Εκατοντάδες χιλιάδες βετεράνοι στις ΗΠΑ πίσω από τα σίδερα – «Είμαστε προδομένοι και εγκαταλελειμμένοι»

Ενώ το Πεντάγωνο και το ευρύτερο στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα καταφέρνουν να αυξήσουν οι ΗΠΑ τις αμυντικές δαπάνες πάνω από τρισ. δολ., χιλιάδες Αμερικανοί που πείστηκαν στο παρελθόν να υπηρετήσουν στον στρατό καταλήγουν εύκολα στις φυλακές.

Νέα έρευνα του Πανεπιστημίου της Οκλαχόμα (ΗΠΑ) αποκαλύπτει μια ακόμα σκοτεινή πλευρά των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, καταγράφοντας περίπου 180.000 φυλακισμένους βετεράνους ανάμεσα στο 1,2 εκατ. σωφρονιστικών τροφίμων.

Ο Τζέισον Χίγκινς, ερευνητής στη Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, στο νέο του βιβλίο, Prisoners After War, αποτυπώνουν τι περιμένει πρώην ένστολους, μετά τον πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων των εκατοντάδων βετεράνων που γεννήθηκαν στο εξωτερικό, υπηρέτησαν στο στρατό, κατέληξαν στη φυλακή και στη συνέχεια απελάθηκαν μετά την αποφυλάκισή τους.

Ο Χίγκινς αποκαλεί τη δική του μελέτη «κοινωνική ιστορία των βετεράνων στην εποχή του μαζικού εγκλεισμού». Συνδέει την εμπειρία τους σε ξένους πολέμους και τα σχετικά προβλήματα μετάβασης στην πολιτική ζωή με αλλαγές στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης που έβαλαν εκατομμύρια άντρες και γυναίκες πίσω από τα κάγκελα κατά τη διάρκεια μιας συνεχιζόμενης εγχώριας καταστολής του εγκλήματος.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η ευρύτερη τάση των ΗΠΑ για «ποινικοποίηση και τιμωρία ατόμων με προβλήματα συμπεριφοράς και κοινωνικά προβλήματα» –λόγω του ότι δεν είναι λευκοί, άνεργοι, δεν στεγάζονται και/ή εξαρτώνται από ναρκωτικά– οδήγησε σε διπλασιασμό του αριθμού των φυλακισμένων βετεράνων.

Εκατομμύρια βετεράνοι φόρεσαν χειροπέδες

Βέβαια, δεν είναι κατ’ ανάγκη ζήτημα φυλετικών διακρίσεων. Στο Prisoners After War, μαθαίνουμε ότι οι λευκοί βετεράνοι είναι πολύ πιο πιθανό να πάνε στη φυλακή σε σύγκριση με τους λευκούς πολίτες, ενώ οι μαύροι βετεράνοι είναι ελαφρώς λιγότερο πιθανό να φυλακιστούν από τους Αφροαμερικανούς που δεν υπηρέτησαν ποτέ.

Συνολικά, περίπου το 1/3 όλων των βετεράνων, που αριθμούν 19 εκατ., αναφέρουν ότι έχουν συλληφθεί και φυλακιστεί τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους, σε σύγκριση με λιγότερο από το 1/5 πέμπτο του υπόλοιπου πληθυσμού.

Όπως σημειώνουν στο Counterpunch οι δημοσιογράφοι Στίβ Έρλι και Σούζαν Γκόρντον που έχουν γνώση της έρευνας, οι βετεράνοι, όταν καταλήγουν στη φυλακή, οι βετεράνοι λαμβάνουν μεγαλύτερες ποινές από τους μη βετεράνους, παρά την καλή δουλειά ενός εθνικού δικτύου Βετεράνων Θεραπευτικών Δικαστηρίων (VTC).

Όπως τεκμηριώνει ο Χίγκινς με μεγάλη λεπτομέρεια, αυτό το «υβριδικό σύστημα θεραπείας ναρκωτικών και ψυχικής υγείας» προσφέρει πρόσβαση σε συμβουλευτικές υπηρεσίες, ευκαιρίες στέγασης, εκπαίδευσης και απασχόλησης και παροχές αναπηρίας μέσω του Υπουργείου Υποθέσεων Βετεράνων (VA).

Ως προγράμματα επανένταξης, τα VTC «έχουν τα χαμηλότερα ποσοστά υποτροπής στη χώρα» και, σύμφωνα με τον συγγραφέα, «θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως πρότυπο για μεγαλύτερη μεταρρύθμιση της ποινικής δικαιοσύνης». Αλλά η αποτελεσματικότητα της προσέγγισής τους για την «αποκαταστατική δικαιοσύνη» διαφέρει από πολιτεία σε πολιτεία και δεν είναι διαθέσιμη σε βετεράνους που κατηγορούνται για βίαια εγκλήματα, γεγονός που αποκλείει πολλούς κατηγορούμενους.

Προδομένοι και Εγκαταλελειμμένοι

Στις συνεντεύξεις που πήρε ο Χίγκινς από βετεράνους που ήταν ακόμα φυλακισμένοι και εκτός φυλακής, αστυνομικούς και δικαστές και συναδέλφους που έγιναν εθελοντές και βοηθοί του VTC, είδε πως ένα κοινό στοιχείο μεταξύ εκείνων που καταλήγουν σε νομικά προβλήματα είναι το αίσθημα της προδοσίας και της εγκατάλειψης.

Αυτό συμβαίνει επειδή τους έχουν στερηθεί τις υπηρεσίες και τα οφέλη –ή τις ευκαιρίες για υπηκοότητα– που τους υπόσχονται στρατιωτικοί στρατολόγοι, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με την πλήρωση των τάξεων μιας «εξ ολοκλήρου εθελοντικής δύναμης» με φτωχούς και εργατικούς νέους από το 1973.

Ο αποκλεισμός τους από τα λίγα προνόμια του «βετεράνου» συνέβη όταν προϋπάρχοντα προβλήματα ψυχικής υγείας ή ιατρικές παθήσεις που σχετίζονται με την υπηρεσία οδηγούν σε ανάρμοστη συμπεριφορά ενώ φορούν στολή και επακόλουθη στρατιωτική πειθαρχία. Όπως σημειώνει ο Χίγκινς, οι τιμωρητικές απολύσεις έγιναν για πρώτη φορά ευρέως διαδεδομένες, κατά την εποχή του Βιετνάμ, ακόμη και πριν από την αναστολή της στρατολογίας.

Άφθονος προϋπολογισμός

«Χιλιάδες Αφροαμερικανοί τιμωρήθηκαν υπερβολικά για μικροαδικήματα, προβλήματα συμπεριφοράς, πράξεις αντίστασης και χρήση ναρκωτικών», γράφει ο Χίγκινς. «Καθώς ο στρατός άρχισε να αποσύρει τις δυνάμεις του από το Βιετνάμ, ένας δυσανάλογος αριθμός Μαύρων στρατιωτών έλαβε διοικητικές απολύσεις σε σύγκριση με τους λευκούς, αποκλείοντάς τους από τη φροντίδα του Υπουργείου Υποθέσεων Βετεράνων, την αποζημίωση αναπηρίας και τις παροχές του νόμου GI Bill.

Αυτό άφησε πολλούς μαύρους βετεράνους της μάχης —πιο πιθανό από άλλους να υποφέρουν από Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες (PTSD)—χωρίς πρόσβαση στα τόσο απαραίτητα προγράμματα θεραπείας και την αμοιβή αναπηρίας. Όπως διαπίστωσε μια κρατική μελέτη το 1981, οι προκύπτουσες «δυσκολίες αναπροσαρμογής αύξησαν την πιθανότητα φυλάκισης».

Περισσότεροι από 300.000 βετεράνοι, που υπηρέτησαν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, από την 11η Σεπτεμβρίου έλαβαν επίσης λιγότερες από «τιμητικές» απολύσεις. Το Υπουργείο Άμυνας έκανε συχνά τέτοιους προσδιορισμούς ελλείψει ενιαίων πειθαρχικών προτύπων σε όλους τους στρατιωτικούς κλάδους ή ακόμη και μεταξύ μεμονωμένων διοικητών στον ίδιο κλάδο.

Φυσικά, για το υπουργείο, παρά τον άφθονο προϋπολογισμό του 884 δισ. δολ., η απαλλαγή από στρατιώτες των οποίων η απόδοση επηρεάζεται αρνητικά από PTSD, τραυματικές εγκεφαλικές κακώσεις (TBI), στρατιωτικό σεξουαλικό τραύμα (MST), κατάχρηση ναρκωτικών ή αλκοόλ είναι ευκολότερη, πιο γρήγορη και φθηνότερη από τη θεραπεία τους, αναφέρουν οι Στίβ Έρλι και Σούζαν Γκόρντον.

in.gr