Εικαστικό έναυσμα διαλόγου

Της Πηνελόπης Ι. Ντουντουλάκη

Στο Mεγάλο Αρσενάλι (Κέντρο Αρχιτεκτιονικής Μεσογείου) λειτουργεί αυτό το διάστημα (και θα παραμείνει σε λειτουργία μέχρι την 3η του Μάρτη) μια έκθεση ζωγραφικής με μηνύματα σύνθεσης, συνύπαρξης, συνέκφρασης, συμπόρευσης. Πρόκειται για έργα των εικαστικών Μαρίας Κοκκίνη και Αντώνη Αλιβρούβα.

Οι επιμελητές της έκθεσης Μαρία Δρακάκη, παιδαγωγός και  Επιμελήτρια του Μουσείου Σχολικής Ζωής του Δήμου Χανίων, και Γιώργος Ορφανίδης, Ιστορικός και αρχαιολόγος, παραθέτουν ενδιαφέρουσες επισημάνσεις σχετικά με το εγχείρημα “ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΔΥΟ” του Μουσείου Σχολικής ζωής, το οποίο θα περιλαμβάνει εικαστικές εκθέσεις σε δημόσιους χώρους του δήμου Χανίων. Στόχος είναι οι εκθέσεις αυτές να κινητοποιήσουν το συναίσθημα/συνειρμό/βιωματικές εμπειρίες/ερμηνευτική άποψη του επισκέπτη-αποδέκτη της έκθεσης, ώστε να αναπτυχθεί η πολύτιμη βάση του διαλόγου και της αλληλεπίδρασης, τόσο μεταξύ των επισκεπτών όσο και μεταξύ επισκεπτών και εικαστικών καλλιτεχνών.

Η Μαρία Δρακάκη σε σχετικό κείμενό της αναφέρει, μεταξύ άλλων:

…”…Ευχόμαστε μέσα από τις εμπειρίες που θα προσφερθούν στο κοινό, τις γόνιμες συνέργειες που θα αναπτυχθούν με την πρωτοβουλία του Μουσείου Σχολικής Ζωής του Δήμου Χανίων, να τεκμηριώνεται πλέον αποτελεσματικά ότι η δυάδα είναι βασικό στοιχείο της διεργασίας της ομάδας και της αλληλεπιδραστικής σχέσης μεταξύ των μελών μιας ζωντανής ομάδας,μιας συνεκτικής δημιουργικής κοινότητας…”.

Ο Γιώργος Ορφανίδης, συνοψίζοντας το προλογικό του σημείωμα, επισημαίνει:

“…Αυτόν τον Φεβρουάριο, λοιπόν, η πόλη των Χανίων υποδέχεται μια έκθεση-ψηφίδα που δεν έχει λειανθεί, επομένως δεν είναι ακόμα έτοιμη για χρήση. Στο σημείο αυτό, εν τούτοις, περικλείεται και όλη γοητεία-μοναδικότητά της: είναι γεμάτη αιχμές, άξια προσοχής όχι ως τμήμα αλλά ως αυτοτελές σύνολο με κυβιστικές ροπές,χωρίς περιττούς εξπρεσσιονιστικούς εξωραϊσμούς , ακροβατώντας αριστοτεχνικά μεταξύ του κενού περιθωρίου που αυτόματα δημιουργείται όταν το ένα ρεύμα Τέχνης συναντάει το άλλο”.

Τα έργα των δύο καλλιτεχνών είναι δύσκολο να ενταχθούν σε κάποια συγκεκριμένη σχολή, και αυτό το πλεονέκτημα αποτελεί τεκμήριο της μοναδικότητας στην έκφραση των καλλιτεχνών, οι οποίοι αναζητούν και ανακαλύπτουν τα δικά τους περάσματα στο εικαστικό πεδίο. Οι πίνακες της Μαρίας Κοκκίνη περιέχουν στοιχεία γεωμετρικού χαρακτήρα, τα οποία απαλύνονται από τη γαλήνια κυκλικότητα των μορφών. Η κίνηση σπάνια επεικονίζεται και συχνότερα γίνεται αντιληπτή μέσα από την ατμοσφαιρικότητα των έργων, στα οποία αποτυπώνεται η στατικότητα μιας επιβαλλόμενης πραγματικότητας, δεδομένης και διαμορφωμένης, πάγιας αλλά και μεταβλητής, αν κάποιος ακολουθήσει την πτήση, το ταξίδι πέραν της συμβατικής καθημερινότητας και του εγκλωβισμού σε αυτήν. Υπάρχουν και κάποια περιγράμματα μορφών, τα οποία, σε συνδυασμό με τον συχνά απαντώμενο κωδικό QRC, διαμορφώνουν ένα πλαίσιο που διαμηνύει την αλλοτρίωση, ενώ παράλληλα προειδοποιεί για την ανάγκη διαφυγής.

Στα έργα του Αντώνη Αλιβρούβα ο απόλυτα σαφής μινιμαλισμός αναδεικνύει το πρόσωπο και μόνο, του οποίου τα αιωρούμενα ή κραυγαλέα συναισθήματα περικλείονται σε στιβαρές σχεδιαστικές γραμμές. Τα περιγράμματα αυτά περιβάλλονται από χρωματικές εντάσεις  (φόντο) που, λειτουργούν εν είδει  πλαισίου-κάδρου  για να αποδώσουν όλη την προσοχή στο περιεχόμενο του περιγράμματος.