Ζήτω η Ελληνική χρεοκρατία

Του Αλέξανδρου Ι. Κατσανεβάκη.

Όπως έχει ειπωθεί από ειδικότερους, το δημόσιο χρέος είναι ένα πολυσύνθετο ζήτημα με μεγάλη ποικιλία συμβάσεων που έχουν συναφθεί με διαφορετικούς όρους σε διαφορετικούς χρόνους και με ελάχιστη διαφάνεια. Ουδέποτε, μέχρι τουλάχιστον να ξεσπάσει η σημερινή κρίση, ακούσαμε από κάποιον Έλληνα βουλευτή ή το κόμμα του, να ζητάει διευκρινήσεις για τέτοιου είδους δανειακές συμβάσεις, έστω κι αν τα κόμματά τους καταψήφιζαν τους προϋπολογισμούς του ελληνικού κράτους.

Στην Ελλάδα, πριν την θεσμοθέτηση του ευρώ, το σημαντικότερο μέρος του δημόσιου δανεισμού γινόταν σε δραχμές. Τα δραχμικά δάνεια της εποχής είχαν πολύ υψηλότερα επιτόκια σε σχέση με τα επιτόκια των δανείων με ρήτρα ξένων νομισμάτων για λόγους σχετικούς, κυρίως, με την τιμολόγηση του κινδύνου διολίσθησης της δραχμής σε σχέση με τα λεγόμενα “σκληρά” νομίσματα της προ ευρώ εποχής, όπως το δολάριο ή το ελβετικό φράγκο.

Κανείς από τους κατά τα άλλα λαλίστατους οικονομολογούντες στα διάφορα φόρα ή πάνελ, δε μπορεί ή δε θέλει να μας πει αν τα επιτόκια των δραχμικών δανείων που αποπληρώθηκαν μετά την υιοθέτηση του ευρώ, αποδόθηκαν στους δανειστές με προσαρμοσμένα προς τα κάτω επιτόκια, εφόσον εξέλειπε πλέον ο δραχμικός συναλλαγματικός κίνδυνος. Ιδού μια ενδιαφέρουσα ερώτηση προς τον κ. Χριστοδουλάκη που διαχειρίστηκε ως υπουργός Οικονομικών την μετάπτωση από την δραχμή στο ευρώ ή τον τότε επιτελή του και σημερινό Πρωθυπουργό, κ. Παπαδήμο. Μέσα στον ερχόμενο Μάρτιο λήγει ένα ομόλογο αξίας 14,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, για την πληρωμή του οποίου πρέπει να φτύσουν κι άλλο αίμα οι συνταξιούχοι κι οι εργαζόμενοι των 600 ευρώ. Πρέπει, λοιπόν, να γίνει καθολική η απαίτηση να πληροφορηθούμε, επιτέλους, αν το ομόλογο αυτό είναι παλαιότερο και αρχικά συνομολογημένο σε δραχμές με επιτόκιο της τάξης του 15-20% κι αν όταν μετατράπηκε σε ευρώ προσαρμόστηκε αντίστοιχα το επιτόκιό του.

Κανείς δημοσιογράφος δεν έχει ζητήσει από τον κ. Παπαδήμο να σχολιάσει την άποψη περί της αναγκαιότητας να ξεκινήσει μια συστηματική καταγραφή και αποτίμηση της -κατά καθολική πλέον συνείδηση-  διαχρονικά καταχρηστικής συμπεριφοράς όλων των ελληνικών κυβερνήσεων και να υπολογιστεί μια τάξη μεγέθους για το μέρος του δημόσιου χρέους που σαν κοινωνία θα έπρεπε να θεωρήσουμε αντικειμενικά ως ειδεχθές.

Δυστυχώς, οι διάφοροι “αστέρες” του αντιμνημονιακού μετώπου, αναλώνονται στη διατύπωση έωλων στρατηγικών επιστροφής σε εθνικό νόμισμα και σε άδικες προτάσεις για καθολική άρνηση του χρέους, αρνούμενοι πεισματικά να προωθήσουν ως κεντρικό πολιτικό αίτημα τον λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους που θάβεται οριστικά κάτω από το «κούρεμα», με διαπραγματευτή τον διορισμένο κ. Παπαδήμο και επιτελείς άτομα όπως ο κ. Χριστοδούλου, πρώην στέλεχος της Goldman Sachs και ο κ. Γεωργίου πρώην στέλεχος του Δ.Ν.Τ. Μαζί, ευτυχώς για όλους τους, θα θαφτούν οριστικά κι όλες οι ευθύνες του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.

Αλλά, με αφορμή πρόσφατη συνέντευξή, δεν μπορεί να μη σχολιάσει κανείς και το οξύμωρο αυτής της ιδιότυπης “ομερτά”. Οξύμωρο που αφορά την πολιτική συμπεριφορά ατόμων όπως ο κ. Λεωνίδας Βατικιώτης, ένoς από τους οικονομολογούντες που κέρδισε ακροατήριο ως επιστημονικός συνεργάτης του διαφωτιστικού ντοκιμαντέρ “Χρεοκρατία”, και πλασαρίστηκε ως στυλοβάτης της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. Αλλά ο κ. Βατικιώτης ταυτόχρονα με το αίτημα για τον λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους, άρχισε να προπαγανδίζει και την καθολική άρνησή του. Ασφαλώς, θα ακούγαμε με ενδιαφέρον την εξήγησή του κ. Βατικιώτη, για το πώς γίνεται να θες να ελέγξεις κάτι το οποίο αρνείσαι!