Επιβιώνοντας στην επιφάνεια σε καιρό κορωνοιού

Άλλο ένα καλοκαιρινό μεσημέρι. Βάζω το μαγιό μου, παίρνω το λεωφορείο και βρίσκομαι σε μια παραλία. Νομίζω ότι δεν είμαι μόνος, οι φίλοι μου είναι εκεί, λέω. Μπαίνουμε μέσα στη θάλασσα, μα δε βουτάμε. Μένουμε στην επιφάνεια. Επίσης, φοράμε και μάσκα. Όχι θαλάσσης, ούτε προστασίας από τον κορωνοϊό. Είναι εκείνη η μάσκα που μας αποτρέπει απ’ το να ανοιχτούμε, να εκτεθούμε, να εμπιστευτούμε κάποιον άλλο πέρα απ’ τις σκέψεις μας. Έτσι, δυστυχώς, λειτουργούμε σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Δε βουτάμε, δεν αισθανόμαστε, δε ζούμε πραγματικά! Αυτή είναι η μάστιγα της γενιάς μας, μα και της εποχής μας.

Αυτή η αναλογία μας δείχνει μια νέα γενιά εσωστρεφή, μοναχική, βυθισμένη στον κόσμο του διαδικτύου. Αυτή η γενιά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, στον καιρό του κορωνοιού, κάνει κι άλλα βήματα πίσω. Κλεινόμαστε στους εαυτούς μας, μα εθελοτυφλούμε και αρνούμαστε να το παραδεχτούμε. Οι παρέες μικραίνουν, οι φίλοι χάνονται, η οθόνη παραμένει. Και μας κρατάει πίσω. Ίσως πλέον να γινόμαστε υπόδουλοι των τεχνολογικών επιτευγμάτων μας. Ίσως αυτά να ‘ναι για μας τα δεσμά των δεσμωτών της Πολιτείας του Πλάτωνα. Πώς άραγε θα κάνουμε βήματα μπροστά; Πώς θα πάρουμε πίσω αυτά που χάσαμε;

Η απάντηση είναι μια. Να πάρουμε τη ζωή μας πίσω. Γιατί αλλιώς, θα χάσουμε τους εαυτούς μας. Και μαζί μ αυτό θα χάσουμε και το μέλλον μας. “Νέος θα πει να θες να αλλάζεις τον κόσμο” , έλεγε ο Ν.Καζαντζάκης. Πώς, όμως, θ’ αλλάζουμε τον κόσμο, όταν δε θα μπορούμε να βγούμε έξω, αν δε στείλουμε μήνυμα; Όταν για να δούμε τον άνθρωπο μας, τους φίλους μας, τους γονείς μας, θα “πηγαίνουμε για άσκηση”; Μέχρι τις 9 αυστηρά όμως! Όταν τα σχολεία και κυρίως τα Πανεπιστήμια, τα λεγόμενα εκκολαπτήρια των αυριανών πολιτών και προπύργια ιδεών, είναι για άλλη μια χρονιά κλειστά και τη θέση της τάξης ή του αμφιθεάτρου παίρνει το δωμάτιο του σπιτιού μας; Όταν θα είμαστε και πάλι αποκλεισμένοι από τη διασκέδαση; Η απάντηση, δυστυχώς, είναι ότι έτσι δε θα αλλάζουμε τον κόσμο. Τουλάχιστον, όχι προς το καλύτερο.

Το κείμενο αυτό δεν περιέχει επιχειρήματα υγειονομικού ή οικονομικού περιεχομένου. Ας αφήσω αυτού του είδους-και βεβαίως αναγκαία-κείμενα για τους ειδικούς στον κάθε τομέα. Αντιθέτως, αποτελεί μία κραυγή αγωνίας για τις επιπτώσεις που ήδη έχουν, άλλα και θα έχουν τα συνεχόμενα lockdown σε έναν καιρό δυστοπίας. Όχι αυτής που περιέγραφε στο βιβλίο του ο – προφητικός- Όργουελ, αλλά αυτή που ζούμε σήμερα κοιτώντας επιδεικτικά απ’ την άλλη μεριά . Ας μην ξεχάσουμε, λοιπόν, ότι πέρα από το να “μένουμε ασφαλείς”, χρειάζεται και να μένουμε υγιείς ψυχολογικά. Το φως στο τούνελ, κατά τη γνώμη μου, είναι ο εμβολιασμός.

Αυτός που γίνεται όμως κατ’ επιλογήν και όχι με τη μορφή δωροδοκίας. Κι αν κάποιοι θεωρούν τα παραπάνω ουτοπικά πιστεύοντας ότι οι περιορισμοί θα αποτελέσουν παρελθόν, θα τους παρέπεμπα στην τωρινή πορεία της πανδημίας και βεβαίως τις περσινές διακηρύξεις περί αποφυγής του lockdown. Γιατί όπως θα έλεγαν κι οι “φάνς” της τηλεοπτικής σειράς “Game of Thrones” “Winter is Coming”(=ο χειμώνας έρχεται) και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για να ζήσουμε αυτή τη φορά κι όχι απλά για να επιβιώσουμε! Γιατί-αν και το ξεχνάμε καμία φορά-διαφέρουν!

Γιάννης Ντουντουνάκης, νεοεισαχθείς φοιτητής στη Νομική Αθηνών