«1) Έχουμε κι εμείς τις ευθύνες μας που λόγω των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίσαμε από τον Εμφύλιο και μετά αφήσαμε για 60 χρόνια να χρησιμοποιείται έστω και άτυπα το όνομα «Μακεδονία» χωρίς να διαμαρτυρηθούμε. Η συνέπεια από αυτή την ολιγωρία των κυβερνήσεών μας είναι α) να έχουν ανατραφεί γενιές και γενιές με το όνομα αυτό και όλα τα υπόλοιπα, γεγονός που δίνει την εντύπωση ότι είναι μάταιο ή ακόμα και άδικο να το αλλάξουν και β) να υπάρχει καθολική σχεδόν αναγνώρισή τους με το όνομα αυτό.
2) Η λύση θα μπορούσε να είναι α) να αφήσουμε τους Σκοπιανούς να εξακολουθούν να χρησιμοποιούν «εσωτερικά» το όνομα αυτό και β) επειδή είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η Μακεδονία ήταν και είναι Ελληνική, να μην τους αναγνωρίσουμε ποτέ με το όνομα αυτό, αφού γνωρίζουμε ότι μόνο εμείς μπορούμε να τους δώσουμε την ιστορική νομιμοποίηση
3) Να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την ειρηνική συνύπαρξη με το κράτος των Σκοπίων.
4) Για όσο καιρό εξακολουθούν να έχουν σε ισχύ τις αλυτρωτικές διατάξεις του Συντάγματός τους και με κάθε τρόπο να διεκδικούν την ιστορική μας ταυτότητα, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να έχουν την ψήφο μας για την ένταξή τους στην ΕΟΚ και στο ΝΑΤΟ.
Η τυχόν απομάκρυνση από την απόφαση των πολιτικών αρχηγών το 1992 υπό την αιγίδα του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι πράξη ιστορικά απαράδεκτη, στα όρια της εθνικής μειοδοσίας.
5) Κι επειδή όπως τόνισε και στην ομιλία του στο Σύνταγμα, καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να πάρει τόσο σοβαρές για την χώρα αποφάσεις, ούτε κυβέρνηση πλειοψηφίας ούτε καν η ίδια η Βουλή, η μόνη «σώφρων» απόφαση από πλευράς της σημερινής κυβέρνησης είναι να καταφύγει στην κρίση του Κυρίαρχου Ελληνικού Λαού με τη διενέργεια Δημοψηφίσματος».