Του Θέμη Τζήμα
Όπως γράφει ένα πικρό αστείο που κυκλοφορεί στο Twitter, αν είσαι Παλαιστίνιος υπό κατοχή από το 1948 και πετάξεις μια πέτρα είσαι τρομοκράτης. Αν είσαι Ουκρανός και εκτοξεύσεις έναν πύραυλο εμπνέεις τον «ελεύθερο κόσμο». Θα μπορούσαμε να βρούμε κι άλλα παραδείγματα, αλλά δεν έχει μεγάλο νόημα. Δεν είναι ο στόχος μας εδώ να καταδείξουμε τον δυτικό ηθικισμό και επομένως την υποκρισία.
Θέλουμε να ασχοληθούμε με το πώς η επιστημονική υποκρισία (δηλαδή η αδυναμία και η άρνηση επιστημονικώς συνεπούς ανάλυσης) οδηγεί και στην με ηθικούς όρους υποκρισία. Αυτό που λαμβάνει χώρα στα μέσα ενημέρωσης τόσο της Ελλάδας, όσο και του εξωτερικού, αποδεικνύει πώς η παρακμή των κοινωνικών επιστημών έχει παραγάγει γενιές ημιμαθών και αγορασμένων (οργανικών, θα τους λέγαμε σε άλλες πιο έντιμες εποχές) κοινωνικών «επιστημόνων», με τους διεθνολόγους και διεθνολογούντες παντός είδους να ξεχωρίζουν στην σημερινή συγκυρία, όπως παλιότερα συνέβαινε με τους οικονομολόγους.
Εδώ και τρεις μέρες το τι ακούμε δεν περιγράφεται. Αν κανείς ανοίξει οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης θα νομίσει ότι τώρα παραβιάζεται για πρώτη φορά το διεθνές δίκαιο. Θα ακούσει ότι ο Πούτιν είναι παρανοϊκός και δικτάτορας (αλήθεια ποιος του έχει κάνει ψυχιατρική διάγνωση και πώς γίνεται να είναι δικτάτορας αλλά να έχει και αντιπολίτευση, έστω σε ένα πολιτικό σύστημα προβληματικής δημοκρατίας με αστικοφιλελεύθερους όρους και ότι η έκρηξη του πολέμου οφείλεται σε αυτές του τις ιδιότητες. Κανείς όμως δεν θα θέσει το ερώτημα, γιατί τότε οι πρόεδροι των ΗΠΑ που δεν είναι παρανοϊκοί και δικτάτορες πραγματοποιούν υπερπολλαπλάσιο αριθμό εισβολών με υπερπολλαπλάσιο αριθμό θυμάτων.
Βεβαίως αντιλαμβανόμαστε ότι για διεθνολογούντες, οι οποίοι ακόμα θεωρούν ότι αν σε βάλουν στο στόχαστρο οι ΗΠΑ, η Ε.Ε. και η Αυστραλία καθίστασαι παρίας διεθνώς (στα μυαλά τους υπάρχει ακόμα ο «πολιτισμένος κόσμος» και οι υπόλοιποι) οι προσδοκίες μας για τέτοιες αναλυτικές δυνατότητες είναι υπερβολικές. Η «φιλελεύθερη ειρήνη» και το τυχοδιωκτικό κυνήγι της ισχύος είναι ό,τι πιο προχωρημένο μπορούν να σκεφτούν.
Κανείς δεν θα τολμήσει να ψελλίσει το ερώτημα γιατί το ΝΑΤΟ επιδιώκει την διαρκή του επέκταση. Κανείς δεν τολμά να παρουσιάσει δηλώσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ από χρόνια πριν σχετικά με το πώς εκπαιδεύουν Ουκρανούς για να πολεμούν οι τελευταίοι εναντίον των Ρώσων, όλα αυτά τα 8 χρόνια, προκειμένου να μην πολεμούν οι ίδιες οι ΗΠΑ. Κανείς δεν θα εξηγήσει καν ότι η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση δεν έχει ιδιαίτερες ομοιότητες με την ρωσονατοϊκή. Ό,τι ζητούν οι καναλάρχες, δηλαδή ό,τι ζητά η πρεσβεία των ΗΠΑ, αυτό και θα ακουστεί, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Από την μια πρόκειται για ζήτημα βεβαίως υπακοής. Από την άλλη για πραγματική ημιμάθεια και πλήρη απουσία αναλυτικών εργαλείων σε μεγάλο μέρος των αποφοίτων των πανεπιστημίων της χώρας μας και της Δύσης, σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές επιστήμες και ειδικά τις διεθνείς σχέσεις.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι από το ’90 και έπειτα, η αντίληψη, η αίσθηση περί «τέλους της ιστορίας», περί δυτικού εξαιρετισμού παραμένει στην πραγματικότητα, ακλόνητη. Οτιδήποτε μη δυτικό αντιμετωπιζόταν, όσο παρέμεναν οι συγκεκριμένες κοινωνίες αδύναμες, ως καθυστερημένο, ευτελές, ανάξιο για οτιδήποτε άλλο πέρα από την ελεημοσύνη μας – στην πραγματικότητα την λεηλασία μας. Αυτή η προσέγγιση από τα πανεπιστήμια και τις κοινωνικές επιστήμες διαχεόταν στις πολιτικές ελίτ και αντιστρόφως. Οι «καθυστερημένες» αυτές κοινωνίες έπρεπε να διοικούνται από γκαουλάιτερ μας και να περιμένουν στον προθάλαμο της «Δύσης», χωρίς ποτέ να μπαίνουν στο ιερό.
Δυτικογενείς θεωρίες όπως ο Μαρξισμός έπρεπε να θαφτούν και να εξαφανιστούν. Νεοφιλελευθερισμός και τυχοδιωκτικός (ψευτο)ρεαλισμός, επιβαλλόταν και επιβάλλεται να αποτελούν ακόμα και σήμερα μονοπώλιο.
Όταν άρχισαν πραγματικά να ισχυροποιούνται οι κοινωνίες οι οποίες φαινόταν οριστικώς ηττημένες στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το αίσθημα μετριασμού της ισχύος από πλευράς της Δύσης, προκάλεσε ένα κύμα δαιμονοποίησης των πρώτων και ανοιχτής εχθρότητας. Αυτή η δαιμονοποίηση δικαιολόγησε τα δυτικά εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στην Λιβύη, στην Συρία, στην Υεμένη, στον παγκόσμιο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Το ίδιο και με την Ρωσία. Όσο αυτή ενισχυόταν, ο όποιος διάλογος έδινε την θέση του σε παραλλήλους μονολόγους. Κάθε άλλη άποψη πέραν του κυρίαρχου αντιρωσισμού μέσα στην Δύση συκοφατούνταν, περιθωριοποιούνταν και τελικά καταπνίγονταν.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, άρνησης αντίληψης του κόσμου ως οτιδήποτε διαφορετικού πέραν του ευρωπαιογενούς δυτικοκεντρισμού, δεν είναι περίεργο που σε κάθε σημαντική υπόθεση, το μόνο που ακούει κανείς είναι οι ίδιες μονότονες, βγαλμένες από τα εγχειρίδια του ΝΑΤΟ, αναλύσεις. Ούτε είναι περίεργο που άνθρωποι και δυνάμεις, οι οποίοι και οι οποίες αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικές, αριστερές, σοσιαλιστικές, φιλειρηνικές, δεν μπορούν ποτέ να δουν την μεγάλη εικόνα ή αλλιώς πέρα από την μύτη τους. Ακόμα και καλόπιστα πρόσωπα, καταπίνουν αμάσητη όλη την προπαγάνδα της Ουάσιγκτον, μέσα σε περιβάλλον μιας γενικής σύγχυσης.
Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται, πως η τεχνολογική εξέλιξη χωρίς αντίστοιχα βήματα στο πεδίο των κοινωνικών επιστημών εγγυάται όχι πρόοδο αλλά καταστροφή.
Κάπως έτσι, βήμα το βήμα συρόμαστε στον παγκόσμιο όλεθρο. Και οι διεθνολογούντες, εδώ και μέρες στα μέσα ενημέρωσης, συνεχίζουν να δίνουν τον «καλό αγώνα» της προπαγάνδας προς την καταστροφή.