Επίκαιρος Λόγος: Κρίση χρέους ή κρίση αξιών;

«Τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. 6, 23)

Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης – Ακαδημαϊκός

Όλοι μας, και εννοούμε η μεσαία και κατώτερη οικονομική τάξις (οι κεφαλαιούχοι εξαιρούνται), ζούμε την επιδρομή της λεγομένης «οικονομικής κρίσης», ή «ύφεσης» και ψάχνομε τα αίτια και τους ενόχους και τους πολιτικούς «μας» να μας αραδιάζουν ασύστολα ψέματα.

Το έχομε ξαναγράψει ότι η κρίσις είναι ηθική, κάτι που πολλάκις έχουν επισημάνει σωστοί και εχέφρονες συνάνθρωποί μας.

Ακούγοντας και διαβάζοντας σε καθημερινή βάση για την «Κρίση», για το επάρατο «μνημόνιο» και για την αμαχητί παράδοσή μας στην τρόικα, στάθηκε σε ένα φωτισμένο γραφτό γραμμένο όχι από κάποιο «θεοσεβούμενο» ή «αντιτροϊκό», αλλά από έναν ελεύθερα και απροκατάληπτα λογικότατον άνθρωπο, τον κ. Μιχάλη Μυγιάκη στον «Ελεύθερο Τύπο» της 11^ης Αυγούστου 2011, το οποίο μεταφέρω ως έχει, και με τον ίδιο τίτλο για τους αγαπητούς αναγνώστες μας.

«ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΞΕΣΠΑΣΕ  η κρίση χρέους και στην Ιταλία την περασμένη εβδομάδα, οι επιχειρηματικοί ηγέτες της γείτονος έδωσαν αμέσως το ´παρών´ προκειμένου να βοηθήσουν τη χώρα τους να ξεπεράσει το πρόβλημα. Ούτε λίγο ούτε πολύ συνέταξαν μία διακήρυξη, σύμφωνα με την οποία προσφέρονται να αγοράσουν εγχώρια κρατικά ομόλογα για να ξεπεραστεί η κρίση στην Ιταλία. Δεν ξέρω αν πρόκειται για αφύπνιση του πατριωτισμού των Ιταλών επιχειρηματιών ή για μια κίνηση κοινωνικής εταιρικής ευθύνης κατά τα πρότυπα του επιχειρηματικού μοντέλου που επιβάλλουν οι σημερινές οικονομικές συνθήκες, αλλά στην κρίσιμη στιγμή δείχνουν ότι θέλουν να βοηθήσουν τη χώρα τους για να μην οδηγηθεί στην καταστροφή.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ  να είμαι μεμψίμοιρος, αλλά αναρωτιέμαι γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο και στην Ελλάδα ή τουλάχιστον κάτι παρόμοιο; Εδώ και ενάμισι περίπου χρόνο που η χώρα μας βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος όσον αφορά το δημόσιο χρέος, δεν έχω ακούσει ούτε έναν επιχειρηματία που να κάνει κάτι ανάλογο με αυτό του ιταλικού επιχειρηματικού λόμπι.
Να δείξει, βρε αδερφέ, ότι εκτός από το χρήμα υπάρχει και πατρίδα (δεν λέω για έθνος γιατί μπορεί να παρεξηγηθώ). Ότι υπάρχουν και άλλες αξίες πέρα από τα χρήματα. Εκτός κι αν υπάρχουν Έλληνες επιχειρηματίες που βοηθούν… κρυφά το Ελληνικό Δημόσιο κι εγώ δεν τους ξέρω, θέλοντας να μείνουν στην ιστορία ως ανώνυμοι ευεργέτες.
Αντιθέτως, με το που ξέσπασε η κρίση στη χώρα μας, το ´ανήσυχο´ πνεύμα του Έλληνα επιχειρηματία άρχισε να αναζητά τρόπους διασφάλισης των κεφαλαίων του και της περιουσίας ή των περιουσιών του, βγάζοντας τεράστια ποσά σε Τράπεζες του εξωτερικού μέσω της γνωστής  πλέον τακτικής των off shore και όχι μόνο. Μια κίνηση, που όχι μόνο δεν συνάδει με τα ιδεώδη του πατριωτισμού και της εθνικής αλληλεγγύης, αλλά δίνει ένα ακόμη κτύπημα, στέλνοντας στα τάρταρα την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας.
ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ,  οι περισσότεροι Ελληνες μεγαλοεπιχειρηματίες γιγαντώθηκαν με χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου, κρατικοδίαιτοι, κατά το κοινώς λεγόμενον. Πού είναι τώρα που τους χρειάζεται η πατρίδα; Πού πήγε το χρήμα των περιβόητων «πακέτων Ντελόρ», του Χρηματιστηρίου του 1999 και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004;
Ειλικρινά, δεν θέλω να πιστέψω ότι τώρα λένε «στην υγειά των κορόιδων» ή «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Γιατί, αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε δεν υπάρχει μέλλον -όχι ελπίδα- για την πατρίδα μας. Είμαστε καταδικασμένοι να ικετεύουμε τους ´πάτρωνές´ μας για ελεημοσύνη, δίνοντάς τους ως αντιπαροχή ακόμη και τον Παρθενώνα…
ΑΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ  το αποτέλεσμα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και κοινωνίας, ευχαριστώ δεν θα πάρω. Αν το χρήμα είναι το μέσο για τον έλεγχο και τη χειραγώγηση των εθνών, προτιμώ τη στέρηση. Άλλωστε, η στέρηση είναι το ´αλάτι της ζωής´.
Ας το διαβάσουν κι ας το ξαναδιαβάσουν οι αυτόκλητοι «σωτήρες» της παραπαίουσας χώρας μας, εκείνοι που τους χειροκροτούν και όσοι είναι ανθέλληνες επιχειρηματίες.
Μια αμαρτία πλεονεξίας, παράνομου πλουτισμού και κοινωνικής αναλγησίας με τα οψώνια αυτής της αμαρτίας εις βάρος των μικρομεσαίων και πτωχών συνανθρώπων μας».