής υπηρέτες τους. Θα έντασσε και κλιμάκωνε τις κινητοποιήσεις με ένα πνεύμα ασυμβίβαστο και αντισυνδιαχειριστικό από το μερικό στο γενικό, από το δορυφορικό στο κεντρικό και από το άμεσο στην προοπτική της ταξικής χειραφέτησης.

Ο κάθε δεκαοκτάχρονος Ρομά είναι ο σκοτωμένος εργάτης  της Cosco, ο Ζακ, ο Γρηγορόπουλος, ο Φύσας, ο ανώνυμος και κτυπημένος από την πανδημία που σβήνει αβοήθητος στο ράντζο.  Όλοι μαζί μπορούν να γίνουν μια γροθιά πάλης, ώστε αισίως να αρχίζει η πλάστιγγα να γέρνει αποφασιστικά προς τη μεριά του δίκιου.

 

* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης

"google ad"