Είναι βολικό να ξεχνάμε ότι ο πιο σημαντικός χρηματοδότης τζιχαντιστών και φονταμενταλιστικών οργανώσεων, είναι η σύμμαχος χώρα Σαουδική Αραβία

Τις τελευταίες εβδομάδες βιώνουμε μία νέα έξαρση της ισλαμιστικής βίας στη Γαλλία. Η απάντηση που έδωσε ο Μακρόν είναι μεν ένα μήνυμα ότι στη Γαλλία υπάρχει ελευθερία έκφρασης, ακόμη κι έκφραση για την θρησκεία, όμως την ίδια στιγμή, πυροδοτεί νέες αντιδράσεις και πολώνει τον μουσουλμανικό κόσμο οπλίζοντας τα χέρια των ισλαμοφασιστών.

Πανεπιστήμια αραβικών χωρών, αλλά και οργανώσεις μουλάδων που έχουν ταχθεί ενάντια στη βία προειδοποιούν πως η συνεχής δημοσίευση εικόνων, είναι αναπόφευκτο, θα προκαλέσει περαιτέρω βία. Δε χρειάζεται να είσαι ιδιοφυία για να το καταλάβεις.

Είναι εύκολο να καταδικάζουμε τους Άραβες ή οποιονδήποτε για σκοταδισμό. Είναι εύκολο, αυτοί τους οποίους έχουμε καταδικάσει στη φτώχεια και την ανέχεια με τη σιωπηρή συναίνεση μας, να είναι υποανάπτυκτοι οικονομικά αλλά και πολιτισμικά. Κάνει πιο εύκολο το έργο της Δύσης. Η εκμετάλλευση κάπως νομιμοποιείται. Η επέμβαση της Δύσης μεταμορφώνεται περίπου σε αναγκαία. Ο σκοπός πλέον είναι περίπου “εκπολιτιστικός”, από τα δεσμά του σκοταδισμού. “Αυτοί”, θα πούνε, “δε μπορούν αλλιώς. Χρειάζονται την επέμβασή μας. Τη διαρκή παρουσία μας.”

Και είναι βολικό να ξεχνάμε ότι ο πιο σημαντικός χρηματοδότης τζιχαντιστών και φονταμενταλιστικών οργανώσεων, είναι η σύμμαχος χώρα Σαουδική Αραβία. Ξεχνάμε ότι τέτοιου είδους οργανώσεις χρηματοδοτήθηκαν αρχικά από τις ΗΠΑ. Συντελέσαμε στην ανάπτυξη και γιγάντωσή τους. Πολλές φορές, εις βάρος δημοκρατικών κινημάτων στις Αραβικές χώρες που απαιτούσαν δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία αλλά και απεξάρτηση από την επιρροή των δυτικών δυνάμεων στις αραβικές χώρες.

Όμως ούτε αυτό αρκεί για να εξηγήσουμε τα γεγονότα. Και εδώ στην Ελλάδα θα έπρεπε να το είχαμε αντιληφθεί νωρίτερα. Γιατί για να υπάρχει το έδαφος για την ανάπτυξη τέτοιων οργανώσεων χρειάζεται ένα επιπλέον στοιχείο: Η κατασκευή ενός αδιεξόδου.

Όταν δεν υπάρχει διέξοδος από τη φτώχεια και τον πόλεμο, όταν σου αποκόβουν κάθε άλλο δρόμο εξέλιξης, τότε είναι πιθανό, εξαιρετικά πιθανό, ένα κομμάτι των λαών στην απόγνωσή τους να διολισθήσουν σε μισαλλόδοξα κινήματα, φονταμενταλιστικά, καταστρεπτικά.

Όταν δεν αφήνεται κανένα περιθώριο δημιουργίας και ανασύνταξης τότε ο μόνος δρόμος που απομένει είναι η καταστροφή. Η καταστροφή που μετά θα χρησιμοποιηθεί από τις ηγεσίες της Δύσης για τη νομιμοποίηση της συνέχισης μίας πολιτικής που καταστρέφει χώρες, λαούς, πολιτισμούς. “Δε γίνεται αλλιώς”, θα πουν, “είμαστε όλοι Charlie, αυτοί δεν είναι”.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πριν μερικά χρόνια οι Έλληνες κατηγορήθηκαν για την οικονομική κρίση. Κατηγορήθηκε ένας ολόκληρος λαός ως υποανάπτυκτος, τεμπέλης, μη παραγωγικός. Αυτό ήταν το κυρίαρχο μήνυμα των Ευρωπαίων.

Άραγε, ποια ήταν η ευθύνη της φιλελεύθερης και δημοκρατικής Ευρώπης που αρνήθηκε το δικαίωμα της Ελλάδας να σταθεί ξανά στα πόδια της στην άνοδο της Χρυσής Αυγής στη χώρα μας; Πόσο μακριά είναι η Χρυσή Αυγή από τους ισλαμοφασίστες που κόβουνε κεφάλια εις το όνομα μίας θρησκείας;