Επιστολή: Ναι, αγαπάμε τα ζώα, έχουμε όμως χώρο στις καρδιές μας για τα ανθρώπινα ναυάγια;

Κύριε Διευθυντά,

Κατάγομαι από χωριό και διατηρώ συνεχώς την επαφή μου με αυτό. Μοιραία, αγαπώ τα ζώα, αροτριώντα , γαλακτοφόρα, ζώα συνοδείας. Όμως δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί πρέπει να τα αγαπάμε, εις βάρος των αισθημάτων μας για τους ανθρώπους, προπάντων όταν αυτοί είναι ανθρώπινα ναυάγια. Και σε ορισμένες των περιπτώσεων, ακρωτηριασμένοι, στα άκρα, άνω ή κάτω! Όπως κι εσείς, διερχόμενος τους δρόμους της πόλεώς μας, έρχομαι αντιμέτωπος με αυτό το θέαμα και τα απλωμένα χέρια, από τα ρείθρα των δρόμων. Το ερώτημα είναι: Ποιος – ποιοι νοιάστηκαν ποτέ γι’ αυτούς, που τους… πολλαπλασιάζει, βαθμηδόν, η οικονομική και πολυεπίπεδη κρίση; Δηλαδή αντί γι’ αυτούς έχουμε στις καρδιές μας χώρο μόνο για τα ζώα; Συγχωρήστε με αλλά  δεν το καταλαβαίνω. Σαφώς τα ζώα αποτελούν την συνέχεια της οικολογικής αλυσίδας, με πλέον … ανεπτυγμένο το δίπουν ζώον δηλαδή εμάς. Όμως είναι περίεργον που  ορισμένοι έχουν δώσει όλα τα εκ περισσού αισθήματά τους εις τα ζώα, κυρίως τα ζώα συντροφιάς! Ας μου συγχωρηθεί να πω, ότι αυτό είναι ένδειξη μικροαστικού «λούστρου», που δεν αφήνει να περνούν προς τα ενδότερά μας αισθήματα αγάπης, συμπόνιας, αλτρουισμού για τα ανθρώπινα ναυάγια!! Παρακολουθώντας για χρόνια την τοπική επικαιρότητα, έχω προβληματιστεί γι’ αυτή την μονομέρεια, συμπολιτών μας, επωνύμων και μη, «θαυμάζοντας» γι’ αυτή την μονομέρεια! Κοινωνίες που φτάνουν σ’ αυτό το λυπηρόν σημείον – κατάντημα θα το έλεγα – έχουν άραγε μέλλον; Και όσον αφορά αυτό που λέμε «κοινωνική συνοχή», ας μην μιλάμε καλύτερα! Θεωρώ σαν κοινωνική νοσηρότητα το φαινόμενον και ας μου συγχωρηθεί! Μια ποιήτρια η Κατίνα Τσατσαρωνάκη – που μ’ έχει τιμήσει με την αποστολή των βιβλίων της – γράφει: «τον Άνθρωπο! Τον Άνθρωπο πάνω και πρώτ’  απ’ όλα να σκεφτόμαστε! Αυτή είναι η πατρική μας κληρονομιά!!» Όμως υποπτεύομαι κάτι που δεν μπορώ να το κρατήσω για τον εαυτό μου: τα ζώα τα καημένα δεν μιλάνε, δεν ζητάνε, δεν εναντιώνονται σε μας και στους ζωόφιλους! Άρα δεν προκαλούν κινδυνώδεις καταστάσεις! Εν αντιθέσει με τους ανθρώπους που είναι απρόβλεπτοι και ενδεχομένως να μας δημιουργήσουν προβλήματα σε κάποια στιγμή χι… Να είναι άραγε αυτή η αιτία που τα αγαπάμε τόσο κάποιοι εξ ημών; Οι οποίοι βλέπουν πως είναι διακεκριμένοι κοινωνικά και με αξιώματα! Τι να υποθέσω; Όμως ο άνθρωπος, πάνω απ’ όλα, «είναι η πατρική μας κληρονομιά» και μ’ αυτόν πορευόμαστε… Έχω μια επί πλέον υποψία: Μήπως στη θέα των αναξιοπαθούντων αυτών, μας προκαλείται η υποψία πως η θέση μας στην κοινωνική πυραμίδα δεν είναι δεδομένη, ένεκεν της οικονομικό – κοινωνικής κρίσης; Μήπως επειδή «ουδείς μας γιγνώσκει τι τέξεται η επιούσα», γι’ αυτό στη θέα αυτών των δυστυχών περνάει φευγαλέα από το μυαλό μας το «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο»;

Με τιμή

Αντ. Χαρχαλάκης

Συγγραφέας – ερευνητής – ποιητής