Ελλάδα – Τουρκία: Βήμα – βήμα προς τη σύγκρουση

Του Δημήτρη Μηλάκα

«Το λυπηρό παράδοξο σε ακροσφαλείς ιστορικές καταστάσεις συνοδευόμενες από διάχυτα παρακμιακά φαινόμενα είναι ότι η στρατηγική σκέψη θολώνει, όσο εντονότερα τη χρειάζεται ένα έθνος» έγραφε  ο Π. Κονδύλης στο επίμετρο του βιβλίου του «Θεωρία Πολέμου» με τίτλο «Ελληνοτουρκικός Πόλεμος» (Θεμέλιο 1997).

Σήμερα, 20 χρόνια μετά από την παραπάνω  οδυνηρή διαπίστωση/ πρόβλεψη του Π. Κονδύλη  οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας εξακολουθούν να υποτιμούν τα ολοφάνερα δεδομένα να κρύβουν το κεφάλι στην άμμο και να ελπίζουν ότι «φίλοι» «εταίροι» και «σύμμαχοι» έχουν αναλάβει την προστασία της χώρας.

Εν τω μεταξύ η Αγκυρα προχωρά ένα βήμα μετά το «γκριζάρισμα» των Ιμίων που πέτυχε με την κρίση του 1996, απομονώνοντας de facto τις βραχονησίδες από τον ελληνικό κορμό. Ταυτόχρονα η τουρκική κυβέρνηση όπως έγραψε χτες το Ποντίκι επιχειρεί να μεταφέρει την πετυχημένη τακτική της στην Κυπριακή ΑΟΖ.  Τον συσχετισμό μεταξύ Αιγαίου (Ιμίων) και τουρκικής ΑΟΖ υπογράμμισε και ο ίδιος ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν σε δηλώσεις του: «Μη νομίζουν ότι δεν παρατηρούμε τις έρευνες ανοιχτά της Κύπρου με τις έρευνες στην ΑΟΖ και τις κινήσεις στις βραχονησίδες… Προειδοποιούμε όσους κάνουν λανθασμένους υπολογισμούς στην Κύπρο και το Αιγαίο να μην κάνουν λανθασμένες κινήσεις. Οι μαγκιές τους είναι μέχρι να δουν τα αεροσκάφη, το στρατό και τον στόλο μας» απείλησε ο πρόεδρος της Τουρκίας.

Η Αθήνα  μετά το  τελευταίο σοβαρό  περιστατικό (εχθροπραξία)  στα Ιμια, (μόνο από τύχη  αποφεύχθηκε η βύθιση πλοίου του ελληνικού  λιμενικού από τουρκικό πολεμικό σκάφος διπλάσιου μεγέθους το οποίο επεχείρησε να κόψει στη μέση το ελληνικό σκάφος) προχώρησε στις επιβεβλημένες διπλωματικές διαμαρτυρίες  (διαβήματα) προς την Τουρκία.

Η ελληνική κυβέρνηση γνωρίζει ωστόσο ότι με διαβήματα δεν είναι δυνατό να ανακοπούν οι τουρκικές βλέψεις.

Κάτι που επίσης διαπιστώνει  η ελληνική κυβέρνηση είναι οι περιορισμένες επιχειρησιακές δυνατότητες των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων σε σχέση με την υπερ-εξοπλισμένη και ετοιμοπόλεμη Τουρκία. Το γεγονός αυτό, εκ των πραγμάτων ωθεί την Αθήνα στην αναζήτηση υποσχέσεων και δεσμεύσεων προστασίας από εταίρους (Ευρωπαίους) και συμμάχους (Αμερικάνους)

Με πιο απλά λόγια, σε μια στιγμή που η κυβέρνηση «οργανώνει»  το δικό της «success story»  (μείωση χρέους, τέλος μνημονίων και εκλογές με το παλιό πολιτικό σύστημα κρεμασμένο στο μανταλάκι της Novartis) διαπιστώνει ότι η διασφάλιση των ζωτικών συμφερόντων της χώρας δεν εξαρτάται από τις δικές της δυνάμεις αλλά από την προστασία  εταίρων (ευρωπαίων) και συμμάχων (Αμερικάνων). Προφανώς η κυβέρνηση αγνοεί, εκτός από την πρόσφατη ιστορία και δύο ακόμη μεγάλες αλήθειες στις Διεθνείς Σχέσεις: Πρώτον, κανείς δεν πρόκειται να υπερασπιστεί για λογαριασμό σου αυτά που δεν είσαι σε θέση εσύ ο ίδιος να προασπίσεις. Δεύτερο, το τίμημα της προστασίας κατά κανόνα είναι πανάκριβο…