Εκκωφαντική σιωπή – ανησυχητική κατάσταση

Του Νεκτάριου Κοκολαντωνάκη *

Δε θέλω από την πλευρά μου να ενισχύσω την υπαρκτή ανασφάλεια για το αύριο και το γενικευμένο φόβο που διακατέχει τον καθένα μας. Ο φόβος είναι βάσιμος όταν στην Ουκρανία  εξελίσσεται ο μεγαλύτερος πόλεμος μετά το Β’ παγκόσμιο. Ένας πόλεμος, που παρά την πραγματικότητα που έχει επιβάλλει στο πεδίο ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, είναι ερωτηματικό αν οι εμπρηστές του πολέμου και τροφοδότες του, ΗΠΑ- ΝΑΤΟ -ΔΥΣΗ , αποδεχτούν ποτέ την «αρχιτεκτονική ασφάλειας» που απαιτούν οι Ρώσοι. Πολύ περισσότερο τον «πολυπολικό κόσμο» Ρωσίας- Κίνας που θα βόλευε και  μια σειρά  αναδυόμενες δυνάμεις, που ήδη με κάποιο τρόπο συσπειρώνονται στους BRICS.

Βάσιμος ο φόβος και από την άποψη της εμπλοκής της χώρας μας με επιλογή της αστικής τάξης και όχι του λαού. Οι αποστολές όπλων, η πολιτική στάση και ιδιαίτερα η εντατική χρήση των βάσεων των ΗΠΑ από τη Σούδα ως την Αλεξανδρούπολη, συμβαδίζουν με τα δις δαπανών σε όπλα (F35, F16, RAFAL, φρεγάτες, κ.ο.κ.) για να ενισχυθεί, λέει η ντόπια πλουτοκρατία, το στρατιωτικό αποτύπωμα της χώρας μας και τάχα η ασφάλειά της.

Ουσιαστικά η μόνη επιδίωξη είναι η όποια εξασφάλιση των κερδών και των προσδοκιών της πλουτοκρατίας στα πλαίσια των θεσμών της Δύσης (Ε.Ε., ΕΥΡΩ, Οίκοι αξιολόγησης, Δ.Ν.Τ. κ.λπ.). Είναι γεγονός πως ιδιαίτερα με τα μνημόνια η ντόπια αστική τάξη αποδεχόμενη το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης  ανήκει στη Δύση και είναι Δύση ακόμη πιο σταθερά, αλέθοντας χωρίς σταματημό κάθε έννοια εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων που αποσπάστηκαν από το σύστημα την εποχή που το δυνάμωμα του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος επέβαλε τα δίκια της εργατικής τάξης και του λαού. Συνεχίζει να ευνοείται το ντόπιο κηφηναριό με το ταμείο ανάκαμψης και άλλες εύνοιες την ίδια ώρα και στο βαθμό (όρος π.χ. το σχέδιο Πισαρίδη) που τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα συνεχίζουν να κατακρεουργούνται. Δωρεάν παιδεία, περίθαλψη, και κάθε δικαίωμα συνθλίβεται και οι μισθοί φτώχειας με την ακρίβεια γίνονται μισθοί πείνας.

Όλα αυτά είναι θυσίες λένε για να βγει η χώρα στο ξέφωτο μιας και τάχα όλοι (και εργάτες και κεφαλαιοκράτες) είναι στην ίδια βάρκα. Ο φόβος και η ανασφάλεια επεκτείνονται από την κατανόηση της ωμής πραγματικότητας και αποδείχνει πως ακόμη και αν λιμοκτονήσει ο κόσμος της δουλειάς, νέες κρίσεις ακόμη και χρεοκοπίες καραδοκούν στο βαθμό μάλιστα που η απορρύθμιση  του συστήματος παγκόσμια αλληλοτροφοδοτείται με πολέμους χωρίς σταματημό.

Οι παλιότεροι μας θυμίζουν πως πόλεμος, στυγνή εκμετάλλευση και φτώχεια των εργαζομένων και φασιστικοποίηση πήγαιναν μαζί. Είναι κρίσιμο να κατανοήσουμε σήμερα την αλληλοτροφοδότηση των ζητημάτων (πολέμου- εκμετάλλευσης) που φέρνουν φόβο, ανασφάλεια και καθημερινά δεινά στους λαούς. Η αίσθηση πως στους πολέμους των ιμπεριαλιστών σκοτώνονται οι λαοί για τ’ αφέντη το φαΐ, υπάρχει πάντα. Η πολιτική κατεύθυνση της μαζικής λαϊκής Αντίστασης και Πάλης απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα είναι γεγονός πως έχει υποχωρήσει. Ούτε τη συζητάνε (τουναντίον) ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ, ούτε την τολμάει αποφασιστικά το ΚΚΕ που κάνει πετυχημένα φεστιβάλ αλλά υπολείπεται σε πρωτοβουλίες  μαζικής λαϊκής κινητοποίησης.

Οι ΗΠΑ εδώ και ένα χρόνο στηρίζουν ανοικτά το Ισραήλ να δολοφονεί βομβαρδίζοντας ακόμη και νοσοκομεία και καταυλισμούς και κάνοντας ερείπια τη Γάζα, τώρα και τη Βηρυτό – Λίβανο. Η αστική τάξη της χώρας μας με καθημαγμένο το λαό πετσοκόβει ακόμη και την περίθαλψη προκειμένου να αγοράζει φρεγάτες αξίας πολλών δις για να πλαισιώνει τις αποστολές των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα και τον Ινδικό. Η πύκνωση των αποστολών αυτών  γίνεται για να υποστηρίζεται και να εξελίσσεται ακάθεκτη η θηριωδία του σιωνιστικού κράτους και η τρομοκρατία του ως μαντρόσκυλου, σε βάρος των κατατρεγμένων λαών του αραβικού κόσμου με επιδίωξη σύμπραξης με σειρά αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων. Η ιμπεριαλιστική σύγκρουση εκφράζεται και εδώ με απρόβλεπτες συνέπειες άμεσα ή στην πορεία των εξελίξεων.  Η  εμπλοκή της χώρας μας σ’ αυτό το πολεμικό πεδίο, ιδιαίτερα της Σούδας εκθέτει  αυτή και το λαό σε ακόμη μεγαλύτερους κινδύνους.

Για να σπάσει η σιωπή χρειάζεται να ενισχυθεί η κατεύθυνση πως ο λαός θα υπερασπιστεί «τις αυλές και τις πεζούλες του» κόντρα για άλλη μια φορά στους ντόπιους πλουτοκράτες- υπηρέτες του ιμπεριαλισμού. Οι τελευταίοι δεν είναι υποχρεωμένοι να ζουν ούτε κοντά στη Σούδα, ούτε στην αβίωτη κυρίως από την εκμετάλλευση και τη φτώχεια Αθήνα. Στα δύσκολα τους περιμένουν οι πολυτελείς κατοικίες τους  σε Λονδίνο και Ελβετία.

Οι συριζαίικες αυταπάτες σαν αποκορύφωμα  των κάθε λογής ρεφορμιστικών αυταπατών και όσοι τις στήριξαν έχουν ευθύνες για τη σιωπή και ας μη προσπαθούν νέους κύκλους αυταπατών για εύκολους τάχα δρόμους. Οι  αστείρευτες δυνάμεις του λαού είναι ανάγκη ζωής να αφυπνιστούν ξανά. Εκεί θα κριθεί ξανά η ζωή και το μέλλον του κόσμου της δουλειάς και όσοι εμπιστεύονται τη δύναμη της εργατικής τάξης και του λαού, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, μπορούν να συμβάλουν στην υπόθεσή του.  Ξεκάθαρα πρόκειται για δύσκολη υπόθεση, μα δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

* μέλος συλλογικότητας Αντίσταση και Πάλη

"google ad"