Ηχηρές απαντήσεις από τις βρετανικές εκλογές

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Ηχηρές είναι οι απαντήσεις που δόθηκαν χθες από τις βρετανικές εκλογές αλλά κάποιοι (δεξιοί, φιλελεύθεροι και… αριστεροί) κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τα συνταρακτικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα το τελευταίο χρονικό διάστημα ενώ δεν αναγνωρίζουν (ή παραβλέπουν επειδή τη φοβούνται) την άνοδο μιας, οπωσδήποτε ατελούς αλλά ελπιδοφόρας, ριζοσπαστικής κοινωνικής συνείδησης (με αριστερό, προοδευτικό πρόσημο) στην ΕΕ και τις ΗΠΑ.

Συνοπτικά λοιπόν και με βάση τα χθεσινά αποτελέσματα στις βρετανικές εκλογές αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι:

1) η πολιτική (και οικονομική) κρίση συνεχίζεται με τα αστικά επιτελεία να αδυνατούν να εξασφαλίσουν τη λαϊκή αποδοχή στις πολιτικές της κοινωνικής εξαθλίωσης που εφαρμόζουν

2) κατά συνέπεια τα παραδοσιακά κόμματα,  παρόλο που το θέλουν, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μια θέση ισχύος για την προώθηση αυτών των πολιτικών (η Τερέζα Μέι, για παράδειγμα, επικράτησε οριακά χάνοντας 12 έδρες, ψάχνοντας συμμαχία για συγκρότηση νέας κυβέρνησης μ’ ένα ακροδεξιό κόμμα από την Ιρλανδία ενώ ο δικομματισμός στη Γαλλία καταποντίστηκε)

3) καθώς λοιπόν οι παραδοσιακές εκλογικές λύσεις δεν λειτουργούν η αστική πολιτική προσανατολίζεται στην αξιοποίηση των δικών της ανθρώπων, των τραπεζιτών, για να συνεχίσουν αυτές τις πολιτικές (όπως τον Μακρόν στη Γαλλία) χωρίς όμως αυτό να είναι απαραίτητο ότι θα τους εξασφαλίσει την επιτυχία (υπενθυμίζω σε αυτό το σημείο την τύχη της κυβέρνησης Παπαδήμου)

4) η ακροδεξιά δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί την κοινωνική οργή προς όφελος της (και για την υπεράσπιση της οικονομικής κρίσης και των καπιταλιστικών συμφερόντων) όταν υπάρχουν κινήματα και αγώνες υπέρ των εργασιακών δικαιωμάτων, κατά της κοινωνικής αποδόμησης και του ταξικού διαχωρισμού, που αντιμάχονται τις αιτίες που δημιουργούν τον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία, τα οποία δεν συμβιβάζονται με τα προαπαιτούμενα μιας εχθρικής και σίγουρα επικίνδυνης “εθνικής ενότητας” που βλάπτει τα λαϊκά συμφέροντα (χαρακτηστικό παράδειγμα σε αυτή την περίπτωση είναι η ήττα των ακροδεξιών στις προεδρικές εκλογές στην Αυστρία κι ύστερα από την ανάπτυξη σχετικής αντιφασιστικής καμπάνιας)

5) το Brexit δεν ήταν μια καμπάνια της βρετανικής ακροδεξιάς, ούτε έκφραση εκφασισμού της κοινωνίας, όπως απεγνωσμένα προσπαθούν να μας πείσουν τα φερέφωνα του Στουρνάρα, του Σόιμπλε, του Ντάισενμπλουμ και άλλων πονηρών, αλλά γνήσια λαϊκή έκφραση της αντίθεσης στην ιμπεριαλιστική, αποικιοκρατική, ρατσιστική ΕΕ και στα παραδοσιακά κόμματα που την υπερασπίζονται και που εκφράστηκε και στις βρετανικές εκλογές (χαρακτηριστικό παράδειγμα το ξενοφοβικό κόμμα του Φάρατζ, το UKIP,  που υποτίθεται ήταν η αυθεντική έκφραση του Brexit, δεν κράτησε ούτε τα ποσοστά του και έχασε ένα βουλευτή από τους δύο που είχε)

6) οι νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (όπου πρωταγωνιστούν χώρες όπως η Αγγλία ή η Ελλάδα) γνωρίζουν συντριπτική αντίθεση από τον κόσμο της εργασίας, στον αντίποδα μεγαλώνει η διεθνιστική αλληλεγγύη στα θύματα των πολέμων – αυτό εκφράστηκε και στις βρετανικές εκλογές

7) ως πραγματικό εχθρό της η εργατική τάξη δεν αναγνωρίζει την λεγόμενη ισλαμική τρομοκρατία, που είναι παράγωγο συγκεκριμένων ιμπεριαλιστικών πολέμων και δικτύων, αλλά το σύστημα της εκμετάλλευσης

8) οι αγώνες γνωρίζουν άνοδο (άρα και το κίνημα) σε αντίθεση με την μοιρολατρική θέση οργανώσεων της Αριστεράς ότι όλα έχουν προκαθοριστεί κι ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει

Με λίγα λόγια κατέρρευσε η προπαγάνδα που υποστήριζε αφενός ότι οι Εργατικοί, δηλαδή η αγγλική σοσιαλδημοκρατία, θα ηττηθεί (ενώ ανέβηκαν με 3 εκατομμύρια ψήφους και με 31 ψήφους) κι αφετέρου ότι η Τερέζα Μέι θα κέρδιζε πανηγυρικά.

Αλλά τίποτα δεν έχει τελειώσει: η προσπάθεια να φορτωθούν τα βάρη της παγκόσμιας, καπιταλιστικής κρίσης σε βάρος των λαών αξιοποιώντας τα όπλα του κοινωνικού αυτοματισμού, της ισλαμοφοβίας και του ρατσισμού θα συνεχιστεί. Εκεί είναι που το εργατικό κίνημα πρέπει να οργανωθεί και να μην περιμένει λύσεις στα προβλήματα του μέσω της κοινοβουλευτικής ανάθεσης ή της οποιαδήποτε κυβέρνησης (όσο αριστερή και να είναι) κι εκεί είναι που πρέπει να χτιστεί, όπου δεν υπάρχει, μια δυναμική, αντικαπιταλιστική κι επαναστατική Αριστερά που θα προβάλλει το αίτημα για ανατροπή του καπιταλισμού κι όχι για διαχείριση του. Τα παραδείγματα του Τσίπρα και του Μαδούρο στη Βενεζουέλα προειδοποιούν.