Ελλάς τέλος;

Του Θεόδωρου Κατσανέβα

Πέρυσι στις αρχές του 2013 έπεσε τυχαία το μάτι μου στην τηλεόραση.  Βλέπω τον κύριο Στουρνάρα, τον Υπουργό μας τότε επί των οικονομικών και σήμερα Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, να συνομιλεί με ένα ξένο δημοσιογράφο. Τον διαβεβαίωνε ότι, το 2013 θα είναι ο τελευταίος χρόνος ύφεσης της ελληνικής οικονομίας!  Είστε σίγουρος τον ρωτάει ο δημοσιογράφος. Απολύτως σίγουρος απαντάει. Είστε σίγουρος 100%, τον ξαναρωτάει ο δημοσιογράφος. Είμαι 100% σίγουρος απαντά ο κύριος Στουρνάρας με ύφος δέκα Καρδιναλίων.
Πέρασε το 2013, μπήκαμε στο δεύτερο εξάμηνο του 2014, στον έκτο χρόνο της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας και η χώρα συνεχίζει να κατρακυλά στον Καιάδα της απόλυτης ύφεσης, της φτώχειας, της δυστυχίας. Η ανεργία συνεχίζει να τραβά την ανηφόρα σε επίπεδα του 28% για το σύνολο και 60% για τους νέους. Τρεις με τέσσερις πολίτες αυτοκτονούν καθημερινά. Εκατοντάδες χιλιάδες δεν έχουν περίθαλψη δεν έχουν ηλεκτρικό, τρέφονται από συσσίτια ή από σκουπίδια. Η μια επιχείρηση κλείνει μετά την άλλη, ή δραπετεύει στο εξωτερικό. Κεντρικοί δρόμοι στις πόλεις, μοιάζουν με νεκροταφεία καταστημάτων. Στους επενδυτικούς δείκτες είμαστε  περίπου προτελευταίοι, λίγο πάνω από τη Ζουαζιλάνδη !  Οι επενδύσεις βρίσκονται μόνο στα όνειρα των άχειλα αμειβόμενων κυβερνητικών παπαγάλων. Εμφανίζεται ένα χλωμό δημοσιονομικό πλεόνασμα και την ίδια ώρα το κράτος χρωστά δεκάδες δις σε προμηθευτές σε συνταξιούχους, κλπ.
Οι τράπεζες και η αγορά έχουν στεγνώσει από ρευστό. Η  εσωτερική ζήτηση έχει καταρρεύσει με το ανελέητο ψαλίδισμα των μισθών, των συντάξεων και των επιδρομών της εφορίας στα μικρομεσαία στρώματα. Για πρώτη φορά, δίπλα στην ανεργία τέρας κάνει παρέα ένας αρνητικός πληθωρισμός. Ακραίος στασιμοπληθωρισμός, ένα πρωτοφανές δείγμα οικονομικής απονέκρωσης. Όλοι οι δείκτες της οικονομίας, (ΑΕΠ, ισοζύγιο πληρωμών, εμπορικό ισοζύγιο, δείκτες βιομηχανικής παραγωγής, κατασκευαστικής δραστηριότητας, πληθωρισμός, ανεργία, κλπ), πορεύονται αρνητικά ή σέρνονται σε επίπεδα κάτω της μονάδας. Και αυτό οι κυβερνώντες και τα παπαγαλάκια τους, το πλασάρουν με σάλτσα εικονικής αισιοδοξίας! Εκτός από τους ανθρώπους, υποφέρουν και οι αριθμοί, όσο αισιόδοξα και αν τους εμφανίζουν τα παπαγαλάκια των Γερμανών κατακτητών.
Στα πρώτα έτη των Πανεπιστημιακών οικονομικών σχολών διδάσκουμε ότι, για να υπάρξει αύξηση της απασχόλησης και μείωση της ανεργίας, απαιτείται ετήσια ανάπτυξη της οικονομίας, του ΑΕΠ δηλ., άνω του 3,5-4%. Αν σε αυτό προστεθεί και η ανάγκη αποπληρωμής του χρέους μαμούθ που διαρκώς διογκώνεται, χρειαζόμαστε  ανάπτυξη άνω του 8% ετησίως. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι ένα τέτοιο θαύμα μπορεί να επιτευχθεί όπως έχουν τα πράγματα σήμερα με το Μνημόνιο και το αδερφάκι του το ευρώ;
Όταν  κανένα αναπτυξιακό σχέδιο δε διαφαίνεται στον ορατό ορίζοντα. Όταν όλοι σχεδόν οι διεθνείς οικονομολόγοι και αναλυτές, του κατεστημένου και μη, οίκοι αξιολόγησης και διεθνείς φορείς διακηρύσσουν ότι η ακραία πολιτική λιτότητας που εφαρμόζει το Βερολίνο στην Ελλάδα δε βγαίνει. Όταν το σκληρό ευρώ, αυτό το συγκεκαλυμμένο πονηρό μάρκο, δεν επιτρέπει καμιά ελπίδα για ανάταξη της νεκρής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Όταν η Γαλλία και η Ιταλία έχουν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες και το ίδιο αρχίζει να φαίνεται και για την ίδια τη Γερμανία. Όταν για να συνέλθουν η ΗΠΑ από τη μεγάλη ύφεση του 1932, μεγαλύτερη από την οποία θεωρείται η δική μας σήμερα,  χρειάστηκαν περισσότερα από πέντε χρόνια. Και αφού μεσολάβησε μια γενναία επεκτατική Κεϋνσιανή πολιτική με το New Deal του Προέδρου Ρούσβελτ.
Αναρωτιέται κανείς αν θα υπάρχει αυτή η χώρα στα επόμενα πενήντα χρόνια, όταν δύο στους τρεις νέους δεν μπορούν να βρουν την δουλειά. Περισσότεροι από 130.000 Έλληνες κυρίως νέοι έχουν τραβήξει στο δρόμο της ξενιτιάς τα τελευταία πέντε χρόνια. Η χώρα ερημώνει, χάνει την ελπίδα του μέλλοντος, τους νέους της. Όσοι μένουν εδώ πολύ δύσκολα κάνουν παιδιά. Την ίδια ώρα πλημμυρίζουμε από εκατοντάδες χιλιάδες εισαγόμενους υπεργεννητικούς μετανάστες. Δεν τους κατηγορώ. Και αυτοί αναζητούν μια καλύτερη μοίρα. Το ερώτημα όμως είναι, μήπως κάποιος, κάποιοι τα σχεδιάζουν όλα αυτά. Μήπως τελικά η πατρίδα μας όπως κατάφερε να επιβιώσει μέσα από θύελλες και καταιγίδες για περισσότερα από 3.000 χρόνια, τερματίζει εδώ την ύπαρξή της;