Εύθυμα και Σοβαρά: Το Μαύρο Μέτωπο και τα «Γραφεία Τελετών»

Του Α. Χαρχαλάκη, συγγραφέα – ερευνητή

Τώρα με την ΚΡΙΣΗ, που αυξάνονται τα λουκέτα στην αγορά, αποφάσισα αυτόβουλα να κάμω μία έρευνα της αγοράς. Διαπίστωσα λοιπόν ότι τα «Γραφεία Τελετών», αντί να λιγοστεύουν ανοίγουν όλο και νέα! Ρώτησα κάποιον, ειδικό στο μάρκετινγκ, που αφού με ρώτησε αν… έχω περάσει τύφο, μου είπε: Λείπεις χρόνια από τη… Μπανανία; Απάντησα: Δεν έφυγα ποτέ, λόγω αντοχής! Συνέχισε: Ο αυξημένος τζίρος, των «Γραφείων», οφείλεται στην κυβέρνηση του Μαύρου μετώπου των δυο, μια που ο τρίτος της σπείρας «την έκανε μ’ ελαφρά πηδηματάκια» μπας και ξεγελάσει το πόπολο της Μπανανίας! Ρώτησε με τη γνωστή μου αφέλεια: Αυτό το μαύρο, έχει σχέση με το μαύρο του μέρους όπου πάνε οι νεκροί;

Άντε γειά σου, τόπιασες το νόημα!! Αυτό σημαίνει «Μαύρο Μέτωπο» που όλο στέλνει κόσμο σ’ αυτό το μέρος. Με τέτοια κυβέρνηση, πώς να μην αυξηθεί ο τζίρος αυτών των «Γραφείων»; Τον διέκοψα: Μα δεν ήτανε λύση για να… σωθεί η χώρα; Με κοίταξε καχύποπτα: Βρε μπας κι είσαι αβανταδόρος; Όχι! Του απάντησα κι ένοιωσα μια απέραντη περηφάνια. Είμαι Έλληνας κι αισθάνομαι πολύ περήφανος γι’ αυτό!!! Γέλασε μυστηριωδώς, ύστερα σκυθρώπιασε κι αναστέναξε εκ βαθέων… Γιατί άραγε; Βάλθηκα να του εξηγώ: Πρωτύτερα υπήρχε έντονο πρόβλημα… αισθητικής: Σε αηδιάζανε τα σάρκινα πεζούλια στις περιφέρειες πολλών από τους συμπολίτες και στις συμπολίτισσες! Δεν επανήλθε, ιδίως στον αρρένα πληθυσμό, το κλασσικό ελληνικό παράστημα που βλέπουμε στα Μουσεία, το νεκρώδες και οστεώδες; Κι αν πέραν τούτων, σαν υγιέστατος λαός που γίναμε, συμπτήχθηκαν Νοσοκομεία – Κέντρα Υγείας κι έμειναν άνεργοι πολλοί γιατροί και νοσηλευτές!

Διπλό το όφελος! Δε συμφωνείς; Ναι, μα οι γέροι; Ψέλλισε.

Τον αποστόμωσα: Πάρε παράδειγμα εμένα: Αν και υπερήληξ, έχω θαυμάσια στην υγεία! Αυτό φυσικά, λόγω… διαιτολογίου: Συνεχώς οσπριοφαγία και χαρτοφαγία, κρέας όμως τρις του έτους! Αποφεύγω επίσης τα… λιπαρά… Και πως… αντέχεις; Με ρώτησε εντάξει, ελαφρό τρέμουλο στα κάτω και πάνω άκρα, ανεπαίσθητο σφίξιμο στο στομάχι και πότε – πότε περίεργες λιγούρες.. Γενικά όμως, αισθάνομαι… ταύρος! Κι αυτό το οφείλω, όπως πολλοί συν-έλληνες, στην Κυβέρνησή (μας)! Φυσικά λίγο περισσότερο στον ΠΑΣΟΚικό πόλο, χωρίς να εξαιρώ την… απέχουσα (δια της συμμετοχής) Ν.Δ. του Τόνυ Σαμαρά! Του πάλαι ποτέ συμφοιτητού του μικρού Γιωργάκη, που τον άκουγε να λέει συχνά: «Όταν πάω στο Γκρής… θα παραλάβω τη γκόμενα του Ντάντυ, που του την προμήθεψε ο Γκραν Φάδερ (παπούς). Ανηψούδι επίσης του Βορείου – Νοτίου Αμερικής Ιακώβου, εκείνου του… αντιφασίστα ιεράρχη, που επί Δικτατορίας ερχότανε συχνά στη χώρα και …υπονόμευε τους Δικτάτορες! Εγγονάκι δε της Πηνελόπης Δέλτα, της ντοπαρισμένης από εθνικιστικά αταβιστικά σύνδρομα, που ολίγα διαφέρανε από σεξουαλικές ενοχλήσεις… Μικρός, όταν έκλαιγε τούλεγε στοργικά: Σώπα κείνο και θα του πω ένα παραμυθάκι για τα «Μυστικά του Βάλτου»! Και τον κάθιζε στα γόνατά της. Αν μετά συνέχιζε το κλάμα και την παρακαλούσε, «ζαζά σέλω τσάλλο», τον μπούκωνα με την πιπίλα. Όμως από τότε μέχρι σήμερα, δείχνει να θυμάται… τα «Μυστικά του Βάλτου»… Και λέει κι αυτός παραμυθάκια στα παιδιά της Ελλάδας, που μερικά απ’ αυτά τον κυτάζουν σαν υπνωτισμένα και γλαρώνουν… Ακούστε τίτλους παραμυθιών: «Κόκκινες γραμμές», «Δεν κάνω πίσω για το επικουρικό», Με τη μίξη του Γκρην και του Μπλού, παράγεται μαύρο χρώμα» και άλλα παραμυθάκια…

Όμως αν ερευνήσουμε την τοπογραφία του Μαύρου Ματώπου, θα προκύψουν κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα: Το όνομα Λουκάς, είναι το όνομα του κεντρικού νεκροταφείου των Χανίων. Τυχαίο; Δε νομίζω! Το παπά – θυμίζει ιερέα, που εκτός τις νεκρώσιμες ιεροπραξίες, κάνει αγιασμούς σε τραπ.ιδρύματα, χρηματιστήριο, μεγάλα κονσόρτσιουμ, Γερμανικά και άλλων εθνικοτήτων. Το – Δήμος παραπέμπει στο λαό, που δύσκολα θα γλιτώσει από τα «κοράκια» Τόνυ – Τσώρτς. Καταθέτω μια πρόταση: Στις κηδείες… κοινών νεκρών, να απαγγέλεται το ποίημα του Λορετζ Μαβίλη: «Καλότυχοι οι Νεκροί που λησμονάνε», δηλαδή τα χαράτσια, την Ακρίβεια, την Ανεργία κι ό,τι άλλο τους έστειλε στον άλλο κόσμο, μέσα στο μοιρολόι των συγγενών: ώχου τυχερέ, εσύ φεύγεις κι εμείς οι δυστυχείς μένουμε… ως πότε;