Επιστολή: Τα ίδια και τα ίδια

Κύριε διευθυντά,

Άσπρισαν επιτέλους τα βουνά της μεγαλονήσου Κρήτης και γέλασαν λίγο τα χείλη μας γιατί με τον ερχομό τους κουβάλησαν και την αισιοδοξία ότι το ερχόμενο καλοκαίρι δεν θα πούμε το νερό νεράκι. Καλοδεχούμενο το ανεκτίμητο δώρο της μάνας φύσης. Τα μαλλιά όμως στο δικό μου κεφάκι έχουν ασπρίσει από πολλά χρόνια πριν, αλλά μηνύματα αισιοδοξίας για μια καλύτερη ζωή δεν έφεραν στο διάβα των χρόνων. Αντίθετα, όσο ασπρίζουν τα μαλλιά μου τόσο πιο πολύ μαυρίζουν οι μέρες μου, ώσπου την τελευταία χρονιά έχουν μαυρίσει τόσο πολύ περισσότερο κι από το κατράμι. Έκανα όμως υπομονή γιατί είμαι μεγάλος άνθρωπος και έχω ζήσει σε πολύ δύσκολες εποχές. Πρώτα – πρώτα έζησα τις απερίγραπτες βαρβαρότητες των αιμοχαρών κατακτητών της πολύπαθης πατρίδας μου. Στην συνέχεια βίωσα τις συνέπειες του εμφυλίου σπαραγμού και πάει λέγοντας.

Τώρα, όσο περνούσαν τα χρόνια με χίλιες δυο στερήσεις, ειδικότερα στα πρώτα χρόνια μου, μεγαλώνοντας μεγάλωνε και η φλόγα της ελπίδας που έτρεφα μέσα μου για μια καλύτερη διαβίωση, αλλά την καθαρή φλόγα της δεν την είδα ποτέ, συνέχεια αχνό έβλεπαν το φως της και τα μάτια μου και τα μάτιατης ψυχής μου. Το θάμπωναν τα γκρίζα σύννεφα της πείνας της ξυπολυσιάς της γύμνιας… κι αν δεν πιστεύετε εμένα ρωτήστε έναν συνομήλικό μου εβδομηνταπεντάρη ηλικιωμένο. Αντέξαμε όμως στις κακουχίες, δουλεύοντας ξυπόλυτοι στις αγροτικές εργασίες, ή στην καλύτερη περίπτωση οργώνοντας τα χωράφια φορώντας γουρουνοτσάρουχα. Οι άνθρωποι της σημερινής εποχής γνωρίζουν πολύ καλά τι είδους υποδήματα ήταν τα γουρουνοτσάρουχα. Οι νεότεροι βέβαια, οι κάτω των πενήντα ετών, ίσως να μην γνωρίζουν. Να η ευκαιρία να μάθουν, δεν έχουν παρά να ρωτήσουν τους παππούδες τους και τις γιαγιάδες τους.

Δεν το βάλαμε κάτω όμως. Δουλέψαμε, δημιουργήσαμε, κάναμε οικογένεια, αποκτήσαμε παιδιά και για λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωση από τους κατακτητές και το τέλος του εμφυλίου σπαραγμού κρατήσαμε ζωντανή την ύπαιθρο. Δεν άργησαν όμως να έρθουν οι κακές εποχές που σιγά – σιγά μην αντέχοντας τη φτώχια και την ξυπολυσιά και την ψείρα που δεν είχε εξαλειφθεί ακόμα και τη γύμνια, άρχισαν επαναλαμβάνω τα ρημάζουν τα χωριά μας, φεύγοντας τα νιάτα μας για την μαύρη ξενιτιά. Κι ενώ π.χ. οι εφοπλιστές μεγάλωναν το στόλο των καραβιών τους, οι δε πλούσιοι στέριωναν εργοστάσια ρουφώντας σαν βρικόλακες το αίμα των φτωχών στρωμάτων και η ζωή των ανθρώπων στις μεγαλουπόλεις δρασκέλιζε το δρόμο της ευημερίας, στην ύπαιθρο γινότανε όλο και πιο δύσκολη και τα αποτελέσματα της εγκατάλειψης όλοι λίγο – πολύ τα γνωρίζουμε ποια είναι, άλλωστε τα έχουμε φέρει στο φως της δημοσιότητας πολλές φορές.

Γραμματιζούμενοι άνθρωποι, έτσι τους λέμε εμείς στο χωριό μου τους σπουδαγμένους, δηλαδή τους γιατρούς, τους δικηγόρους κ.τ.λ. σπάνια εμφανίζονταν στα μικρά και απομακρυσμένα χωριά της πατρίδας μας, όμως, όταν πλησίαζαν οι μέρες των εκλογών, κι ας ήταν λίγος ο χρόνος που είχαν στην διάθεσή τους, οι επισκέψεις τους γιόμιζαν τα χωριά μας με υποψήφιους βουλευτές. Και τι δεν μας έταξαν τότες. ‘’Θα σας φέρουμε το νερό στα σπίτια μας, μας έλεγαν, να μην πηγαίνετε στις βρύσες να το προμηθεύεστε με τις στάμνες στην πλάτη χειμώνα καλοκαίρι, να σας παγώνει τ’ αγιάζι του βοριά και να σας ψήνει ο λίβας’’. ‘’Θα σας φέρουμε το ρεύμα, έλεγε ο άλλος του άλλου κόμματος’’,‘’θα σας φτιάξουμε καινούργιο δρόμο ώστε να αποκτήσετε κι εσείς συγκοινωνία να μην περπατάνε τρεις ώρες, πολλές φορές, να πάτε στο γιατρό’’.

Βέβαια τα πλέον αγαθά που θα καλυτέρευαν τη ζωή μας ήρθαν όταν στο χωριό μου είχε κλείσει πια το Δημοτικό Σχολείο και το νερό ήρθε στο μέσον της δεκαετίας του εβδομήντα, ενώ οι έχοντες έφτιαχναν πισίνες στις βίλλες τους. Σε πάρα πολλά άλλα χωριά όμως άργησε πολύ περισσότερο να πάει τρεχούμενο νερό στην αυλή των όσων απόμειναν χωριανών. Τέλος πάντων.

Μια ζωή ταξίματα και υποσχέσεις, όλο ‘’θα’’ και κοροϊδία κατάμουτρα κι αν είμαι υπερβολικός διορθώστε με. Και φθάνουμε στο σήμερα. Τώρα, παππούς πλέον, αρκετά ταλαιπωρημένος όπως και εκατομμύρια άλλοι συνάνθρωποί της γενιάς μου, πηγαίνω κάποτε στο αγαπημένο μου χωριό να ξεπονέσω και στο καφενείο μαζευόμαστε πέντε – δέκα άνθρωποι, υπερήλικοι πλέον, σέρνοντας το ένα πόδι μας γιατί το άλλο είναι μέσα στον τάφο και να σκεφτείτε κύριοι όταν πήγαινα στο σχολείο ήμασταν ογδόντα παιδιά.

Κλείνοντας το σημερινό μου άρθρο παρακαλώ τους υποψήφιους βουλευτές που γνωρίζω πολύ καλά ότι θα οργώσουν βουνά και κάμπους για να εξασφαλίσουν ψήφους γιατί ‘’μυρίζουν’’ εκλογές, τους παρακαλώ επαναλαμβάνω να ρωτήσουν μια γριούλα σε όποιο χωριό θέλουν αυτοί – ας τολμήσουν – πόσα ευρώ σύνταξη παίρνει κι όταν μάθουν, αν και είμαι σίγουρος ότι ξέρουν ποια είναι η σύνταξή της, να μην της πουν πάλι ψέματα. Είναι μεγάλο αμάρτημα να κοροϊδεύεις έναν υπερήλικα. Δώστε τους αν θέλετε την ελπίδα ότι θα πεθάνουν με αξιοπρέπεια και δεν θα αφήσουν πίσω τους χρέος στον μπακάλη του χωριού τους.

Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων