Επιστολή

Κύριε Διευθυντά,

Ομολογουμένως η εμπάθεια είναι ίδιον των μικρών ανθρώπων, που πιστεύουν (ακραδάντως) πως το πνευματικό τους ανάστημα υπερβαίνει κατά πολύ το ανάστημα άλλων του ίδιου χώρου, τρομάρα τους…

Κανονικά δεν θα ‘πρεπε να ξοδέψω μελάνι για ν’ απαντήσω στις εμπαθείς μωρολογίες τους, μια που τον θεωρώ, συν τοις άλλοις και γραφικό. Πράγμα που αρνείται να το δεχτεί και να το κατανοήσει! Δεν γνωρίζει βεβαίως πως στα διάφορα πνευματικά «πηγαδάκια» πέφτει πολύ γέλιο! Είναι κι αυτό – δηλαδή η επιμονή του – μιας μορφής μαζοχισμός! Η … διάρκεια στον χρόνο – πέραν της βιολογικής παρουσίας- δεν εξασφαλίζεται με πρωτόλεια, έως παιδικά φθηνά λήμματα, που και άλλοι όπως ο εν λόγω καμαρώνουν γι’ αυτά και τα παρουσιάζουν κομπάζοντας στο κοινόν, που εντός του υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι! Πιστεύω πως ενδομύχως αυτοί τον χλευάζουν και πιθανών μερικοί από αυτούς να σκέπτονται πως «Ο γέρο; Κι αν εγέρασε…», δεν κατάφερε να κάμει ποτέ την αυτοκριτική του! Αλλά θα μου πείτε βέβαια, πως και με τι προσόντα να την κάμει; Γι’ αυτό χρειάζεται τσαγανό και όχι δια βίου ελαφρότης! Λυπηρόν…

Με τιμή

Αντ. Χαρχαλάκης

Συγγραφέας-ερευνητής-ποιητής