Για ακόμη μια φορά η κοινωνία παρακολουθεί φαινομενικά έκπληκτη την εμφάνιση άλλου ένα περαστατικού ή ακόμα και κυκλώματος παιδεραστίας. Δε θα έπρεπε. Το μοτίβο έχει καταγραφεί πολλές φορές δίχως η πολιτεία να έχει λάβει τα κατάλληλα μέτρα.
Σύμφωνα με στοιχεία η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών είναι αρκετά πιο διαδεδομένη από όσο νομίζουμε. Σύμφωνα με στοιχεία του αμερικάνικου CDC 1 στα 4 κορίτσια και 1 στα 13 αγόρια είναι θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Το Συμβούλιο της Ευρώπης ανεβάζει το ποσοστό περίπου 1 στα 5 παιδιά είναι θύμα κάποιου είδους σεξουαλικής κακοποίησης.
Συνήθως οι δράστες βρίσκονται στο κοντινό περιβάλλον. Επαγγελματικά επιλέγουν εργασίες στις οποίες είναι σε συχνή επαφή με παιδιά από θέση εξουσίας ή στην οποία τα παιδιά είναι ευάλωτα. Δεν είναι παράξενο λοιπόν ότι σκάνδαλα παιδεραστίας έχουν ξεσπάσει σε εκκλησίες, ούτε ότι πολλοί παιδεραστές και κακοποιητές γίνονται δάσκαλοι, καθηγητές, διδάσκουν πολεμικές τέχνες. Στην Κρήτη, απ’ ότι φαίνεται, μπορεί να διδάσκουν και κρητική μουσική… Πολλές φορές είναι και φιλάνθρωποι, είναι επίτροποι σε εκκλησίες – όπως ο Ηλίας Μίχος – βοηθούν φτωχές οικογένειες προσεγγίζοντας έτσι τα παιδιά, λόγω της ανάγκης και της ανέχειας. Η φτώχια και η απουσία κρατικής στήριξης των φτωχών είναι έδαφος στην οποία ανθίζει η παιδεραστία.
Ο λόγος που τόσα παιδιά συνεχίζουν να κακοποιούνται είναι επειδή η κοινωνία βρίσκεται σε μία κατάσταση όπου σε κάθε περιστατικό βρίσκεται πάντα έκπληκτη. Κάθε περιστατικό αντιμετωπίζεται ως μεμονωμένο. Οι ενδείξεις συνήθως είναι παρούσες, όμως όλοι κάνουν πως δεν τις βλέπουν γιατί δε θέλουν να τις πιστέψουν. Κι όταν γίνονται εμφανή πια τα σημάδια της κακοποίησης, κάποιοι φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν το θύμα, που συνήθως πρόκειται για ευάλωτα παιδιά από προβληματικές οικογένειες. Δε χρειάζεται να είναι αναγκαστικά από προβληματικές οικογένειες, όμως είναι συχνό φαινόμενο. Αποτελούν ένα εύκολο στόχο.
Όμως το πρόβλημα της σεξουαλικής κακοποίησης δεν αφορά μόνο τα παιδιά που είναι θύματα της κακοποίησης, αφορά όλη την κοινωνία. Είναι εξακριβωμένο ότι αυτά τα παιδιά όταν μεγαλώνουν αντιμετωπίζουν περισσότερα ψυχικά προβλήματα, έχουν προβλήματα απασχόλησης, αρρωσταίνουν πιο συχνά. Πολλές φορές, κάποια από τα θύματα αναπαράγουν τη βία αφού αργότερα στη ζωή τους μετατρέπονται σε θύτες. Η κακοποίηση αφήνει το στίγμα της στη συνολική λειτουργία της κοινωνίας. Έχει πραγματικό και μετρήσιμο κόστος.
Η αντιμετώπιση του προβλήματος δε μπορεί να έλθει απλά με την τιμωρία των δραστών. Είναι ξεκάθαρο ότι οι άνθρωποι που ασκούν σεξουαλική βία στα παιδιά δεν πρόκειται να σταματήσουν να σκούν βία λόγω κάποιας τιμωρίας, όσο βαριά και αν είναι. Επίσης, το να λέμε στα παιδιά να λένε “όχι” στους δράστες μετατοπίζει την ευθύνη στα παιδιά, που λόγω ηλικίας είναι ευάλωτα. Είναι αναγκαίο να μαθαίνουν τα παιδιά να λένε “όχι” αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι παιδεραστές δεν έχουν τη μορφή τεράτων.
Μπορεί να είναι γνωστοί μας, ενήλικες τους οποίους εμπιστευόμαστε.
Μπορεί να είναι κοινωνικά καταξιωμένοι και σεβάσμιοι.
Αν δεν αρχίσουμε από αυτό το σημείο – ότι οι παιδεραστές συνήθως δεν είναι τέρατα αλλά πολλές φορές σεβάσμιοι – το πρόβλημα δε μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Το ζήτημα της παιδεραστίας είναι πρώτα και κύρια ένα πρόβλημα δημόσιας υγείας και ως τέτοιο την ευθύνη για την αντιμετώπισή του θα πρέπει να το έχει η πολιτεία.
Πριν προσληφθεί κάποιος σε μία εργασία στην οποία έρχεται κοντά σε παιδιά από θέση εξουσίας – τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα – πρέπει να εξετάζεται το ψυχολογικό του προφίλ, τυχόν καταδίκες για περαστατικά που αφορούν παιδιά.
Την πραγματοποίηση αυτών των ελέγχων πρέπει να τους επιβάλλει το κράτος σε όλες τις επιχειρήσεις, οργανισμούς, κρατικούς φορείς, σε σχολεία, σχολές χορού, σχολές πολεμικών τεχνών, ωδεία, ακόμη και στην εκκλησία, σε φιλανθρωπικές οργανώσεις, όπου υπάρχουν άνθρωποι που μέσω της θέσης του έρχονται πολύ συχνά σε επαφή με παιδιά. Μόνο έτσι θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στην πηγή του, περιορίζοντας την πρόσβαση αυτών των ανθρώπων στα παιδιά, περιορίζοντας τη δυνατότητά τους να έρθουν κοντά τους, να διαμορφώσουν μία σχέση εξουσίας και εξάρτησης.
Είναι εξίσου τραγικό με τη βλάβη που επιφέρουν στα παιδιά, ότι βλάπτουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας σε θεσμούς που βασίζονται στην εμπιστοσύνη για την εύρυθμη λειτουργία τους. Αυτό πρέπει πρώτα και κύρια να διαφυλάξει η πολιτεία επιβάλλοντος ελέγχους. Ότι δε θα κυριαρχήσει ο φόβος.
