Εδώ και εκεί παππάς, παντού παπάς, τελικά όμως άφαντος

Του Μανώλη Καπετανάκη *

Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος, ότι σε ορισμένες περιπτώσεις οι πολεμογόνοι ιμπεριαλιστές δεν θα έπρεπε να ανησυχούν ιδιαίτερα. Εφόσον τα ταξικά τους νώτα είναι ασφαλή και έτσι λοιπόν απερίσπαστα μπορούν να εστιάζουν όλη τους τη φονική «ικμάδα» στα αναμεταξύ τους κονταροκτυπήματα. Με σαφή ορίζοντα την οριστική (μονάχα εννοείται για το δεδομένο ιστορικό κύκλο) μονομαχία στα  θερμοπυρηνικά αλώνια. Εκεί όπου το διακύβευμα  θα είναι μόνο η συρρίκνωση και κατατρόπωση του ενός ιμπεριαλιστή (ευελπιστώντας φυσικά σε μια μη αμοιβαία καταστροφή) από τον επίσης ομογάλακτο  αντίπαλο του.

Ενώ στη διαμετρικά αντίθετη και λυτρωτική εκδοχή οι υπό κατακρεούργηση λαοί, δηλαδή τα «συνήθη», άκακα θύματα των διενέξεων ανάμεσα στους αφεντάδες και τυράννους τους, χρεώνονται μια διαφορετική αποστολή. Υπακούοντας στα κελεύσματα της επιβίωσης και αντιπολεμικής αναγκαιότητας, της κοινωνικής χειραφέτησης και κομμουνιστής νομοτέλειας. Παναπεί, καλούνται να αφανίσουν εκ βάθρων το σύστημα της εκμετάλλευσης και πείνας, της καταστολής και φασιστικοποίησης, την αστείρευτη πηγή μακελειών.

Τότε το κεφάλαιο με τρόμο αντικρίζει  κατάματα ολοζώντανο τον  εφιάλτη του παντοτινού, συλλογικού ξεκληρισμού του από τον πιο ριζοσπαστικό φορέα, που υπήρξε ποτέ. Την εργατική τάξη. Συγκροτημένα τα  πιο ετερούσια και εχθρικά προς την κυριαρχία του άδικου συμφέροντα των καταδυναστευόμενων εργατολαϊκών μαζών απειλούν πλέον όχι το ύψος του γεωπολιτικού αναστήματος  κάθε ολιγαρχίας. Αλλά καθεαυτή την υπόσταση της.

Όμως οι φόβοι των δυνάμεων του αστισμού ανακουφίζονται από μηνύματα ενθαρρυντικά, προερχόμενα από το αντίπερα  στρατόπεδο των καταπιεσμένων. Μην σκιάζεστε. Δεν χρειάζεται να εξοκείλετε από τις προδιαγραμμένες επιδιώξεις σας. Συνεχίσετε ακάθεκτα την υλοποίηση των σχεδιασμών σας. Τα αγκωνάρια σας μέσα στην κοινωνία παραμένουν ακλόνητα και προστατευμένα από την επαναστατική δυναμίτιδα. Οι κεντρικές επιλογές σας δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση κάτω από το βάρος θύελλας κινητοποιήσεων και ξεσηκωμών.

Δεν χρειάζεται αλλαγή της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά υπεραρκεί η αντικατάσταση μιας συντηρητικής κυβέρνησης και ότι προκύψει παραπέρα. Παρωχημένη μαρξιστική ιδεοληψία είναι πια η βίαιη ανατροπή των δομών του αστικού κράτους. Παλαιολιθική αγριότητα και πονοκέφαλος, η δικτατορία του προλεταριάτου. Τουναντίον ο εργατικός έλεγχος και  η εφαρμογή μεταβατικών προγραμμάτων συνδιαχείρισης είναι ικανές ενέργειες ολοκληρωτικού μετασχηματισμού. Απαιτούν μάλιστα τομές αιθέριες και τέτοιου μεγέθους «σαρωτικές» ανατροπές, όσο η χαραμάδα της … κάλπης!

Συγκεκριμένα  τώρα για το ολοένα διογκούμενο ανθρωπιστικό έγκλημα της προσφυγιάς η λύση είναι απλούστατη. Μακριά από «αποπροσανατολιστικές» προσεγγίσεις που προσδιορίζουν τα εξόφθαλμα (κρύβονται άλλωστε;) αίτια προξένησης αυτού του αιτιατού φαινόμενου. Έξω από «ανώφελες» στοχεύσεις που οπωσδήποτε θα προτείνουν τρόπους πάλης για την αντιμετώπιση στη ρίζα του. Ακριβώς σύμφωνα με τη βλακώδη (πολιτικά)  λογική πως σαν  κατακαίγεσαι, μην προσπαθείς να σβήσεις την πυρκαγιά.  Αλλά περιορίσου στην κάλυψη των εγκαυμάτων με αποτελεσματικές αλοιφές!

Αμέτρητα λοιπόν τα σχετικά  με αυτό το ζήτημα άρθρα, τοποθετήσεις, πανό, αφίσες και προκηρύξεις μιας αριστεράς (όχι ότι άλλες μερίδες της που ανεμίζουν αντιπολεμικά λάβαρα, το εννοούν) της οποίας η αριστεροσύνη «ξεχειλίζει» σε υπερβολικό βαθμό. Έτσι ώστε ο παράγοντας του «πολέμου» να καταντά αποσιωπημένη έννοια ή απαγορευμένος όρος. Μια περιττή ασημαντότητα ή ασύνδετη κατάσταση. Εκτός και αν τα μιλιούνια των απελπισμένων περιπλανώμενων αποτελούν προϊόν εξωγήινης εισβολής ή άλλων άδηλων συνισταμένων.

Λες και η κατανόηση της αλήθειας για το που οφείλονται τα κύματα των εκπατρισμένων από τον λιμό της πλουτοπαραγωγικής λεηλασίας και τις βόμβες, προϋποθέτει οξυδέρκεια (πολιτική) τείνουσα στο άπειρο. Λες και ο κρότος των εκρήξεων από τους πυραύλους των ιμπεριαλιστών δεν φτάνει στα βαρήκοα αυτιά τους, ανακατεμένος με τους θρήνους συγγενών εκατομμυρίων σκοτωμένων και κραυγές πόνου πολλαπλάσιων σακατεμένων. Σαν να διέλαθε της παρατηρητικότητας τους η σωρεία των ρημαγμένων χωρών, ακόμη και του αντιστασιακού ορόσημου της παλαιστινιακής γης. Αλλοίμονο, σαν να μην αποτελούν οι προσφυγικές ροές συμπαρομαρτούσες συνέπειες των γενεσιουργών πολέμων.

Βέβαια  τη στρεβλή (και εξόχως προκλητική) στάση  απόκρυψης- αποενοχοποίησης του πολεμοχαρούς ρόλου των ιμπεριαλιστών και υποτακτικών τους (όπως ο ντόπιος καπιταλισμός) συνοδεύει μια ανάλογα αλλόκοτη (επιεικώς)  προτασεολογία για τη θεραπεία του προβλήματος. Σχεδόν ξεκάθαρα απευθυνόμενη επίσης όχι σε ένα οργανωμένο λαϊκό κίνημα, που με ζωηρό πνεύμα διεθνιστικής αλληλεγγύης και λιγότερο σαμαρειτικής φιλευσπλαχνίας, θα διεκδικεί πλήρη δικαιώματα για τους κατατρεγμένους. Άρα παραλήπτης και υλοποιητής των εισηγούμενων μέτρων θα είναι οι ένοχοι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και οι συνυπεύθυνες εξαρτημένες χώρες (πχ Ελλάδα).

Εφαρμόζοντας δε –παρακαλώ- με φιλοπροσφυγική (ενδεχομένως)  διάθεση και ακριβώς στα πλαίσια μιας αντίφασης την προσφυγοποιητική μεθολογία. Η οποία παρεμπιπτόντως δημιουργεί τα καραβάνια των ξεριζωμένων από τις πατρογονικές τους εστίες. Δηλαδή τη τακτική των «ανοικτών συνόρων». Των  βάναυσα παραβιασμένων, των αιματηρά καταλυμένων από την επιθετικότητα του αμερικανονατοϊκού και ρώσικου ιμπεριαλισμού.  Θα ήταν σε ευτυχέστερη θέση ή έστω σε ασύγκριτα μικρότερη δυστυχία οι λαοί, εάν τα σύνορα ήταν ερμητικά σφραγισμένα.  Δίχως να ποδοπατούνται ανελέητα  από τους αρχιδημίους της οικουμένης.

Καθήκον έχουν οι ίδιοι οι λαοί σε ώριμες και μελλοντικές συνθήκες να καταργήσουν τα διαχωριστικά τείχη εγκαθιδρύοντας την παγκόσμια κομουνιστική  κοινωνία. Στο σήμερα, στη ξέφρενη απόπειρα ξαναμοιράσματος της υδρογείου επιβάλλεται η εναντίωση σε αυτή τη διαδικασία και η υπεράσπιση του αναλλοίωτου των υφιστάμενων κρατικών ορίων. Με το βαθιά αντιδραστικό (ή απερίσκεπτο) σύνθημα περί «ανοικτών συνόρων» δεν πλευροκοπούνται έξυπνα οι χειρισμοί των ιμπεριαλιστών. Ούτε πετυχαίνεται μια μεταφυσική υπέρβαση του εθνικού κατακερματισμού της εργαζόμενης ανθρωπότητας και ένα άλμα στην αταξική ιδεατή υφήλιο.

Αντίθετα νομιμοποιείται και διευκολύνεται τρόπον τινά η φρίκη της αναδιανομής των ρευστοποιημένων γεωτεμαχίων από τους μεγαλοτσιφλικάδες ιμπεριαλιστές. Καθίσταται ο συσχετισμός δύναμης δυσμενέστερος για τους λαούς. Επιβραδύνεται η αντίρροπη πορεία και καθηλώνεται εν τέλει η ιστορία στην κατεστημένη  τροχιά της βαρβαρότητας. Και εξυπακούεται πως τοιουτοτρόπως η παραγωγή καραβανιών  προσφύγων  θα πληθαίνει αδιάκοπα.

 Οπότε οι λαοί συγκροτώντας αντιπολεμικά, αντιεθνικιστικά, αντιιμπεριαλιστικά και αντιβασικά κινήματα πρέπει να κλειδώσουν τα σύνορα από την ιμπεριαλιστική αρπακτικότητα. Όταν δε το πλήρωμα του χρόνου ζυγώσει, οι ίδιοι με απόλυτη πρωτοβουλία τους θα τα τερματίσουν. Μην ξεχνάμε εξάλλου, ότι η λιβανισμένη από πλειοψηφικές μερίδες της αριστεράς διαβόητη και νυν χρεοκοπημένη θεωρία της παγκοσμιοποίησης, αποτέλεσε το ιδεολογικό όχημα της γεμάτης συμφορές κατακτητικής εφόδου του δυτικού ιμπεριαλισμού.  Και επουδενί μια επιχείρηση προοδευτικής ενοποίησης του πλανήτη.

Στις μέρες μας και στην πολύπαθη Συρία τα σύνορα από βορά και νότο καταρρέουν με ευθύνη τον (υπό αρκετή κηδεμόνευση) μεγαλοϊδεατισμό του Ερντογάν και την (σχεδόν εν λευκώ) πολεμική υστερία του σιωνιστικού κέρβερου των ΗΠΑ. Στην Ουκρανία και επάνω στο καταπληγιασμένο κορμί του λαού της εξελίσσεται η θανατερή διελκυστίνδα και τιτανομαχία  των δύο «υπερδυνάμεων» σφυρηλατώντας όρους της καθολικής αντιπαράταξης τους. Ο παλαιστινιακός λαός  μάχεται γενναία, ώστε να διαφεντέψει επιτέλους τα σύνορα του.

Διάφορες γραμμές του παγκόσμιου χάρτη σκίζονται και η αιματοχυσία των λαών σκεπάζοντας τις, προκαλεί μια ασάφεια. Τα πολεμικά μέτωπα δονούνται έχοντας μια αυξητική τάση. Ο εφιάλτης της γενικευμένης και αναπόφευγα πυρηνικής σύρραξης είναι πλέον στα σκαριά.

Είναι από τραγικό μέχρι γελοίο και περίεργο ορισμένοι να υποστηρίζουν λειψά τους «άγνωστης προέλευσης» πρόσφυγες και μετανάστες χωρίς να αποκαλύπτουν και διατυμπανίζουν την εντατικής λειτουργίας πολεμική φάμπρικα των ιμπεριαλιστών.

Η ουσιαστική συμπαράσταση στους πρόσφυγες ξεκινά με τον αγώνα για εξασφάλιση μιας σφαιρικά σωστής υποδοχής και αποδοχής και καταλήγει κυρίως με την ανάπτυξη ενός αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού, αντιβασικού κινήματος.

Στον βασανισμένο και απλώνεται χέρι βοήθειας, μα ταυτόχρονα πρέπει να υπονομεύεται κρίσιμα, αποφασιστικά και ο βασανιστής του.

ΥΓ:  Αφιερώνεται καλοπροαίρετα αυτό το χιλιόλεξο σχόλιο σε μία συγκέντρωση πριν λίγο καιρό στα Χανιά με αφορμή το «τετριμμένο» γεγονός του πνιγμού μιας περίπου σαραντάδας προσφύγων στη Γαύδο. Εκεί όπου  πλην του ΚΚΕ (μ-λ) δεν έγινε –έλεος- η παραμικρή μνεία στον πόλεμο και στους υποκινητές ιμπεριαλιστές!!!

 

* Μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης

"google ad"