Εσείς πήγατε στο θέατρο της Ανατολικής Τάφρου;

Κύριε Δήμαρχε, κυρίες και κύριοι άρχοντες της πόλης μας,

Σας γράφω αυτό το γράμμα από παραξενιά. Το παραδέχομαι είμαι απαιτητική και παράξενη και γι’ αυτό εκνευρίζομαι κάθε φορά που πάω στην Τάφρο για να παρακολουθήσω μια πολιτιστική εκδήλωση.

Πριν 2 χρόνια πήγα σε μια παιδική παράσταση το Μικρό πρίγκιπα με τις δυο κόρες μου. Για να μπούμε στο θέατρο περάσαμε από ένα στρώμα σκόνης πάχους 2 εκατοστών. Περπατούσαμε και σηκωνόταν ένα σύννεφο μετά από κάθε μας βήμα. Σαν να μπαίναμε στον κόσμο των παραμυθιών… μόνο που φορούσαν τα καινούργια τους παπούτσια… τραγικό!

Όταν τελικά άρχισε η μαγική παράσταση και δεν ακούγαμε τίποτα…  αποφασίσαμε να φύγουμε στη μέση… γκρίνιαζαν οι κόρες μου τι να κανα; Γεροπαράξενες κι αυτές…ήθελαν λέει ν’ ακούν τους ηθοποιούς… άκου απαίτηση!

Τότε ήταν που αποφάσισα ότι τέλειωσε για μένα το θέατρο της ανατολικής Τάφρου.

Έλα όμως που πέρασαν δυο χρόνια και το ξέχασα…

Ήταν η παρέα, ήταν οι παραστάσεις που θελα να δω… έκανα το σφάλμα και ξαναπήγα. Τη μια μέρα πλήρωσα το εισιτήριο και περίμενα μισή ωρα απ’ έξω ν’ ανοίξουν οι πόρτες. Και ξαφνικά περνά ένα αυτοκίνητο και σηκώνεται ένα σύννεφο σκόνης. Πάω στον άνθρωπο στο ταμείο, παραπονιέμαι, κι εκείνος μου λέει τα παράπονά σας στο δήμο. Τουλάχιστον ανοίξτε τις πόρτες, του λέω εγώ… Δεν γίνεται, μου απαντά. Και ο ζεστός αέρας που φύσαγε δυνατά στροβίλιζε τη σκόνη…

Όταν άρχισε η παράσταση λυπήθηκα τους υπέροχους χορευτές, από τη Γερμανία ήρθαν θαρρώ, που χόρεψαν καταιδρωμένοι πάνω σε μια σκονισμένη σκηνή. Κάποιοι φίλοι είπαν ότι η σκόνη ήταν μέρος του σκηνικού και λειτουργούσε ως εφέ!

Τι να πω… εγώ πάντως τη νύχτα χρειάστηκα κορτιζονούχο εισπνεόμενο μια και η τόση σκόνη ενεργοποίησε το άσθμα μου.

Την επόμενη μέρα που ξαναπήγα να δω την Ηλέκτρα είχανε ποτίσει… έξυπνο κόλπο! Καλύτερη η λάσπη απ’ τη σκόνη!

Όταν άρχισε η παράσταση δεν ακούγαμε τίποτα… Ευτυχώς υπήρχαν άδειες θέσεις μπροστά στ’ αριστερά. Αλλιώς κρίμα τα 18 ευρώ το άτομο…

Δεν χρειάζεται ν’ αναφέρω ότι όταν κάθεσαι μπροστά δεν βλέπεις καλά τη σκηνή, γιατί κοιτάς από κάτω προς τα πάνω… ψιλά γράμματα… πολλά ζητώ!

Πού πας κυρία μου χωρίς ακουστικά και ασφυξιογόνο μάσκα στο θέατρο…  κάτσε σπίτι σου στην τηλεόραση μπροστά να βλέπεις και καλά!

Σας το πα ότι είμαι παράξενη και απαιτητική…

Αλλά και θυμωμένη…

Μα πίσω απ’ το θυμό μου βρίσκεται μια βαθιά λύπη για τούτο εδώ τον τόπο…

Δεν μιλώ άλλο… μόνο σωπαίνω…