Ολοκληρώθηκε το βράδυ της Τετάρτης η ψήφιση του τρίτου –και χειρότερου- μνημονίου των τελευταίων πέντε ετών, με 38 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να λένε «όχι» και «παρών», και μια να απουσιάζει.
Ο Αλέξης Τσίπρας, που είχε αφήσει στην αρχή της συνεδρίασης να εννοηθεί ότι δεν θα μιλήσει καθόλου, φάνηκε ότι μετά την ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου ένιωσε πως δεν έχει άλλη επιλογή για να κρατήσει την κυβέρνησή του, κι «αναγκάστηκε» να πάρει τον λόγο μη έχοντας να πει τίποτα διαφορετικό από όσους πρωθυπουργούς ψήφισαν μνημόνια πριν από αυτόν.
Η πολιτική υπόθεση είναι αυτή τη στιγμή πολύ πιο περίεργη από όσα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Ακόμη κι από εκείνη την ψήφο εμπιστοσύνης που δόθηκε στον Γιώργο Παπανδρέου, μόνο και μόνο για να παραιτηθεί το ίδιο βράδυ και να δώσει τη θέση του στον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο.
Πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόνο στα χαρτιά την πλειοψηφία, ενώ είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι σχεδόν όλοι οι διαφωνούντες υπουργοί και βουλευτές του δεν παραιτούνται, εκτός κι «αν τους ζητηθεί από τον πρωθυπουργό».
Η Νέα Δημοκρατία, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ στήριξαν το νέο μνημόνιο, μαζί με τα κανάλια τα οποία έχουν κάνει τον Αλέξη Τσίπρα Θεό, και σκυλοβρίζουν όσους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είπαν όχι. Ιδιαίτερα τον Γιάνη Βαρουφάκη, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και την Ζωή Κωνσταντοπούλου, τους οποίους προσπαθούν να εξευτελίσουν με κάθε (γελοίο) τρόπο.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι από χθες όμηρος και των βουλευτών του «όχι», και των βουλευτών της αντιπολίτευσης, αλλά και των βουλευτών της συμπολίτευσης που στήριξαν το «ναι». Μαζί με αυτούς είναι και ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος έχει ήδη ξεκινήσει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες που δείχνουν καθαρά ότι δεν γίνονται σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό.
Με τις αποφάσεις στις οποίες κατέληξε ο Αλέξης Τσίπρας, κατάφερε να πέσει σε μια παγίδα η οποία έχει ημερομηνία λήξης. Κι αυτή δεν θα είναι πέρα από το φθινόπωρο. Όχι γιατί θα έρθουν νέες πρόωρες εκλογές, αλλά γιατί δεν έχει αυτή τη στιγμή κανένα έρεισμα σε εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που είδαν να ανατρέπονται οι προεκλογικές και μετεκλογικές υποσχέσεις, αλλά και το τρανταχτό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Εκτός κι αν στόχος του ήταν πάντα να αντλήσει ψήφους από τις δεξαμενές ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Η πλάνη του περιβάλλοντος Τσίπρα ότι θα διατηρήσει τον έλεγχο της κυβέρνησης του επειδή θα υπάρξει γενικό πρόσταγμα πολιτικής και κοινωνικής εκεχειρίας, είναι επικίνδυνη. Τα τρομερά ποσοστά που λαμβάνει στις δημοσκοπήσεις θα αρχίσουν να φθίνουν απότομα -μόλις πέσουν και οι τελευταίες υπογραφές της «συμφωνίας»- κι ίδιος θα βρεθεί άμεσα απομονωμένος στο στόχαστρο όλων: των κομματικών οργάνων και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, των βουλευτών του «ναι» και του «όχι» εντός του κόμματός του, της αντιπολίτευσης, των Ευρωπαίων δανειστών, και φυσικά των ΜΜΕ.
Η υπόσχεση που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας για πάταξη της διαφθοράς στην Ελλάδα μαζί με τον Θεοδωράκη και την Φώφη Γεννηματά φαντάζει αστεία, ειδικά όταν τους τελευταίους πέντε μήνες όχι μόνο δεν έγιναν σοβαρές κινήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά αντίθετα οι περισσότεροι κυβερνητικοί παράγοντες επέλεξαν να κάνουν πολλά βήματα πίσω εν είδει «έλλειψης χρόνου εξαιτίας της διαπραγμάτευσης».
Δυστυχώς για τον ίδιο τον Τσίπρα, αυτή τη στιγμή δεν έχει καμία επιλογή. Με βάση τη στάση που επέλεξε να κρατήσει, θα παραμείνει στριμωγμένος από παντού, με δεμένα τα χέρια, κι ανίκανος να κάνει οτιδήποτε θα φέρει το προσωπικό του πολιτικό στίγμα.
Θεωρώ αδύνατο να συνεχίσει για πολύ ακόμη να διατηρεί στις θέσεις τους όσους βουλευτές είπαν «όχι» και «παρών», με σκοπό να ψηφίζει τα νομοσχέδια που εκείνος χρειάζεται για να δικαιολογήσει την κοινωνική πολιτική που υποσχέθηκε απέναντι στη λαίλαπα του νέου μνημονίου (του), και ταυτόχρονα να ζητά από την αντιπολίτευση να παρακολουθεί και να περιμένει πότε θα έρθουν οι περικοπές και οι αυξήσεις φόρων για να τις εγκρίνει. Είναι πολιτικά ηλίθιο να νομίζει ότι θα γίνουν έτσι τα πράγματα, ακόμη κι αν με δηλώσεις τους πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ φέρονται να το πιστεύουν.
Η παραίτησή του, από την άλλη, κι ο ερχομός ενός νέου Παπαδήμου, θα ολοκληρώσει την τοποθέτηση της ταφόπλακας που μπήκε το 2010, και θα αφήσει στην άκρη μια ταπεινωμένη κοινοβουλευτική Αριστερά να ψάχνει τα κομμάτια της ανάμεσα σε γελοίες επιλογές προσώπων που μόνο στόχο είχαν τις ψήφους του Γενάρη, και τις παλινωδίες των τελευταίων μηνών.
Δική μου πρόταση, που την έχω ξαναγράψει, ήταν να παραδεχτούν όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ την πλάνη στην οποία έριξαν πολύ κόσμο –κι έπεσαν μετά κι οι ίδιοι μέσα- και να ψηφίσουν το τρίτο μνημόνιο. Και μόλις το κάνουν αυτό, να ετοιμαστούν για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, είτε σε συνεργασία με την Ευρώπη, είτε όχι.
Άλλωστε, είναι μια κατάσταση στην οποία θα φτάσουμε, νομοτελειακά, πολύ σύντομα. Καλύτερα, λοιπόν, να το κάνουμε με τους δικούς μας όρους, διαφορετικά το κόστος θα είναι τόσο βαρύ όπου οι ελάχιστοι μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα γραφτούν στην ιστορία ως η πλέον μαύρη σελίδα στην πολιτική μας ιστορία.
Όμως, δυστυχώς, ούτε αυτό έγινε. Οπότε, τώρα, ο καθένας ας τα βγάλει πέρα με όποιον κι όποια έχει ακόμη δίπλα του.
Θα ζήσουμε. Είτε έτσι, είτε αλλιώς.