ΕΝΤΥΠΟΣ ΛΟΓΟΣ: Αρχιμανδρίου Ιγνάτιου Θεμ. Χατζηνικολάου – “Λυτρωτικά Βαδίσματα”

“Η παλιά εποχή
μας γέμισε με πόνο.
Η νέα μας δίνει την αγωνία.
Ζούμε σε μια νέα εποχή.
Σε μια αγωνιώσα εποχή…”

Γράφει η Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη

Ο συγγραφέας, πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος, έχει προσφέρει πολλά, τόσο στη διάρκεια της ποιμαντικής διαδρομής του, όσο και στην κατεύθυνση ενός πανανθρώπινου προβληματισμού και διαλόγου. Όπως όλα τα προηγούμενα έργα του, έτσι και αυτό το βιβλίο χαρακτηρίζεται από αμεσότητα, σαφήνεια, απλότητα και γλυκύτητα λόγου. Η ανθρώπινη ψυχή βρίσκεται πάντοτε στο επίκεντρο της προσοχής του συγγραφέα, ενώ θεματικός πυρήνας είναι η αγωνία του σημερινού κόσμου, με ειδική αναφορά στην αγωνία του χριστιανικού κόσμου.

Η αγωνία αυτή, που είναι σύμφυτη με την παρουσία του ανθρώπου πάνω στη γη, φαίνεται να είναι ιδιαίτερα έντονη και βασανιστική στις μέρες μας. Τα ακραία καταναλωτικά πρότυπα, η ακατάσχετη φτωχοποίηση, η αυξανόμενη ανεργία και υποβάθμιση της προσφερόμενης εργασίας, η απομόνωση του ατόμου στη σιωπή και η σύνθλιψη του προσώπου αντιστρατεύονται την ελεύθερη βούληση και επιλογή, την αδέσμευτη σκέψη, την πνευματική ανάταση, τη λυτρωτική μετάβαση από την ασύντακτη και απελπισμένη ύπαρξη στην ύπαρξη σε πλήρη λειτουργία:

“…Αν θα θέλαμε να απαντήσομε στο ερώτημα “Ποιες είναι οι πηγές αγωνίας του σημερινού χριστιανού”, θα λέγαμε συνοπτικά ότι η κυριότερη πηγή είναι η υπαρξιακή… Ο σημερινός κόσμος υποφέρει από αγωνία μηδενιστική. Από αγωνία υλιστική. Από φόβο θανάτου…

…Η χριστιανική, όμως, αγωνία, είναι θετική. Είναι καρποφόρα. Είναι αγωνία αγάπης… ”

Οι πτυχές της αγωνίας του χριστιανικού κόσμου περιλαμβάνουν την αγωνία της πίστεως, την αγωνία της πράξεως,την αγωνία της πτώσης. Η όποια εφησύχαση μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα επιζήμια. Ο συγγραφέας, ο οποίος είναι δεινός, ισόβιος και άοκνος μελετητής της φιλοσοφίας και θεολογίας, ανατρέχει σε εργασίες των Nikolai Berdaev, Giovanni Papini, Τihamer Toth, Alexander Schmemann και πολλών άλλων φιλοσόφων και θεολόγων, ενώ παράλληλα συνδέει τα γραφόμενά του με εδάφια της Αγίας Γραφής και λόγους Πατέρων της Ορθοδοξίας. Αναφερόμενος στην ουσία της χριστιανικής πίστης, παραθέτει κάποιες σκέψεις του Giovanni Papini, από το βιβλίο του “Γράμματα στην Ανθρωπότητα”:

“…Πιστεύετε ότι είστε θρήσκοι, ενώ είστε χωρίς νόμο και χωρίς Θεό.Είσθε άθεοι προσευχόμενοι. Άπιστοι που γονατίζετε μένοντας μαθητές του Υψίστου απλώς στα λόγια και στους τύπους. Καταριέστε τους πολέμους, ενώ ο πόλεμος ρέει στις φλέβες σας.Μεταξύ σας, στους μικρούς κύκλους της οικογένειας, των γνωριμιών, του επαγγέλματος, κάνετε τον πόλεμο κι ύστερα έχετε απαίτηση της παγκοσμίου Ειρήνης. Κάνετε να βασιλεύσει πρώτα στην ψυχή σας η Ειρήνη. Κατόπιν, σαν φυσική συνέπεια, θα βασιλεύσει και πάνω σ’ όλη τη γη…”

Ο π. Ιγνάτιος επισημαίνει ότι η αληθινή πίστη, σε αντιδιαστολή με την τυπολατρεία, είναι εκείνη που ενισχύει και θωρακίζει τον χριστιανό (σ.σ.: αλλά και κάθε ένθεο άνθρωπο) να παλέψει τόσο την εσωτερική (εναντίον του εαυτού και για τον εαυτό) όσο και την εξωτερική πάλη. Μόνο έτσι θα μπορέσει ο άνθρωπος να αγωνιστεί για αγάπη, δικαιοσύνη, ισότητα,σεβασμό και τιμή προς δικούς και ξένους, αυτοτέλεια και αυτάρκεια, πάταξη της δουλικότητας και εξάρτησης.

Υπάρχουν κάποια λυτρωτικά μονοπάτια, κάποιοι αθέατοι δρόμοι που χρειάζεται ο άνθρωπος να ακολουθήσει για να οδηγηθεί στην ειρήνη και ανάπαυση της καρδιάς, στα φωτεινά ύψη της Θεοψίας. Αυτά τα βαδίσματα, στη διάρκεια της Τεσσαρακοστής και της διαδρομής προς τα Χριστούγεννα, είναι οι δρόμοι της αυτογνωσίας (μετάνοια), της ολιγάρκειας (νηστεία), της αγάπης, της συγχωρητικότητας, του ελέους. Κορυφαία, όμως, ανάμεσα στις αρετές που χρειάζεται να φωτίσουν την ψυχή του ανθρώπου, είναι η ταπεινοφροσύνη. Μακάρια απόληξη της ταπεινοφροσύνης είναι η απάθεια, τόσο για επαίνους και τιμές, όσο και για εκφράσεις ανθρώπινης καταφρόνιας.

Καθαρή καρδιά, αγωνιστική διάθεση, πνεύμα θυσίας, είναι τα καλύτερα δώρα για τον Χριστό, που πάντοτε θα έρχεται στη γη ως νεογέννητο βρέφος σε ταπεινή φάτνη, για να ανυψώσει την ταπείνωση, η οποία, εκτός από μέγιστη των αρετών, είναι και ο ακρογωνιαίος λίθος στο οικοδόμημα της αλληλοκατανόησης και αλληλοπαραχώρησης, της ειρηνικής και αλληλέγγυας συνύπαρξης. Ο συγγραφέας υπενθυμίζει: “…η Φάτνη ένωσε τα πριν διεστώτα και ημείς, παιδιά και αγκαλιά της Φάτνης, μπορούμε όποιο μεσότοιχον της έχθρας να γκρεμίσομε…”

Με αυτό το μήνυμα αγάπης, που αποτελεί προμήνυμα της ευτυχίας και ευημερίας της ανθρωπότητας, κλείνουμε τη συνοπτική αναφορά μας σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον, σημαντικό και χρήσιμο για κάθε αναγνώστη βιβλίο, που αποτελεί σπονδή στην ελπίδα, τη βούληση, την πίστη και τον αγώνα για την προσωπική θέωση του ανθρώπου.

"google ad"