Γράφει ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής*
Η αφορμή να πάρω την πένα στα χέρια μου και να γράψω το σημερινό μου άρθρο, ήταν η ανατριχιαστική εικόνα που πολλές φορές αντίκρισα στην οθόνη της τηλεοράσεως πριν λίγο καιρό, τον σκοτωμό των ελαφιών στο πανέμορφο νησί μας τη Ρόδο. Εικόνα που τυπώθηκε με ανεξίτηλα γράμματα πάνω στις σελίδες της μνήμης μου και που δεν θα σβήσει ποτέ. Περισσότερο όμως με τρόμαξε η επιμονή του δολοφόνου και η μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλε ώστε να σκοτώσει όσο πιο πολλά ζώα μπορούσε. Η μανία του αυτή ειλικρινά με σοκάρισε. Πολλές φορές ρωτούσα (ποιον;) να βρει κάποια δικαιολογία ώστε να δικαιολογήσει κάπως αυτή την επιμονή του. Δηλαδή ποια ήταν άραγε τα κίνητρα που τον αναγκάζανε να προβεί σε αυτήν την φρικτή πράξη. Δεν πιστεύω αυτό που λένε και υποστηρίζουν μερικοί ότι ο δολοφόνος, όποιος κι αν είναι αυτός, γεννιέται, και να σκοτώνει το έχει στο αίμα του. Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό. Δεν είμαι βέβαια ο ειδικός που θα μπορούσα να δικαιολογήσω ή να απορρίψω αυτή την άποψη, απλά εγώ πιστεύω ότι ο δολοφόνος γίνεται, πλάθεται, π.χ. ο τζιχαντιστής δεν έχει γεννηθεί για να ζωστεί τα εκρηκτικά κάποια στιγμή και να σκορπίσει τον όλεθρο. Άλλα γύρω του κίνητρα πιστεύω τον κατευθύνουν προς αυτή την κατεύθυνση.
Πίσω απ’ αυτόν υπάρχουν κάποιοι που με διάφορα τεχνάσματα και με την πειθώ τον κάνουν αδίσταχτο δολοφόνο. Κάπως έτσι πρέπει να έγινε κι ο δολοφόνος των αθώων ελαφιών, το ίδιο κατασκευάζεται και ο δολοφόνος των άλλων ζώων (σκύλων, γατιών κ.λπ.) και η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και λίγοι αυτοί. Τώρα ευνόητο δεν είναι όταν το μικρό αγόρι που από μικρό ζει και μεγαλώνει σε κάποιο περιβάλλον που όλοι γύρω του μιλούν για σκοτωμούς, για εκδικήσεις, για κλεψιές και λεονταρισμούς, κάπως έτσι δε θα σκεφτεί και κείνο και με την πρώτη ευκαιρία που θα του δοθεί θα πράξει αυτό που έχει διδαχτεί. Μπορούμε όμως να καταλογίσουμε ευθύνες σε ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι που δίχως οίκτο βασανίζει κάποιο ζώο και πολύ περισσότερο κάποιο συνομήλικο του παιδί, δείχνοντας με αυτές τις πράξεις του την δήθεν υπεροχή του, κάτι υπεράνω των δυνάμεων του δεν πρέπει να το καθοδηγεί προβαίνοντας σε διάφορες απίστευτα σκληρές πράξεις πολλές φορές; Εγώ λέω όχι, δεν φταίει αυτό. Το περιβάλλον που ζει φταίει, εκεί ρίχνω τις ευθύνες εγώ. Έχω ακούσει σε διάφορες συζητήσεις ιδίως σε γιορτές και σε καφενεία από αρκετά μεγάλους ανθρώπους να λένε και να καυχιούνται για διάφορα κατορθώματα που πέτυχαν στο διάβα της ζωή τους. Κάποτε άκουσα έναν να λέει ότι μια χειμωνιάτικη ημέρα που βγήκε για κυνήγι στα χιόνια σκότωσε δέκα λαγούς και υπερηφανευότανε γι’ αυτό, το θεωρούσε πολύ μεγάλο κατόρθωμα. Το χειρότερο ήταν ότι όλοι σχεδόν που τον ακούγαμε να διηγείται την επιτυχία του αυτή και μάλιστα με απίστευτες λεπτομέρειες, να συμφωνούν μαζί του και να τον επιβραβεύουν κιόλας. Πλάι μας δε, ήταν εκτός από τα δικά του παιδιά και άλλα μικρά και μεγάλα παιδιά. Δεν πέρασαν όμως πολλά χρόνια και τον γιο του τον έπιασαν να κυνηγάει λαθραία κάπου στα Λευκά Όρη, όχι το χειμώνα, αλλά μια καλοκαιρινή νύχτα. Εδώ ταιριάζει η σοφή παροιμία του λαού μας που λέει: «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει, κι αν κυλήσει παρακάτω, η σκιά της θα το βρει». Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις που δεν ακολουθούν τα παιδιά τα μονοπάτια που ακολουθούν οι γονείς τους και λοξοδρομούν.
Εδώ πάλι ταιριάζει η πολύ σοφή παροιμία του λαού μας που λέει: «κι από ρόδο βγαίνει αγκάθι, κι από αγκάθι βγαίνει ρόδο». Το ζητούμενο όμως είναι πως θα μπορέσουμε να ξεριζώσουμε την ρίζα του κακού από την ψυχή των παιδιών. Προς αυτή την κατεύθυνση πιστεύω ότι πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας. Πριν φθάσει στο σημείο να πάρει το όπλο ο κυνηγός πρέπει να τον κάνουμε να πιστέψει ότι αυτό που πάει να κάνει, εκτός από το ότι είναι παράνομο, μπορεί να του γίνει πάθος που για να το ικανοποιήσει, κάποια μέρα μπορεί να προβεί σε πράξεις που υπάρχει ο κίνδυνος να τον κλείσουν φυλακή. Έχουν φθάσει στο σημείο να διοργανώνουν εκδρομές και αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, που προορισμός τους είναι να σκοτώσουν άγρια ζώα. Το λεγόμενο σαφάρι. Και ερωτώ, καλά αυτοί που διοργανώνουν τέτοιου είδους εκδρομές, το κάνουν για να κερδίσουν χρήματα, οι υπόλοιποι είναι παθιασμένοι ή δεν είναι με το κυνήγι άγριων ζώων; Κι εδώ γεννιέται το ερώτημα πως έφθασαν στο σημείο αυτό ώστε να νοιώθουν ικανοποίηση σκοτώνοντας ζώα. Πολλοί λένε ότι το κυνήγι είναι χόμπι. Ε, όχι κύριοι δεν είναι χόμπι. Είναι καθαρά πάθος και ας με συγχωρέσουν οι λάτρεις του είδους αυτού. Πόσοι συνάνθρωποί μας έχουν χάσει τη ζωή τους στο βωμό του κυνηγιού; Αυτό δεν μας λέει τίποτα. Δεν πρέπει κάποτε να σταματήσει αυτή η κακιά, κατά τη γνώμη μου, συνήθεια;
Τελειώνοντας το σημερινό μου άρθρο, θέλω να προσθέσω και τα πιο κάτω. Ο μεγαλοδύναμος στον άνθρωπο έδωσε τη λογική, για να ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος. Για λόγους όμως που εκείνος γνωρίζει, γέμισε την ψυχή του με πολλά συναισθήματα όπως είναι π.χ. η ζήλια, η αγάπη, η φιλαργυρία κ.λπ. Τώρα, και τελειώνω μ’ αυτό, αν το όποιο συναίσθημα το αφήσουμε να επισκιάσει τη λογική, σίγουρα κάποια στιγμή θα μας γίνει πάθος και για να ικανοποιήσουμε αυτό το πάθος μας ενδέχεται να προβούμε σε διάφορες ενέργειες προκαλώντας δυσάρεστα και πολλές φορές μη αναστρέψιμα γεγονότα.
*συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων
