Επιστολή: Περί δημοσίων έργων και προεκλογικής περιόδου…

Κύριε διευθυντά,

Οι εκλογές πλησιάζουν και η κυβέρνηση της χώρας μας – ή και ο πρωθυπουργός αυτοπροσώπως – προχωρεί σε ομοβροντία υποσχέσεων, που υποτίθεται ότι θα μετατρέψουν τη ζωή μας από κόλαση (την οποία η ίδια η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει) σε παράδεισο!…

Έτσι, εξαγγέλλονται μεγαλεπήβολα δημόσια έργα, κάποια από τα οποία περιμένουν χρόνια ορισμένες περιοχές της πατρίδας μας, και συγχρόνως προγραμματίζεται σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα η έρευνα και η πολυπόθητη εξόρυξη του τεράστιου υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου της χώρας μας (που θα έπρεπε να έχει γίνει τουλάχιστον από το 2010, όταν επίσημες πλέον μελέτες για την ύπαρξή του αναφέρονταν ακόμη και σε δελτία ειδήσεων – την ίδια εποχή που άρχιζε η οικονομική κρίση και η χρεοκρατία στην Ελλάδα).

Επιπλέον η κυβέρνηση, που εξευτέλισε τον ελληνικό λαό σε τέτοιο σημείο, ώστε οι περισσότεροι Έλληνες να πρέπει να ζουν με επιδόματα, σαν ζητιάνοι, προεκλογικά ανακοινώνει αυξήσεις και φτάνει στο σημείο να κάνει λόγο ακόμη και για δώρο Πάσχα, που κάποτε το θεωρούσαμε δεδομένο και τώρα σχεδόν έχουμε ξεχάσει ότι το λαμβάναμε…

Επί του παρόντος, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις για τα δημόσια έργα.

Κατά τη γνώμη μου, τα δημόσια έργα, για να έχουν νόημα, είναι απαραίτητο να συγκεντρώνουν κάποιες προδιαγραφές, όπως:

Α) Να γίνονται με χρήματα του ελληνικού δημοσίου και όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για να υπάρχουν αυτά τα χρήματα, απαιτείται:

(α) Να αξιοποιηθεί προς όφελος του ελληνικού δημοσίου τουλάχιστον ο ορυκτός πλούτος της χώρας μας, που βρίσκεται κάτω από τη γη και τη θάλασσά μας – εννοούμε ολόκληρο το Αιγαίο, πράγμα φυσικά που προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, και ισχυροποίηση απέναντι στους λεονταρισμούς του Ερντογάν, ανακήρυξη ΑΟΖ κ.λ.π.

(β) Να τεθεί όριο στην αύξηση των τιμών και να σταματήσουν τα επιδόματα φτώχειας και επαιτείας, με τα οποία το κράτος πληρώνει – με χρήματα του ελληνικού λαού – την αισχροκέρδεια των διεθνών οικονομικών κολοσσών, διαιωνίζοντας την τραγελαφική αυτή κατάσταση. Τα εκατομμύρια των επιδομάτων φτώχειας να διατεθούν για έργα υποδομής κα ανάπτυξης.

(γ) Το κράτος να επιτρέψει στον Έλληνα επιχειρηματία και εργαζόμενο (σε ασφαλείς και σταθερές εργασίες), να αναπτυχθεί και να ορθοποδήσει οικονομικά (καταργώντας τη ληστρική υπερφορολόγηση και κάθε τι που συνιστά τροχοπέδη στον τομέα αυτόν).Να επιτρέψει να αναπτυχθεί ο πρωτογενής τομέας παραγωγής, η βιομηχανία (ναι, έχουμε και απ’ αυτό στην Ελλάδα ή τουλάχιστον είχαμε) και κάθε έντιμος τομέας της οικονομίας, για να έχει χρήματα ο φορολογούμενος, να ζει ποιοτικά ο ίδιος και η οικογένειά του και να πληρώνει με ευσυνειδησία αληθινούς φόρους – με τους οποίους θα γίνονται κοινωφελή έργα – και όχι φόρο αίματος.

(δ) Το κράτος – και πάλι – να εισπράξει άμεσα, ασκώντας την εξουσία του, τα εκατοντάδες εκατομμύρια που του οφείλουν οι πραγματικά μεγάλοι  και ασυνείδητοι οφειλέτες του, είτε πρόκειται για τα πολιτικά κόμματα, που είναι υπερχρεωμένα, είτε για οικονομικούς καρχαρίες (να μιλήσω και για γερμανικές αποζημιώσεις; ας μην το κάνω).

Επιστρέφουμε στα δημόσια έργα:

Β) Να υλοποιούνται αμέσως, αντί να κωλυσιεργούν επί χρόνια λόγω της γραφειοκρατικής παράνοιας, και να μη συσσωρεύονται «ως εκ θαύματος» στις… παραμονές των εκλογών!

Γ) Να ανατίθενται στους αναδόχους τους (τους κατασκευαστές τους) με εντιμότητα και διαφάνεια και να έχουν σχέση με τις ανάγκες κάθε περιοχής, λαμβάνοντας υπόψιν και τη γνώμη των κατοίκων για το ποιες είναι.

Δ) Οι ανάδοχοι των δημοσίων έργων και οι ενδεχόμενοι διάδοχοί τους να παρέχουν εγγύηση για άριστη συντήρηση και άμεση αποκατάσταση κάθε φθοράς ή βλάβης των έργων για χρονικό διάστημα τουλάχιστον τριάντα ετών, ΧΩΡΙΣ περαιτέρω επιβάρυνση του δημοσίου, δηλ. της τσέπης του Έλληνα φορολογούμενου. Αν τα έργα διαθέτουν την οφειλόμενη ποιότητα, οι φθορές και οι βλάβες που θα προκύπτουν θα είναι οι μικρότερες δυνατές.

Ε) Να προκαλούν την ελάχιστη δυνατή φθορά στο φυσικό περιβάλλον.

Παραδείγματα δημόσιων έργων προς αποφυγήν είναι, κατά τη γνώμη μου, οι τρεις «κόμβοι» εισόδου και εξόδου του Ρεθύμνου, Ατσιπόπουλου, ΑγιοβασιλειώτικουΔρόμου προς Σπήλι (Τρία Μοναστήρια) και Μισσιρίων. Μόνο σε θαύμα του αγίου Αντωνίου (Ατσιπόπουλο), του προφήτη Ηλία (Τρία Μοναστήρια) και των αγίων Πέτρου και Παύλου (Μισσίρια) μπορώ να αποδώσω το ότι δεν έχει σκοτωθεί κανείς εκεί μέχρι τώρα – εκτός αν έχουν σκοτωθεί και δεν το γνωρίζω. Ο κίνδυνος είναι ανυπολόγιστος, τόσο για τους οδηγούς και επιβάτες των οχημάτων, που είναι αναγκασμένοι να μπαίνουν στο αντίθετο ρεύμα για να περάσουν από και προς την εθνική οδό, όσο και για τους πεζούς, για τους οποίους δεν έχει ληφθεί καμία μέριμνα (ούτε υπόγεια διάβαση, ούτε γέφυρα ή φανάρια), και ας θυμόμαστε ότι στον κόμβο του Ατσιπόπουλου περνούν απέναντι με τα πόδια και μαθητές, για να πάνε στο σχολείο τους!

Θα ήθελα να γνωρίσω εκείνους που σχεδίασαν αυτές τις διασταυρώσεις, καθώς και εκείνους που τις ενέκριναν, για να τους… συγχαρώ!

Επισημαίνω ότι δεν έγινα ειδήμων ξαφνικά, επειδή αποφάσισα να συμμετάσχω ενεργά στην πολιτική. Όλα αυτά δεν είναι παρά διαπιστώσεις του κοινού νου, γνωστές από χρόνια. Και αντίστοιχες «κακοτεχνίες» (μεταφορικά και κυριολεκτικά) παρατηρούμε ΟΛΟΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, δεκαετίες τώρα, στον τομέα της Παιδείας, της Υγείας, της Εξωτερικής Πολιτικής, της Δημόσιας Διοίκησης…Παντού. Διαπιστώσεις προβλημάτων, που η επίλυσή τους δεν απαιτεί και πάλι τίποτε περισσότερο από κοινό νου. Δυστυχώς όμως εκείνοι που μας κυβερνούν φαίνεται ότι δεν διαθέτουν ούτε τον κοινό νου. Γι’ αυτό και νομίζω πως είναι καιρός να πάνε στα σπίτια τους (δεν λέω «στο σπίτι τους» γιατί είμαι βέβαιος ότι δεν έχουν μόνο ένα σπίτι) και να μας αφήσουν ήσυχους!…

Με εκτίμηση,

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα «ΝΙΚΗ»

Τοπική Κοινότητα Ρεθύμνου