Δεν είναι ταινία αυτό που ζούμε

Ε, ορίστε, άντε γράψε τώρα κι άντε σχολίασε. Τι να πεις; Διαβάζω στο φύλο της εφημερίδας «ΑΥΓΗ» με ημερομηνία 25/12/11, άρθρο με τίτλο «Για μία από τις πολλές συντάξεις του» και υπογραφή Δ.Χ., τα εξής ενδιαφέροντα για τον κ. Παπαδήμο.
«Ψάχνοντας διάφορα στο Διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε μια ερώτηση του Γιάννη Βαρουφάκη προς τον κ. Λουκά Παπαδήμο. Συγκεκριμένα: “Αν ο κ. Παπαδήμος πραγματικά πιστεύει ότι εμείς οι Έλληνες πρέπει να δράσουμε με γενναιότητα, αποδεσμευόμενοι από τα κεκτημένα μας, τον καλώ να δώσει το παράδειγμα. Πώς; Παραιτούμενος από τη θέση του καθηγητή που κατέχει στο Τμήμα μου, σε κατάσταση αναστολής για πάνω από δέκα χρόνια, έτσι ώστε να μπορέσουμε να προσλάβουμε έναν νέο επιστήμονα για να διδάσκει τους φοιτητές μας. Μπορεί να χάσει ένα ευτελές μέρος της σύνταξής του, όμως με αυτή την κίνηση θα καθιστούσε πειστικότερες τις προτροπές του προς τους υπόλοιπους.”
Επειδή το θέμα ήταν σοβαρό, τηλεφώνησα στον κ. Βαρουφάκη για να διασταυρώσω την ακρίβεια της πληροφορίας που είχα εντοπίσει. Μου την επιβεβαίωσε και με πληροφόρησε πως τελικά ο κ. Παπαδήμος συνταξιοδοτήθηκε εφέτος, κρατώντας τη θέση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κενή για 13 ολόκληρα χρόνια, ώστε να εξασφαλίσει τη σύνταξη, μία από τις πολλές συντάξεις που θα έχει όταν με το καλό αποσυρθεί».
Δηλαδή, έναν άνθρωπο που ευνοήθηκε προκλητικά από τη νοσηρότητα της συντεχνίας της Ακαδημαϊκής κοινότητας, μας τον φόρεσαν για να χτυπήσει τη συντεχνία των ταξιτζήδων.
Έναν άνθρωπο, ο οποίος μόλις έγινε πρωθυπουργός συναντήθηκε με τη συντεχνία των τραπεζιτών, υποσχέθηκε να ικανοποιήσει κάθε αίτημά τους και άρχισε να μοιράζει στις τράπεζες εκατομμύρια, μας τον φόρεσαν για να χτυπήσει τις ΔΕΚΟ και τη συντεχνία των φορτηγατζήδων.
Ρε σεις, δεν πάμε καλά. Ειλικρινά πιστεύω ότι μας ψεκάζουν. Ο Παπαδήμος κράτησε ως ιδιοκτησία του μια θέση στο πανεπιστήμιο χωρίς να πατήσει το ποδάρι του επί 13 χρόνια, για να κατοχυρώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα και τώρα θέλει να μας πείσει ότι είναι ένας αγνός και ταπεινός άνθρωπος που ήρθε να σώσει την πατρίδα.
Και βγαίνει το ραμολιμέντο της Δημοκρατίας να μας πει ότι δέχεται πόλεμο ο Παπαδήμος κι ότι πρέπει να βάλουμε πλάτη για να τον στηρίξουμε. Κι αντί οι εισαγγελείς να παρέμβουν και να τους μπουζουριάσουν και τους δύο – τον πρώτο επειδή κράτησε τη θέση στο πανεπιστήμιο χρεώνοντας το Δημόσιο επί 13 χρόνια και τον άλλον απλώς επειδή υπάρχει – κάθονται και μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος είναι πιο γελοίος στην υπόθεση των παραιτήσεών τους.
Εν τω μεταξύ, ο Βενιζέλος καλεί τον Γενικό Γραμματέα του υπ. Οικονομικών, Γιάννη Καπελέρη, που διώκεται για κακούργημα, για να τον παρακαλέσει να παραιτηθεί ώστε να μην πληγωθεί η εικόνα του δελφίνου υπουργού. Κι ο άλλος παραιτείται κάνοντας την Ιφιγένεια, ενώ η  πιο κερδοσκοπική συντεχνία, εκείνη των βενζινοπωλών, βγάζει κραυγές  υπέρ του, λες και είναι ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας τους.
Μέσα σε όλα αυτά, ακούς τυχαία τον εκπρόσωπο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ μιας μικρής επαρχιακής πόλης, της Δράμας, να λέει ότι τον τελευταίο χρόνο έγιναν διακοπές ρεύματος που ανέρχονται στο 25-30% των καταναλωτών που υπήρχαν.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά ότι τα χειρότερα είναι μπροστά επειδή οι λογαριασμοί της ΔΕΗ που περιλαμβάνουν το χαράτσι, δε μπορούν να ενταχθούν σε καθεστώς διακανονισμού ώστε να πληρωθούν με δόσεις.
Το δράμα των καταναλωτών είναι η μία πλευρά. Η άλλη είναι ότι η ΔΕΗ χάνει τρομερά έσοδα επειδή το Κράτος φρόντισε να της στερήσει το μόνο τρόπο είσπραξης που της είχε απομείνει.
Η ΔΕΗ προειδοποιεί ότι θα προχωρήσει σε στάση πληρωμών λόγω αυτής της μείωσης εσόδων. Οι φωστήρες αποφασίζουν να αυξηθεί η τιμή του ρεύματος. Του ρεύματος όμως; Όχι, φυσικά! Από την αύξηση του 12,3% μόνο το 1,5% θα πάει στη ΔΕΗ.
Αρκεί αυτό να την τονώσει; Και πάλι όχι, φυσικά, διότι οι απώλειες εσόδων που θα έχει από την αύξηση, θα καταπιούν εν ριπή οφθαλμού αυτό το 1,5%. Πάμε δηλαδή ντουγρού σε μία εποχή σκοταδισμού, όχι καθ’ υπερβολήν, αλλά κυριολεκτικά. Όνομα και πράγμα θα γίνει το μαύρο σκοτάδι.
Εμείς τώρα, καθόμαστε και τα βλέπουμε αυτά λες και είναι ντοκιμαντέρ ή κάποια ταινία που γυρίστηκε σε χώρα της Αφρικής. Και δε φτάνει που τη βλέπουμε, λέμε και «τς, τς, τς τι τραβάνε οι άνθρωποι, αλλά κι αυτοί πολύ μαλάκες είναι που δεν ξεσηκώνονται».
Ώσπου ξαφνικά, στην οθόνη περνάει η φάτσα σου και ανακαλύπτεις ότι ο μαλάκας που πρωταγωνιστεί είσαι εσύ. Κι ακόμη και τότε, αρνείσαι να το παραδεχτείς και λες «κοίτα πώς μου μοιάζει!».
Και το άκρον άωτον της μαλακίας; Όχι μόνο δεν καταλαβαίνουμε ότι βλέπουμε την τραγωδία μας ως ταινία, αλλά πληρώνουμε και εισιτήριο για να τη ζήσουμε. Εντάξει, αύριο, όμως, που η ταινία θα είναι πορνό και ο στημένος κώλος θα είναι ο δικός μας, δε θα λέμε «κοίτα πώς μου μοιάζει, αλλά ω ρε γαμώτο πώς πονάει». Καλό βιασμό να έχουμε, τέτοια κωθώνια που είμαστε.

*Από το site του  Καρτέσιου – kartesios.com*