Η αλλαγή και ο φόβος… 2 όπλα για την πλήρη υποταγή

Ανάλυση: Βαγγέλης Πάλλας *

Κάθε αλλαγή δημιουργεί φόβο, επειδή κάθε αλλαγή μας βάζει μέσα στο άγνωστο, μέσα σε ένα παράξενο κόσμο.

Γι’ αυτό ακριβώς και οι άνθρωποι φοβούμενοι να μπουν σε καταστάσεις που προκαλούν φόβο, ανασφάλεια, τρόμο και κανονίζουν να έχουν μια ζωή χωρίς αλλαγές. Αυτό το φαινόμενο παρουσιάζεται συνήθως στους αστούς πολίτες. Τα πάντα παραμένουν ήσυχα – ήρεμα χωρίς αναταράξεις, μια νεκρή κοινωνία (δουλειά – σπίτι – τηλεόραση) και ότι πει ο εκάστοτε αστός πολιτικός αρχηγός καθώς και η εκκλησία. Οι αστοί πολίτες, παραμένουν πάνω σε ένα νησί, δική τους κατασκευή, στο οποίο δεν αλλάζει τίποτα. Περιχαρακωμένα σύνορα από απρόκλητους (πρόσφυγες – μετανάστες – αλλόθρησκους).

Τα ίδια αισθήματα (μίσος για τους άλλους), ίδιες συνήθειες, ίδιες Κυριακές (εκκλησία – φαγητό – γήπεδο). Ίδια μάρκα τσιγάρων. Ανάμεσα σε όλα αυτά, αισθάνονται ήσυχοι, χωρίς φόβο, χωρίς ανασφάλεια.

Το πολιτικό θέατρο, στο οποίο άλλοτε παίζεται το έργο της Δημοκρατία, καλά κρατεί και θα κρατεί από τους αστούς πολιτικούς.

Κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία διέπουν  την κυριαρχία τους, επάνω στους πολίτες είναι: υποσχέσεις, υπαναχωρήσεις όταν γίνεται προφανέστατη η ψευδο­λογία, άσκηση βίας προς εκείνους, οι οποίοι δεν πλανώνται από τις υποσχέ­σεις και άλλα…

Οι εκάστοτε υποσχέσεις που δίνει το αστικό πολιτικό σύστημα, δεν ορίζουν το πλήρες περιεχόμενο, ο τρόπο και ο χρόνο που θα πραγματοποιηθούν.

Και ο φόβος καλά κρατεί. Σε ένα πράγμα οφείλουμε να συμφωνήσουμε. Πως σήμερα υπάρχει με έντονο παρόν η δεξιά νεοφιλελεύθερη σκέψη, η οποία έχει βάλει τους πολίτες στην κρεατομηχανή του καπιταλισμού, παίρνοντας οφέλη με το αζημίωτο για τις υπηρεσίες της ή μάλλον καλύτερα να πούμε πως η λεγόμενη δεξιά κάνει πάντα αυτό που ξέρει καλύτερα, να δίνει την ευκαιρία στους κάθε λογής λαμόγια να πλουτίσουν, σε βάρος του Δημοσίου και εις βάρος των φτωχών, πουλώντας στο ηττημένο πόπολο, πατριδολαγνεία, νομιμότητα, Δημοκρατία καθώς και άλλες έννοιες περιτυλιγμένες με μπόλικες φανφάρες και ψέματα εναρμονισμένα πλήρως στο πνεύμα της κάθε εποχής. Για την δεξιά δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα.

Ξέρω πως σε πολλούς δεν αρέσουν οι ακρότητες και οι υπερβολές στη πολιτική. Δεν τους άρεσε η βία, οι θάνατοι. Αυτοί οι άνθρωποι ξεχνούν πως ζούμε σε ένα άγριο και βίαιο καπιταλιστικό κόσμο.

Ξεχνούν πως ο πολιτισμός, οι αυτοκρατορίες, τα κράτη, στηρίχθηκαν και στηρίζονται πάνω σε δισεκατομμύρια σκοτωμένων ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Όλοι καταδικάζουν την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Εκτός κι αν προέρχεται από τον βαθιά πληγωμένο εγωισμό τους ή την ηττημένη εθνική τους συνείδηση. Τότε κάθε θάνατος είναι δίκαιος, ευλογημένος και καθαγιασμένος από μι θρησκευτική πίστη που ακόμη και σήμερα βρυκολακιάζει στις ψυχές και στα μυαλά των ανθρώπων, οδηγώντας τους στο πόλεμο. Τότε όλες οι φρικαλεότητες της ιστορίας των ανθρώπων και των εθνών δικαιολογούνται γι’ αυτό και οι αστοί Έλληνες χειροκροτάνε τα τανκς και θαυμάζουν τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλέξανδρου. Μάλιστα παίρνουν τα παιδάκια τους από το χεράκι για να δούνε τις φονικές μηχανές που κατασκεύασε ο άνθρωπος για να σκοτώσει τον συνάνθρωπό του… αλλά γενικά… είναι κατά της βίας… τι υποκρισία…

Κι έτσι βλέπουμε όλους μαζί τους πατριδοκάπηλους, να αναδεικνύονται σε προστάτες και σωτήρες της Ελλάδος. Το τι  προστατεύουν και τι σώζουν το έχουμε δει εδώ και δεκαετίες.

Έχοντας συμπαραστάτες τα σώματα ασφαλείας, την δικαιοσύνη, τις τράπεζες, την εκκλησία και το συστημικά ΜΜΕ, αναμιγμένοι σε αμέτρητα σκάνδαλα, υπεύθυνοι για την οικονομική και πολιτική καταστροφή της Ελλάδας, συνένοχοι σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Αν αρνηθούμε να δούμε την βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος, αν αρνηθούμε να κατανοήσουμε την βία. Τότε μόνο θα αλλάξει η ζωή μας. γιατί τόσα χρόνια σφυρίζουμε αδιάφορα, γυρνάμε το κεφάλι αλλού, κοιτάμε πέρα, κάνουμε πως δεν ακούμε. Όλα έχουν ξεπουληθεί και η ζωή μας είναι υποθηκευμένη.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ

Αυτό που πρέπει να φέρουμε εμείς που πορευθήκαμε με την αριστερά είναι μια κοινωνία διαφορετική. Μια κοινωνία της αλληλεγγύης και όχι να κρυβόμαστε πίσω από την πολιτική ορθότητα της αστικής δημοκρατίας.

Αυτό που πρέπει να φέρουμε είναι η ελπίδα όχι αυτή που θα ξεπηδήσει από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, αλλά ο αγώνας στο τώρα για την οικοδόμηση του αύριο. Θα είναι ο αγώνας της ίδιας της κοινωνίας. Στα μάτια του τέρατος είμαστε όλοι ίδιοι και αν δεν το σκοτώσουμε μοιραία θα μας σκοτώσει… Τέλος, αυτή η αριστερά που υπηρετώ δεν συγκρίνεται… αλλά διακρίνεται…