Δεν ξεχνώ: Η Κύπρος και η αποκατάσταση της Δημοκρατίας

Δεν ξεχνώ την Κύπρο

   39 χρόνια από το πραξικόπημα και την εισβολή στα άγια κυπριακά χώματα. Ημέρα μνήμης αλλά και ημέρα αγώνα. Όλοι μαζί, μαζικά, διεθνιστικά, αλληλέγγυα και οργανωμένα να αντισταθούμε στον πόλεμο, τον εθνικισμό, τον ιμπεριαλισμό. Να μην λησμονήσουμε ότι διαφορετικός ο Θεός μας, ίδια τα προβλήματα μας “εγώ Χριστό, εσύ Αλάχ αλλά κι οι δυο μας αχ, και βαχ” όπως λέει το γνωστό τραγούδι. Να μην ξεχάσουμε επίσης τις ευθύνες της αμερικανοκίνητης Χούντας, εδώ στην Ελλάδα, σε συνεργασία με την φασιστική και δολοφονική ΕΟΚΑ Β’. Γνωστό το αποτέλεσμα: ανατροπή της κυβέρνησης Μακαρίου, απόπειρα δολοφονίας του, διώξεις, συλλήψεις, βασανιστήρια κι ο κοντοπίθαρος Σαμψών (κρίμα το όνομα) σ’ ένα διαρκές παραλλήρημα. Επίσης δολοφονίες δημοκρατικών και αριστερών πολιτών (Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων) και μια Κερκόπορτα ανοιχτή.

Η εισβολή του Αττίλα και ένας πόλεμος που οδήγησε στην κατάληψη 37% του κυπριακού εδάφους, προσφυγιά, δάκρυα, φόβος και σε ολόκληρο το νησί. Ένα νησί που ο λαός του σήμερα και στις δύο πλευρές, μέσα στην δίνη της μεγαλύτερης καπιταλιστικής κρίσης, του χρέους, του ΔΝΤ, των απογόνων της ΕΟΚΑ Β’ αλλά και μέσα σ’ ένα περιβάλλον όπου καθημερινά ξεσπούν μεγάλες και απεργιακές ανταρσίες, μάχες που μπορούν να φέρουν την ανατροπή, βρίσκεται αντιμέτωπο με την αμείλικτη Ιστορία και τα διλήμματα της: επιστροφή στο μαύρο παρελθόν ή οριστικό ξεκαθάρισμα με ότι καταπιέζει τον κυπριακό λαό (και όλους τους λαούς); Η Ταχρίρ, το Σύνταγμα, η Ταξίμ δείχνουν πια μπορεί να είναι η απάντηση και η λύση. Γιατί η Κύπρος δεν είναι μόνη και κανένας λαός δεν θα πρέπει να μένει μόνος του απέναντι στα πληγωμένα θηρία του ιμπεριαλισμού, του πολέμου και του καπιταλισμού. Μέχρι το Τέλος, που θα σημάνει μια νέα Αρχή. Η οικοδόμηση ενός μαζικού αντικατοχικού κι εργατικού κινήματος στην Κύπρο, με την Αντικαπιταλιστική Αριστερά στην πρώτη γραμμή των αγώνων, μπορεί να συμβάλλει τα μέγιστα σε αυτή την κατεύθυνση.

  Κάτω τα χέρια από την γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας

    Ημέρα μνήμης και τιμής η 24η Ιουλίου για τους ήρωες του αντιδικτατορικού αγώνα και όπως πάντα, σα να μην περισσεύει η υποκρισία σε αυτό τον τόπο, βγήκαν από τα σκοτάδια τους οι κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού για να “τιμήσουν” αυτή την ιστορική μέρα. Συνεχίζοντας να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και υποσχέσεις για μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, την ίδια στιγμή που προσπαθούν να ισοπεδώσουν τα τελευταία οχυρά της κοινωνικής ασφάλισης, παιδείας και υγείας. Μιλούν για το συλλογικό και εθνικό συμφέρον, για τη διασώση της Πατρίδας με κοινό αγώνα των ανθρώπων αυτού του τόπου και επικαλούνται μια αναγέννηση των χαμένων προσδοκιών (ΝΔ) ή συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο με την Ελλάδα που έγινε θεσμικό ισότιμο μέλος της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας και για την πίστη στον συλλογικό εαυτό για να μην επιτρέψουμε στη μισαλλοδοξία, την ισοπέδωση και τον λαϊκισμό να δηλητηριάσει την κοινή εθνική προσπάθεια – του ξεπουλήματος της δημόσιας γης και των τελευταίων εργατικών κατακτήσεων, όπως δηλώνει το ΠΑΣΟΚ. Και μετά αναφορές στην ριζική παρουσίαση του Κινήματος στις διεργασίες της Μεταπολίτευσης ή ακόμα πιο ξεδιάντροπα σχόλια από τη ΝΔ για τις δημοκρατικές κατακτήσεις εκείνης της περιόδου που φέρνουν την σφραγίδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή… Διαγράφοντας βέβαια, πως αλλιώς, τον ρόλο του Καραμανλή στην δολοφονία Λαμπράκη, στην ανοχή κι ενίσχυση του παρακράτους της Δεξιάς στην προδικτατορική εποχή αλλά και στον κατασταλτικό ρόλο που είχε ενάντια στα εργατικά κινήματα και τις απεργίες της Μεταπολίτευσης τα οποία διεκδικούσαν να εφαρμοστούν τα αιτήματα που ολόκληρες γενιές (η γενιά του 1-1-4, η γενιά του Πολυτεχνείου) έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτά, μέσα από εξορίες, βασανιστήρια φυλακές. Η τραγωδία των ανακοινώσεων κλείνει με ωραίες, συγκαλυμένες αναφορές για ένα κράτος δικαίου που θα μπορεί να εξασφαλίσει μια τέτοια προοπτική.
Αλλά δεν υπάρχει κράτος δικαίου ή τουλάχιστον με τον τρόπο που οραματιστήκαμε. Με τον τρόπο που έδειξε η γενιά του Πολυτεχνείου, με τον τρόπο που υποσχέθηκε το προδομένο ’81. Αν υπήρχε κράτος δικαίου, δηλαδή μια ουτοπική θεσμική οντότητα που θα υπεράσπιζε τα συμφέροντα των πολιτών, κι όχι ένα σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος που χωρίζει τους πολίτες του σε κατηγορίες, τότε 39 χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας δεν θα βρισκόμασταν για άλλη μια φορά στο σημείο μηδέν. Δεν θέλω να προχωρήσω σε αναλύσεις, έχω ξαναγράψει γι’ αυτές και είμαι σίγουρος ότι όλοι μας ή τουλάχιστον οι περισσότεροι γνωρίζουμε τους λόγους και τις αιτίες της καταστροφής. Η λύση βέβαια, δεν είναι τα λαϊκά δικαστήρια που ευαγγελίζεται ένα τμήμα του κόσμου αλλά η εφαρμογή καινοτόμων πρωτοβουλιών και σχεδίων για να αντιμετωπίσουμε το κοινωνικό ζήτημα. Πως αντιμετωπίζουμε το χρέος, τον φασισμό, την εξαθλίωση, να ποιά είναι τα προβλήματα που απασχολούν το σύνολο της κοινωνίας. Όμως δεν μπορούμε να καταδικάσουμε την ύπαρξή των λαϊκών δικαστηρίων εκ των προτέρων. Μπορούμε όμως να συζητήσουμε ότι είναι απαραίτητο η τιμωρία όσων ενεργούν ενάντιον μας να βαδίσει δίπλα και αρμονικά με κοινωνικές λύσεις που θα ανακουφίσουν τους εργαζόμενους από τα διάφορα προβλήματα. Είναι αλήθεια ότι δεν γνωρίζουμε πως θα καταλήξουν, ίσως να στραφούν και εναντίον μας – αν επιτρέψουμε στα διάφορα λαμόγια να διαφθείρουν τους αγώνες μας, αλλά από την άλλη δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι ζούμε μια εποχή πολέμου. Και σε μια εποχή πολέμου χρειάζεται να είμαστε αμείλικτοι απέναντι σε όσους ξεπουλούν την καθημερινότητα μας. Οι οποίοι μόνο άγνωστοι δεν είναι: η κυβέρνηση, οι τράπεζες, οι μεγάλες επιχειρήσεις, η Εκκλησία και τελευταία οι νεοναζί, ο καθένας με τις δικές του ευθύνες και φυσικά με τις όποιες ιδεολογικές του διαφορές, έχουν μερίδιο στην καταστροφή. Αυτοί είναι που μας έχουν κηρύξει τον πόλεμο και ασκούν τρομοκρατία σε βάρος μας, στην απέλπιδα προσπάθεια να σώσουν τα προνόμια τους που απειλεί η οικονομική κρίση. Δυστυχώς η αλλαγή δεν θα έρθει με ειρηνικά μέσα αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε και απαθείς. Στην τρομοκρατία τους απαντάμε με τρομοκρατία. Η οποία δεν είναι πάντα βουτηγμένη στο αίμα αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, αίμα θα χυθεί και από τις δύο πλευρές… Οι απεργίες για να μην κλείσουν τα νοσοκομεία, οι δήμοι και τα σχολεία τρομοκρατούν τους έχοντες, γιατί αδυνατούν να εφαρμόσουν τα μέτρα που ζητούν οι διεθνείς πιστωτές. Η διαγραφή του χρέους, η παύση πληρωμής των τόκων, το αίτημα των Πλατειών “δεν χρωστάμε-δεν πουλάμε-δεν πληρώνουμε” και για απαλλοτρίωση της μεγάλης ιδιωτικής περιουσίας, η έξοδος από ΕΕ και ΟΝΕ, τρομοκρατούν εξίσου καλά, αν όχι καλύτερα, από μια γκιλοτίνα το κεφάλαιο και τους εκφραστές του.
Να είμαστε ξεκάθαροι: οι άνθρωποι αλλάζουν, το ίδιο και οι ιδέες τους. Και οι ιδέες που αμφισβητούν μια εγκληματική πολιτική είναι μια μορφή τρομοκρατίας για όσους ξεπουλάνε τη ζωή μας με βάση τα μνημόνια και τους χρηματιστηριακούς δείκτες. Αν γίνουν και πράξη ακόμα καλύτερα.