Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Όταν ένας Τούρκος πραξικοπηματίας ζητά άσυλο σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα ή ένας Αμερικάνος ιμπεριαλιστής πραγματοποιεί επίσκεψη σε κάποια πόλη όπως τα Χανιά, τότε αυτά τα πρόσωπα αντιμετωπίζονται ως σημαντικές προσωπικότητες, προστάτες των δημοκρατικών αξιών και άξιοι κάθε σεβασμού και πολιτικής ή και νομικής προστασίας ενώ όταν ζητά άσυλο ένας Αιγύπτιος ή Κούρδος αγωνιστής για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση της χώρας του ή πρόσφυγας πολέμου από τη Συρία τότε αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν κοινωνικό πρόβλημα, χαρακτηρίζονται ως υπονομευτές της οικονομικής ανάπτυξης του τόπου (με τα ξενοδοχεία μόνο για λίγους, με το γελοίο ελληνικό φολκλόρ και τα μπαρ της παρακμής), επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία και εχθροί των «εθνικών» και «δημοκρατικών» αξιών μιας «ευνομούμενης πολιτείας» όπως η Ελλάδα. Είναι βέβαια αυτές ακριβώς οι «εθνικές» και «δημοκρατικές» αξίες ορισμένων ομάδων του πληθυσμού, της αστικής και μέρους της μικροαστικής τάξης της χώρας, που καθορίζουν και τη στάση τους απέναντι σε διαφορετικά τμήματα ανθρώπων, παραβλέποντας πολύ συνειδητά, ότι η πρώτη κατηγορία είναι εχθροί της ελευθερίας, της κάθε ελευθερίας, και των ανθρώπινων/κοινωνικών δικαιωμάτων ενώ οι δεύτεροι θύματα της καταπάτησης αυτών ακριβώς των δικαιωμάτων.

Πάνω σε αυτή την αντίληψη χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες υπομένουν (και όταν δεν υπομένουν εξεγείρονται, αυτοκτονούν ή πεθαίνουν από το κρύο και την πείνα εκτός όταν δολοφονηθούν από τα ΜΑΤ και την ελληνική αστυνομία) τον καθημερινό βιασμό της υγείας και της αξιοπρέπειας τους φυλακισμένοι στα ναζιστικής έμπνευσης στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μόρια και αλλού από την κρατική εξουσία, που τώρα τη διαχειρίζεται το αριστεροδεξιό μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και πιο πριν οι ρατσιστικές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, συνεπικουρούμενη από της φασιστικές μικροομάδες της Χρυσής Αυγής που παρουσιάζονται ως «αγανακτισμένοι» κάτοικοι και γονείς. Από την άλλη πλευρά οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και δολοφόνοι των λαών είναι καλοδεχούμενοι γιατί όχι μόνο προστατεύουν, υποτίθεται, την κοινωνική ειρήνη αλλά και γιατί αποτελούν πηγή οικονομικού κέρδους για τις περιοχές που επισκέπτονται, αναπτύσσοντας με λίγα λόγια, που όμως δεν εκστομίζονται φανερά αν και τα έργα δείχνουν την πραγματική τους διάθεση, την πολιτική εκμετάλλευση και αλλοτρίωση των ντόπιων κατοίκων όπως ακριβώς κάνουν και στις χώρες όπου αναλαμβάνουν να εκδημοκρατίσουν. Το ίδιο ακριβώς, συμβαίνει και με τους Τούρκους πραξικοπηματίες που ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα που ενώ επιχείρησαν να καταλύσουν την ατελή και αυταρχική αστική δημοκρατία στη γείτονα χώρα βαφτίζονται σε ένα βράδυ «ικέτες» και κερδίζουν πολιτική και νομική προστασία ενώ οι ίδιοι θα απαγόρευαν κάθε μορφή λαϊκής ή δημοκρατικής έκφρασης στην Τουρκία ενώ παράλληλα θα επιχειρούσαν να σκληρύνουν τη στάση τους στο μέτωπο του Κουρδιστάν σκεφτόμενοι πως η κυβέρνηση Ερντογάν ήταν όχι μόνο ανεπαρκής σε αυτό το ζήτημα αλλά και ότι πλήγωνε, στην ουσία, τα συμφέροντα μερίδας της τουρκικής αστικής τάξης στα συγκεκριμένα θέματα. Είναι όμως που τα συμφέροντα της «δικής» μας αστικής τάξης, της ελληνικής, που επέβαλλαν την προστασία αυτών των προσώπων (μην ξεχνάμε την ανάπτυξη των περίφημων ΑΟΖ και την οικοδόμηση της Ιεράς Συμμαχίας Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου και Ισραήλ στην νοτιοανατολική Μεσόγειο που περιορίζει αισθητά τη γείτονα χώρα στη διεκδίκηση των «δικών» της δικαιωμάτων), μόνο και μόνο για να έρθουν σε πολεμική, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αντίθεση με τον αντίπαλο υπο-ιμπεριαλισμό την ίδια ώρα που οι δύο χώρες συνεργάζονται στενά και στον περιορισμό της ροής των προσφύγων από τις εμπόλεμες περιοχές της Μέσης Ανατολής (βλέπε τη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για το προσφυγικό) ή για τη σύλληψη και την τιμωρία  Κούρδων και Τούρκων αντιφρονούντων και ριζοσπαστών. Για να μην πούμε για τις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, τα ξεπουλήματα των δημόσιων περιουσιών και την κοινωνική εξαθλίωση που τα ακολουθεί…

Δύο μέτρα και δύο σταθμά, λοιπόν. Αυτά που συμφέρουν τους λίγους και τους ανελέητους, όσους ασκούν την πολιτική και κοινωνική εξουσία, έχουν προτεραιότητα ενώ για τους πολλούς ισχύουν μόνο ο φόβος, η υποτίμηση της νοημοσύνης τους, η φτώχεια και η εξαθλίωση ενώ ο ρατσισμός, ο σεξισμός και ο ιμπεριαλισμός αναλαμβάνουν να εφαρμόσουν την ταξική υποταγή για χάρη των ιδιωτικών μεγαλοσυμφερόντων. Αγωνιστές όπως ο Αιγύπτιος Mohamed A. θυσιάζονται στον βωμό της συνεργασίας με το δικτατορικό καθεστώς του Σίσι (ίσως μία από τις μεγαλύτερες ντροπές της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ εάν εξαιρέσουμε το προσφυγικό ζήτημα και την ανοχή στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής) ενώ οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και οι Τούρκοι πραξικοπηματίες απολαμβάνουν της ευνοϊκότερης μεταχείρισης. Αλλά τι να περιμένει κανείς από τη χώρα που αθώωσε στην ουσία τους πραξικοπηματίες της 21^ης Απριλίου, ρίχνοντας τους στα μαλακά, ενώ μεταχειρίζεται με τον χειρότερο τρόπο τον οποιονδήποτε μικροοφειλέτη, συνταξιούχο, πρόσφυγα και άνεργο; Να γιατί τα παλιά και νεότερα αιτήματα (και όχι απλά συνθήματα) για ανοιχτές πόλεις και σχολεία σε πρόσφυγες και μετανάστες καθώς και για την αναγκαία νομιμοποίηση τους, για να δοθεί άσυλο στους Αιγύπτιους αντιφρονούντες και σε κάθε αγωνιστή, για να μην συγκαλυφθούν τα εγκλήματα της αστυνομίας, για να μπουν στη φυλακή οι νεοναζί δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής και για να φύγουν από τη χώρα οι βάσεις των ιμπεριαλιστών, είναι τόσο επίκαιρα από ποτέ.

Ο αγώνας και μόνο ο αγώνας, ο συντονισμός όλων των τμημάτων της τάξης μας, Ελλήνων και μεταναστών, μπορεί να ανατρέψει αυτή την κατάσταση κι αυτό είναι κάτι που φοβούνται οι διάφοροι μεγαλόσχημοι μέσα στην ελληνική και διεθνή αστική τάξη (να γιατί οι ακροδεξιοί της Ευρώπης βλέπουν στο πρόσωπο του ρατσιστή και σεξιστή Τραμπ μια ελπίδα πολιτικής τους αναπτέρωσης) . Κι αυτό τον φόβο τους, όπως έχουμε ξαναγράψει σε αυτές τις σελίδες, μπορούμε να τον κάνουμε βεβαιότητα!