Επιστολή: Όχι, οι Κρητικοί δεν έφυγαν επί Τουρκοκρατίας, έμειναν στις εστίες τους, υπέφεραν τα πάνδεινα και οργάνωναν ασταμάτητα τις επαναστάσεις τους

Κύριε Διευθυντά,

Ο Λαός μας λέει: «Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά». Έτσι λοιπόν σε κείμενο που διάβασα στο διαδίκτυο ανάμεσα στα επαινετικά που γράφουν για τους επαναστάτες της Κρήτης εκτοξεύουν λάσπη που αποτελεί ύβρι για τον Κρητικό Λαό που δεν συνεργάστηκε με τους Τούρκους κατακτητές (εκτός ολίγων προδοτών όπως στην Γερμανική Κατοχή)

Δεν ασπάστηκε τον ισλαμισμό εκτός ολίγων προδοτών των γνωστών Γενίτσαρων Κρήτης των κατ’ ευφημισμό ονομαζόμενων «Τουρκοκριτικών».

Δεν εγκατέλειψε την Κρήτη, για να πάει πού; Αφού όλη η Ελλάδα ήταν υπό Τουρκική κατοχή. Πού να πάει λοιπόν; Μόνο στα βουνά πήγαιναν όταν είχαν σκοτώσει Τούρκο και κινδύνευαν άμεσα. Ο Λαός όλος ο Κρητικός λαός γυναίκες και άνδρες έμειναν στις εστίες τους, υπέφεραν τα πάνδεινα απ’ τους κατακτητές και οργάνωναν ασταμάτητα τις επαναστάσεις τους.

Τώρα, η προπαγάνδα τους ίσως εκπορευόμενη από τον τουρκικό επεκτατισμό που ξαναβλέπει την Κρήτη σαν λουκούμι θα μας πουν, ότι οι ηρωικοί πρόγονοί μας έγιναν αυτομάτως και μόλις πάτησαν οι Τούρκοι την Κρήτη, κιοτήδες.

Ντροπή σας βρε! Που θα μας πείτε, πως οι πρόγονοί μας εγκατέλειψαν την Κρήτη, όσοι έμειναν έτρεξαν όλοι και έγιναν ισλαμιστές και έμεινε άδεια η Κρήτη και οι μόνοι κάτοικοι ήταν οι Τούρκοι.

Ξανά, ντροπή σας βρε! Που θα μας πείτε πως μια χούφτα νεαρών Χαΐνηδων έμεινε μόνο στην Κρήτη και αντιστεκόταν. Αυτό είναι μεγάλη προσβολή. Να μας πουν με ονόματα και στοιχεία ποιες οικογένειες έφυγαν (καμμιά, μόνο οι Γενίτσαροι Κρήτης οι επονομαζόμενοι Τουρκοκρητικοί έφυγαν από την Κρήτη μετά την σφαγή που υπέστησαν οι Έλληνες στη Μικρά Ασία)

Ν’ αφήσουν τη λάσπη, γιατί οι επαναστάσεις στην Κρήτη ήταν αμέτρητες και έγιναν απ’ τον λαό της Κρήτης μαζί με τους χαΐνηδες. Και δεν συνεργάστηκαν με τον κατακτητή εκτός ολίγων προδοτών. Όπως συμβαίνει σε κάθε κατοχή. Που ξέρομε τα ονόματά τους ένα προς ένα. Γιατί αν πάρομε ως μέσο όρο ζωής τα 70 χρόνια δεν είναι ούτε τρεις γενιές από τότε. Και θυμόμαστε. Τις αφηγήσεις των παππούδων μας. Που δεν είχαν φύγει βέβαια, και δεν είχαν γίνει Τούρκοι βέβαια.

Άαα, και με την ευκαιρία αυτή να διευκρινίσομε τον μοντέρνο, τελευταία χρησιμοποιούμενο όρο «Ανταλλαγή πληθυσμών». Ο όρος αυτός είναι «εφεύρεση» παραφθορά της αλήθειας που την ξέρομε από πρώτη γενιά προσφύγων της Μικράς Ασίας. Ο όρος ήταν «Ανταλλάξιμα». Έτσι ακουγόταν και αναφερόταν στις περιουσίες. Οι Τούρκοι φεύγοντας απ’ εδώ πήραν στην Μικρά Ασία τις πλούσιες περιουσίες των προσφύγων. Και οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας πήραν τις περιουσίες που κρατούσαν εδώ οι Τούρκοι και που βεβαίως δεν τους ανήκαν. Οι περισσότερες, ήταν αρπαγές.

Όσο γι’ αυτήν την περιβόητη ανταλλαγή πληθυσμών δεν έγινε ποτέ. Έγινε σφαγή των Ελλήνων, η θάλασσα βάφτηκε κόκκινη απ’ το αίμα τους. Και μεις, βάλαμε στα καράβια τους Τούρκους δεν τους σφάξαμε, και τους στείλαμε από κει που ‘ρθαν. Μαζί με τους προδότες που έγιναν Τούρκοι και βασάνισαν τους συμπατριώτες τους Κρήτες

Ντροπή λοιπόν στο κείμενο που περνά έντεχνα αυτό το προσβλητικό και ψευδές:

«Μετά την άλωση της Πόλης, ακολούθησαν εκτεταμένες υλικές ζημιές αλλά και θηριωδίες από πλευράς των Οθωμανών. Πολλοί κάτοικοι για να σωθούν εγκατέλειψαν το νησί (ποιοι, να μας πουν με ονόματα, στοιχεία, τόπους που πήγαν όπως οι Κρήτες γράφομε όταν αναφερόμαστε στους αγώνες μας) άλλοι πουλήθηκαν ως σκλάβοι (αλήθεια, είπαμε τα χλωρά καίγονται με τα ξερά, αλλιώς δεν καίγονται) και άλλοι έγιναν Τουρκοκρήτες (ψέμματα, λίγοι όπως σ’ όλες τις κατοχές, έγιναν Τούρκοι)

Υπήρχαν όμως και αρκετοί Κρητικοί νεαρής ηλικίας (δηλαδή όχι σοβαρά άτομα εννοεί) που κατέφυγαν στο φρούριο της Γραμβούσας της Σούδας της Σπιναλόγκας. Ψέμματα, δεν ήταν μόνο χαΐνηδες Και δεν ήταν μόνο οι χαΐνηδες, τα «πιτσιρίκια» όπως τους παρουσιάζει το κείμενο, επαναστάτες.

Εμείς ξέρομε την ιστορία μας. Είναι γραμμένη από ιστορικούς που δεν πληρώθηκαν για να γράψουν ιστορία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των σκοπιμοτήτων. Αλλά έγραψαν την αλήθεια! Και την αδιάψευστη «λαϊκή μούσα»

Όσο για την «Κρητική Πολιτεία» ήταν κάτι που επιδίωξαν οι Τούρκοι μετά την χασούρα τους. Το τελευταίο χαρτί τους.

Το 1903, όμως με την Επανάσταση του Θερίσου με την τριανδρία: Βενιζέλος, Κων. Μάνος και Φούμης και μετά από πολλούς αγώνες η Κρήτη ενώθηκε με την Ελλάδα το 1913 και υψώθηκε η Σημαία από τον αγωνιστή Χατζή Μιχάλη Γιάνναρη και Αναγνώστη Μάντακα.

Έτσι έσβησε και η τελευταία ελπίδα των Τούρκων για «οικειοποίηση» της Κρήτης

Αργυρώ Ριζοκανάκη

"google ad"