Γράφει ο Μανούσος Γ. Δασκαλάκης
Η “ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚH ΜΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ”
Οι Έλληνες είμαστε περισσότερο ατομιστές από τους δυτικοευρωπαίους, γιατί όπως γράφει σένα βιβλίο του κοινωνιολογικού περιεχομένου ο παλαιός ψυχίατρος Γιάννης Γαλανός στηριχθήκαμε στην μικρή αυτάρκη επιχείρηση.Η σιγουριά ότι θα τα βγάλουμε πέρα μονάχοι μας ή η ανασφάλεια μας και η ενδογενής καχυποψία ότι ο άλλος θα μας ρίξει στην μοιρασιά δεν κατάφερε να μας ενώσει ως μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Καθίσαμε σαν¨ “έτοιμοι από καιρό και σαν γενναίοι ” να μας καταβροχθίσουν οι πολυεθνικές και όσα Ελληνικά ολιγοπώλια υπάρχουν.Πόσο προετοιμάστηκαν οι δασμοβίωτες Ελληνικές βιομηχανίες για να εισέλθουμε στην Ε.Ο.Κ ανταγωνιστικά; Στην δεκαετία του 1990 εν όψει της προετοιμασίας για την είσοδο μας στην ΟΝΕ εξαγοράστηκαν μεγάλες Ελληνικές επιχειρήσεις όπως ο “ΠΑΥΛΙΔΗΣ” , η ποτοποίϊα ΜΕΤΑΞΑ ,τα σούπερ Μάρκετς “ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ.” Η επιχείρηση ΔΕΛΤΑ του κ. ΣΕΒ έχει εξαγοραστεί προ ετών από την “ΒΙΒΑΡΤΙΑ.”Στην ακτοπλοϊα εξαγοράστηκε το διαμάντι της Κρήτης ” “Μινωϊκές Γραμμές” από τον όμιλο “ΓΚΡΙΜΑΛΝΤΙ.” Να αναφέρω τις μικροβιοτεχνίες που εξολοθρεύτηκαν από τα εισαγόμενα κυρίως κινέζικα προϊόντα; Τι να πούμε για την αγροτική παραγωγή; Διαθέτει το δημόσιο πάνω από 7 Δις ευρώ για εισαγωγές αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων. “Είδες η Ε.Ο.Κ “έλεγε ένα παλιό διαφημιστικό σλόγκαν.Αποδεκάτισε τις Ελληνικές επιχειρήσεις, και έκανε το ήδη κακοδιοκούμενο δημόσιο ζήτουλα με το αζημίωτο Γερμανογγαλλικών και Ελληνικών τραπεζών.Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χρειάζεται αλλαγή παραγωγικού μοντέλου. Μπροστάρης προς τούτο πρέπει να είναι τα πανεπιστήμια σε συνεργασία με Έλληνες δαιμόνιους επιχειρηματίες , με νέους γεωπόνους φάρμερ στην αγροτική παραγωγή, ή με μικρή οικολογική γεωργία για να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο.Αυτό όμως θα πάρει καιρό και αν γίνει ποτέ.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ο παγκοσμίου φήμης γλωσσολόγος και φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι που έχει ασκήσει ανελέητη κριτική στην κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει δηλώσει σε συνέντευξη του ότι¨ “ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν έχει καταρρεύσει διότι έχει μέσα της το πνεύμα της κριτικής και της αμφισβήτησης και μπορεί να μεταλλάσσεται.”
ΜΟΝΟ ΜΙΑ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
“Θα πρέπει να γίνει κάποτε συνείδηση ότι δημοκρατία είναι μία και μόνο μία. Αυτή που εφεύραν και βίωσαν οι Αρχαίοι Έλληνες. Και δεν έχει καμία σχέση με τη ρωμαϊκή «ρεπούμπλικα» (res publica). Μία και χωρίς επίθετα. Κι όσοι κατά καιρούς έχουνε προσάψει στη δημοκρατία κάποιο επίθετο -την είπαν βασιλευομένη ή βασιλευόμενη, προεδρευόμενη, προεδρική, άμεση, έμμεση, αντιπροσωπευτική, κοινοβουλευτική, χριστιανική, λαϊκή, σοσιαλιστική, οικονομική, περιεκτική και άλλα πολλά ίσως- είναι είτε 1) γιατί δεν έχουν διαβάσει τα δύο βασικά κείμενα που μιλάνε για τη Δημοκρατία, τα Πολιτικά και την Αθηναίων Πολιτεία και τα δύο του Αριστοτέλη είτε 2) γιατί, αν τα διάβασαν δεν τα κατανόησαν είτε 3) γιατί, αν τα διάβασαν και τα κατανόησαν, τα αγνόησαν, νομίζοντας ότι βρήκαν τους «αιώνιους» νόμους που διέπουν τις ανθρώπινες κοινωνίες. Η Δημοκρατία είναι μία και μόνο μία και χωρίς επίθετα.” “Ο Κοινοβουλευτισμός όμως δεν είναι Δημοκρατία αλλά μια ολιγαρχική πολιτειακή παραλλαγή: οι Αρχαίοι Έλληνες και ο Αριστοτέλης θα τον κατέτασσαν σαφώς στην Ολιγαρχία, μια και χρησιμοποιεί την εκλογή κυρίως σαν τρόπο ανάδειξης και εναλλαγής των αρχόντων. Ο Κοινοβουλευτισμός είναι Φιλελεύθερη Ολιγαρχία θα λέγαμε κι εμείς, υιοθετώντας την ονομασία που έδωσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης στο πολίτευμα αυτό. Και δεν είναι καν σαν την αρχαιοελληνική Ολιγαρχία, που ήταν συρρικνωμένη Δημοκρατία.”Τα κόμματα είναι ο κυρίαρχος και αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής του δημοσίου βίου αφού ελέγχουν ασφυκτικώς το σύνολο των ουσιαστικών κοινωνικών δραστηριοτήτων.
ΝΕΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ
“.Ζούμε (μιλώ για τις πλούσιες δυτικές κοινωνίες) υπό καθεστώτα φιλελεύθερης ολιγαρχίας, που σίγουρα είναι πολύ προτιμότερα, από υποκειμενική και πολιτική άποψη, απ’ ο,τι υπάρχει αλλού στον πλανήτη. Τα καθεστώτα αυτά δεν γεννήθηκαν αυτόματα και αυθόρμητα, ούτε από την καλή θέληση των προηγουμένων κυρίαρχων στρωμάτων, αλλά μέσω κοινωνικο-ιστορικών κινημάτων πολύ πιο ριζοσπαστικών, των οποίων είναι κατάλοιπα ή υποπροϊόντα (η Γαλλική επανάσταση είναι ένα παράδειγμα).
Τα κινήματα αυτά τα ίδια θα ήταν αδύνατα, αν δεν είχαν συνοδευτεί από την ανάδυση (‘αποτέλεσμα’ συγχρόνως και αίτιο’) ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου ατόμου, ας πούμε, για να πάμε γρήγορα, του δημοκρατικού ατόμου: πράγμα που συνιστά τη διαφορά ανάμεσα σ’εναν αγρότη του Παλαιού καθεστώτος και σε έναν Γάλλο πολίτη της σήμερον, ανάμεσα σ’έναν υπήκοο του τσάρου και σ’έναν Άγγλο ή Αμερικανό πολίτη.
Δίχως αυτό τον τύπο ατόμου, ακριβέστερα δίχως έναν αστερισμό τέτοιων τύπων. η φιλελεύθερη κοινωνία δε μπορεί να λειτουργήσει. Μου φαίνεται τώρα πρόδηλο ότι η σημερινή κοινωνία δεν είναι πια ικανή να τους αναπαράγει. Παράγει ουσιαστικά πλεονέκτες, φρουδευμένους και κομφορμιστές.
.Ο τύπος του ανθρώπου με την ανεξάρτητη κρίση και το ενδιαφέρον για τα ζητήματα γενικής εμβέλειας. επαναμφισβητείται σήμερα. Δεν λέω ότι έχει εξαφανιστεί πλήρως. Αλλά αντικαθίσταται βαθμιαία και γρήγορα από έναν άλλο τύπο ατόμου, επικεντρωμένο στην κατανάλωση και στην απόλαυση, απαθή μπροστά στις γενικές υποθέσεις, κυνικό στη σχέση του με την πολιτική, τις περισσότερες φορές ηλιθίως επιδοκιμάζοντα και κομφορμιστή. Δεν βλέπουμε ότι ζούμε σε μια εποχή βαθιού και γενικευμένου κομφορμισμού.
.Πρέπει να διερωτηθούμε (πράγμα που δεν κάνουν οι υμνωδοί του περιρέοντος ψευδο-ατομικισμού) ποιου τύπου κοινωνίας μπορεί να είναι φορέας ο σύγχρονος άνθρωπος; Σε τι θα επέτρεπε η ψυχολογική του δομή στους δημοκρατικούς θεσμούς να λειτουργήσουν; .Ποιο είναι το όραμα του για το μέλλον της κοινωνίας; Όλα αυτά σχηματίζουν μια μάζα δίχως μπούσουλα, που ζει μέρα με τη μέρα, δίχως ορίζοντα ―όχι μια κριτική-ανακλαστική στοχαστική συλλογικότητα.
.Οι σημερινοί πολιτικοί θεσμοί δεν έχουν μήπως ως τελικότητα να απομακρύνουν τους πολίτες από τις δημόσιες υποθέσεις και να τους πείσουν ότι είναι ανίκανοι να ασχολούνται μ’αυτές; Καμία σοβαρή ανάλυση δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα καθεστώτα που αυτοανακυρήσονται δημοκρατικά είναι στην πραγματικότητα αυτό που κάθε κλασικός πολιτικός φιλόσοφος θα ονόμαζε καθεστώτα ολιγαρχίας.”
ΠΟΙΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΩΝ;
“Ελέγχουν τα κυβερνητικά κόμματα επίσης όλες τις μορφές εξουσίας και εδώ έγκειται ένα άλλο ιδεολόγημα, ένα άλλος μύθος που εντέχνως διοχετεύεται και διακατέχει τους ανθρώπους και τους υποτάσσει στην εξουσία των κομμάτων και των «αντιπροσώπων». Ο μύθος αυτός είναι η λεγομένη «διάκριση ή ανεξαρτησία των τριών εξουσιών». Το ιδεολόγημα αυτό έχει δύο όψεις, τη «διάκριση» και τις «τρεις εξουσίες».
Όσον αφορά τις τρεις εξουσίες -εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική – έχουν πάψει από πολλού να είναι τρεις και έχουν αυξηθεί σε πέντε τουλάχιστον άμεσα ορατές, ρητές και θεσμισμένες. Η λεγόμενη εκτελεστική δεν είναι καθόλου εκτελεστική, αλλά ασκεί ουσιαστική πρωτογενή κυβερνητική εξουσία αφού λαμβάνει τις ουσιαστικές αποφάσεις και νομοθετεί θα έπρεπε λοιπόν να λέγεται κυβερνητική εξουσία και κατά συνέπεια να αποδοθεί στην κυρίως εκτελεστική το πραγματικό της όνομα και οι δικαιοδοσίες. Αυτή αποτελείται από τους γενικούς γραμματείς, τις διοικήσεις των δημοσίων οργανισμών, των κρατικών υπηρεσιών, τραπεζών, Εφοριών, Πολεοδομίας, Αστυνομίας, Στρατού, κ.λπ, οι οποίοι όντως εκτελούν τις αποφάσεις της κυβερνήσεως. Είναι δηλαδή ο πανίσχυρος κρατικός μηχανισμός με τις πολυδαίδαλες υπηρεσίες του δια του οποίου η κυβέρνηση υλοποιεί τις αποφάσεις της και την εξουσία της. Σημειωτέον ότι η εκτελεστική εξουσία δεν εκλέγεται αλλά διορίζεται από την κυβερνητική. Και στο σημείο αυτό έχουμε έλλειμμα όχι μόνο δημοκρατίας αλλά και αντιπροσώπευσης. Αυτή λοιπόν είναι η τέταρτη εξουσία, η κυρίως εκτελεστική και διαφοροποιείται από την κυβερνητική. Αυτές μαζί με τη δικαστική (η οποία ούτε και αυτή εκλέγεται) και τη νομοθετική εξουσία αποτελούν τον συνολικό καταπιεστικό μηχανισμό. Η πέμπτη εξουσία είναι το διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο επεμβαίνει πια νομίμως και θεσμικώς στις εσωτερικές υποθέσεις, κατευθύνσεις και προσανατολισμούς των κρατών μελών – και δή των μικροτέρων και ασθενεστέρων – κατά ουσιαστικό, δεσμευτικό και τελεσίδικο τρόπο (με κυρώσεις παντός είδους).”
“Αυτό συνεπώς που διαγράφεται ως πολιτικό τοπίο είναι ένα ιεραρχικό πλέγμα εξουσίας μ υποεξουσίες και ανθυποεξουσίες ελεγχόμενες από την κεντρική κυβερνητική, η οποία ελέγχεται από την εξουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλες αυτές μαζί ασκούνται επί του μεγάλου πλήθους των ανθρώπων, οι οποίοι ουδεμία απόφαση λαμβάνουν ουδένα νόμο ψηφίζουν και σε ουδεμία εξουσία μετέχουν – εκτελούν απλώς τις αποφάσεις και τις εντολές ως καλοί υπήκοοι. Αποκαλούνται όμως κατ΄ ευφημισμόν και καταχρηστικώς πολίτες ή αυτοαποκαλούνται οι ίδιοι με αρκετή δόση αυτοϊκανοποίησης. Είναι συνεπώς λανθασμένο να χαρακτηρίζονται τα σημερινά δυτικά πολιτεύματα δημοκρατίες, ενώ είναι καθαρόαιμες ολιγαρχίες. Αυτό σημαίνει ότι εκτός της πολιτικής αλλοτρίωσης των ανθρώπων υπάρχει και η ιδεολογική αλλοτρίωση.
Με άλλα λόγια αυτός που θεωρεί και αποκαλεί τα σημερινά δυτικά πολιτεύματα δημοκρατίες, έστω με ένα επίθετο της αρεσκείας του, απατά ή απατάται, τρίτη επιλογή δεν υπάρχει.”