Πανδημία μοναξιάς: “Mένουμε Σπίτι”, αλλά τι γίνεται με αυτούς που μένουν μόνοι στο σπίτι;

Η απόφαση για ένα δεύτερο λοκντάουν πέρα από τις συντριπτικές συνέπειες στην οικονομία των λαϊκών κυρίως νοικοκυριών έχει και μία άλλη τεραστια συνέπεια στην ψυχολογία των ανθρώπων.

Τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα για όσους πρέπει να μείνουν σπίτι αλλά στο σπίτι μένουν μόνοι.

Οι συνέπειες της μοναξιάς δεν πρεπει να υποτιμούνται.

Σύμφωνα με σειρά ερευνών η μοναξιά έχει τεράστιο κόστος. Σύμφωνα με το Harvard Business Review η μοναξιά είναι μία “επιδημία υγείας” που επεκτείνεται. Οι συνέπειες στην υγεία είναι τραγικές αφού συνδέεται με τη μείωση του προσδόκιμου ηλικίας και ισοδυναμεί με το κακό που κάνουν 15 τσιγάρα ημερησιως. Στην Αγγλία έχει υπολογιστεί ότι το κόστος της μοναξιάς στην οικονομία φτάνει τα 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.

Όμως το ζήτημα δεν είναι οικονομικό, αφορά τον πυρηνα των κοινωνιών που ζούμε. Η διάλυση της πυρηνικής οικογένειας, η ανάδειξη στο κέντρο των κοινωνιών μας του εαυτού που οφειλει διαρκώς να βελτιώνεται σε ανταγωνισμό με τους άλλους συνάνθρωπους του, η αποσύνδεση από τον χώρο εργασίας λόγω των δυνατοτήτων που δίνει η εργασια από απόσταση έχει δημιουργήσει μία “έκρηξη μοναξιάς” τα τελευταία ειδικά χρόνια.

Σε κάποιες χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν αναγνωρίσει τη σημασία καταπολέμησης του φαινομένου και δημιούργησαν “Υπουργείο Μοναξιάς”.

Στην Ελλάδα πάλι δεν υπάρχει κανένα προγραμμα, πόσο μάλλον κάποιο υπουργείο. Και αυτο βεβαίως είναι τραγικό όταν σύμφωνα με μελέτες η χώρα μας είναι η “πρωταθλήτρια” μοναξιάς στην Ευρώπη.

Ο ένας στους δέκα Έλληνες (το 10%) νιώθει συχνά μοναξιά, ενώ περισσότεροι από τέσσερις στους δέκα (το 43%) συναντιούνται με την οικογένεια ή τους φίλους τους το πολύ μια φορά το μήνα, σύμφωνα με μια νέα μελέτη του Κοινού Κέντρου Ερευνών (Joint Research Centre-JRC) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Η Ελλάδα έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη τόσο όσον αφορά το υποκειμενικό αίσθημα μοναξιάς των ανθρώπων, όσο και την πιο αντικειμενική κατάσταση της κοινωνικής απομόνωσης, που αξιολογείται με βάση τη συχνότητα των οικογενειακών και φιλικών επαφών.

Τώρα όμως, με την καραντίνα και την αναγκαστικότητα παραμονης μέσα στο σπίτι, το αισθημα μοναξιάς γιγαντώνεται γιατί πολλοί συνάνθρωποί μας δε μένουν απλά στο σπίτι τους, αλλά μένουν μόνοι μέσα στο σπίτι τους.

Και βεβαίως, οι συνέπειες στην ψυχολογία τους είναι δραματικές δίχως να υπάρχει καμία απολύτως πρόνοια από το κράτος για όλους αυτούς τους ανθρώπους που οδηγούνται σε μία ιδιότυπη απομόνωση μέσα στο σπιτι τους “για το καλό τους”.

Στην κυβέρνηση καλό θα κάνουν να ξαναδούν εξαρχής την στρατηγική που ακολουθούν για την αντιμετώπιση της πανδημίας, γιατί τα μέτρα που λαμβάνουν για την αντιμετώπισή της μπορεί να προκαλούν πολύ μεγαλύτερο κακό από αυτό που προλαμβάνουν. Και οι συνέπειες, τόσο για τη λειτουργία των κοινωνιών μας, όσο και για την οικονομία, μπορεί να είναι δυσθεώρατες.