Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Ο ιμπεριαλισμός είναι υπεύθυνος και για το χθεσινό έγκλημα στην Βαρκελώνη, κανένας άλλος. Χρειάζεται να καταδικάσουμε την επίθεση, τον άδικο θάνατο τόσων ανθρώπων και αυτούς που το προκάλεσαν αλλά πρέπει να μην ξεχνάμε επίσης τους ηθικούς αυτουργούς πίσω από κάθε ανάλογη περίπτωση. Είναι απλό κατά βάθος το ζήτημα: εάν δεν υπήρχαν οι επιθετικές πολιτικές των καπιταλιστικών χωρών τίποτα δεν θα συνέβαινε.

Τα θύματα και στις δύο πλευρές της Μεσογείου είναι θύματα ενός τέτοιου βρώμικου πολέμου που στο όνομα της…  δημοκρατίας, δηλαδή της υπεράσπισης της ελεύθερης αγοράς και των ιδιωτικοποιήσεων σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής, φυτεύει στο χώμα, το ποτισμένο με το αίμα των θυμάτων κάθε βομβαρδισμού και κάθε επίθεσης, τον σπόρο της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού. Ξεκινώντας βασικά και κύρια από την γηραιά Ήπειρο και τις ΗΠΑ. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την άνοδο της ακροδεξιάς. Μόλις προχθές είχαμε το συμβάν στο Σάρλοτβιλ, το ξεχάσαμε κιόλας; Πραγματικά, αν χάσουμε αυτή την εικόνα, θα είμαστε πραγματικά χαμένοι…

Και προσοχή: το να καταδικάζουμε την επίθεση στην Βαρκελώνη δεν σημαίνει ότι πρέπει να αναπαράγουμε και τις ρατσιστικές απόψεις που στοχοποιούν ολοκληρωτικά το Ισλάμ αλλά βγάζουν λάδι τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολιτικές των χριστιανικών κρατών… και της Ισπανίας, μεταξύ αυτών. Φυσικά, και της Ελλάδας. Από την άλλη δεν έχει ενδιαφέρον που όλοι αυτοί που καταδικάζουν τον ισλαμικό φονταμενταλισμό που πηγαίνουν και συνεργάζονται με τους σκληροπυρηνικούς της Σαουδικής Αραβίας αποσιωπώντας την γενοκτονία στην Υεμένη; Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν… και στις τηλεοράσεις, κροκοδείλια δάκρυα για την χαμένη αθωώτητα του ευρωπαϊκού κοσμοπολιτισμού.

Ο αγώνας λοιπόν, για ανοιχτά σύνορα, άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, χαρτιά σε όλους τους μετανάστες και ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά, το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, το γκρέμισμα των φραχτών στον Έβρο, στην Μεσόγειο, στα σύνορα ΗΠΑ – Μεξικού, το διώξιμο της FRONTEX, οι λύσεις που μπορούν δηλαδή να καταρρίψουν την καλλιέργεια της μισαλλοδοξίας μπορούν αφενός να επιβληθούν από ένα τόσο τοπικό, όσο και διεθνές κίνημα, που παλεύει για να ξεριζώσει τις αιτίες που γεννάνε τον πόλεμο και το ρατσισμό, τη βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση, ανοίγοντας τον δρόμο για μία κοινωνία χωρίς μνημόνια και φράχτες κάθε είδους.