Του Κώστα Βασιλάκη
«Η Δικαιοσύνη ως μια από τις τρεις συντεταγμένες λειτουργίες του κράτους είναι σχεδόν πλήρως υποταγμένη στις δύο άλλες λειτουργίες, νομοθετική και εκτελεστική, κυρίως δε την εκτελεστική». Η παραδοχή αυτή ανήκει στον πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου, Βασίλειο Νικόπουλο, και καταγράφεται στο βιβλίο του: «Αγαπημένο μου… Σύνταγμα», όπου περιγράφεται, όπως ο ίδιος σημειώνει, η αλήθεια για τη «σημερινή αντισυνταγματική κατάσταση της Ελλάδας».
Αναφερόμενος στον τρόπο ελέγχου της Δικαιοσύνης από την εκτελεστική εξουσία ο κ. Νικόπουλος επισημαίνει: «Οι προαγωγές στις θέσεις του προέδρου και των αντιπροέδρων των ανωτάτων Δικαστηρίων της Χώρας γίνονται από το υπουργικό συμβούλιο, με επιλογή μεταξύ των μελών αυτών. Το ίδιο ισχύει και για την προαγωγή στην θέση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Με τον τρόπο αυτό η εκτελεστική εξουσία ελέγχει πλήρως τη Δικαιοσύνη, αφού έχει τη δυνατότητα να επιλέγει και να τοποθετεί στις ηγετικές θέσεις της Δικαιοσύνης δικαστές της απολύτου εμπιστοσύνης της, οι οποίοι θα εκτελούν προθύμως τις εντολές της! Ο έλεγχος δε της Δικαιοσύνης εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας επιτυγχάνεται πλήρως, αφού στο Ανώτατο δικαστικό Συμβούλιο προεδρεύει ο πρόεδρος του αντίστοιχου Ανωτάτου Δικαστηρίου, ο οποίος επηρεάζει καταλλήλως τα μέλη του».
Ο κ. Νικόπουλος περιγράφει με επιστημονική επάρκεια και θάρρος της γνώμης του τα δεινά που περνά ο Ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια από την πλήρη καταπάτηση του Συντάγματος της Χώρας.
Διάβασα το βιβλίο μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε συνταγματικώς ορθό το κλείσιμο της ΕΡΤ, αλλά και την απόλυση των 2650 υπαλλήλων. Ειδικά για τις απολύσεις το ΣτΕ εξέδωσε απόφαση επί ζητήματος που δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές του, γιατί οι εργατικές διαφορές λύονται στα πολιτικά δικαστήρια και επομένως ο Άρειος Πάγος λαμβάνει την τελική απόφαση.
Ας δούμε όμως επί της ουσίας το συγκεκριμένο θέμα.
Ο νόμος για τις ομαδικές απολύσεις αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά ότι εφαρμόζεται στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, αλλά και στα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου του δημοσίου, όπως ήταν η ΕΡΤ ως Ανώνυμη Εταιρεία. Δεν εφαρμόζεται ο νόμος στο στενό δημόσιο τομέα, στους ΟΤΑ και στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου.
Πιο ξεκάθαρο δεν μπορεί να γίνει.
Όμως το ΣτΕ βγάζει μια απόφαση που λέει ότι η ΕΡΤ είχε χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν με οργανισμό δημοσίου δικαίου- που εξαιρείται από το νόμο για τις ομαδικές απολύσεις- επειδή είχε το δικαίωμα να χρησιμοποιεί χώρους του δημοσίου χωρίς αντάλλαγμα, να επιλέγει χώρους τοποθέτησης πομπών και αναμεταδοτών και να χρησιμοποιεί χωρίς αποζημίωση αγροτικά ή αστικά ακίνητα.
Απίστευτοι ακροβατισμοί που προκαλούν θλίψη και έντονο προβληματισμό για το μέλλον αυτού του τόπου, όταν η Δικαιοσύνη με τέτοιες δολιχοδρομίες παρακάμπτει τη σαφήνεια των νόμων.
Θα δανειστώ άλλο ένα απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Νικόπουλου που αναφέρεται στις παραβιάσεις του Συντάγματος.
«Οι περισσότερες από τις παραβιάσεις αυτές είναι ευθείες, άμεσες και στις περισσότερες των περιπτώσεων προκλητικές. Πλήττουν άμεσα όχι μόνο την οικονομική σφαίρα, αλλά και την ίδια των προσωπικότητα των Ελλήνων και γενικώτερα των ανθρώπων. Πλήττουν την «αξία του ανθρώπου», η οποία είναι από τα πρώτιστα συνταγματικώς προστατευόμενα αγαθά. Όλες σχεδόν αυτές οι παραβιάσεις του Συντάγματος είναι τέτοιας φύσεως και γίνονται με τέτοιο ανάλγητο τρόπο, που οδηγούν τους ανθρώπους σε απόγνωση. Έφεραν ένα τόσο περήφανο και αξιοπρεπή λαό στο χείλος του κρημνού. Οδήγησαν τους Έλληνες στην απόγνωση και πολλούς και στην αυτοκτονία ακόμη! Το σύνταγμα ήταν η τελευταία ελπίδα τους, με την έννοια ότι δεν ήταν δυνατόν να πληγούν θεμελιώδη δικαιώματα, που αναφέρονται στην προστασία της ανθρώπινης αξίας, στην εργασία, στην παιδεία, στην υγεία, επειδή ακριβώς τα προστατεύει το Σύνταγμα. Κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί πως ήταν δυνατόν να παραβιαστεί το Σύνταγμα εν καιρώ ειρήνης από μια δημοκρατική κυβέρνηση».
Εμείς τι να προσθέσουμε όταν ένα δικαστής κάνει λόγο για επιλήσμονες του καθήκοντος στο χώρο της Δικαιοσύνης. Ας ελπίσουμε απλά ότι θα βρεθούν δικαστές που θα σταθούν όρθιοι, θα αντιταχθούν στις πιέσεις και θα κρατήσουν ψηλά τη σημαία της Δικαιοσύνης, υπερασπιζόμενοι με όποιο κόστος το Σύνταγμα της Ελλάδας.
Διότι στο τέλος όλοι θα κριθούν από την ιστορία. Άλλοι θα καταγραφούν με χρυσά γράμματα, όπως ο Πολυζωΐδης και ο Τερτσέτης, και άλλοι ως επίορκοι.
Tvxs.gr