Του Στέλιου Κούλογλου
Η Μάλαγα της Ισπανίας χθες το βράδυ, έμοιαζε με πόλη της Αργεντινής. Εκατοντάδες από την αργεντίνικη κοινότητα της πόλης έπιναν και χόρευαν με το «Muchachos », το τραγούδι που δημιουργήθηκε στην Αργεντινή για το φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο. Ασταμάτητα, από τις 7 το απόγευμα που τέλειωσε ο τελικός μέχρι μετά τα μεσάνυχτα.
Οι Αργεντίνοι μετανάστες είχαν ανάγκη να νιώσουν εθνικά υπερήφανοι, όπως ακριβώς οι συμπατριώτες τους στην πατρίδα ήθελαν το Κύπελλο για να χαρούν και να ξεχάσουν την καθημερινότητα. Η χώρα περνάει μια βαθιά κρίση με ετήσιο πληθωρισμό στο 100%, ενώ πάνω από το 40% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
Ίσως και για αυτό το λόγο το ποδόσφαιρο είναι κάτι σαν θρησκεία. Άλλωστε η τελευταία στροφή από τους στοίχους του «Muchachos» είναι αφιερωμένη στον «Θεό» Μαραντόνα: «Μπορούμε να δούμε τον Ντιέγκο στoν ουρανό/ μαζί με τον Δον Ντιέγκο (σσ. πατέρα του Μαραντόνα) και την Λα Τότα (σσ. η μητέρα του) να ενθαρρύνουν τον Λιονέλ (Μέσσι)».
Αλλά βεβαίως η νίκη δεν πρόκειται να σώσει τη χώρα ούτε να επηρεάσει τις κοινωνικές εξελίξεις, και αυτό το ξέρουν καλά και οι χαμένοι. Πολλοί θεωρούσαν τον θρίαμβο της πολύχρωμης, γαλλικής ομάδας στο προηγούμενο Παγκόσμιο του 2018, γεμάτης με αθλητές αφρικανικής καταγωγής, ως νίκη κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων σε βάρος των εγχρώμων και των μεταναστών.
Πριν από το τελικό, ο σπουδαίος αθλητής Ποκμπά, ένας από τους μεγάλους απόντες της φετινής διοργάνωσης λόγω τραυματισμού, είχε μιλήσει στους συμπαίκτες του τονίζοντας ότι πρέπει να νικήσουν για να τους θυμούνται και οι επόμενες και μεθεπόμενες γενιές, ως κομμάτι της Γαλλίας. Αλλά τέσσερα χρόνια μετά, το 2022, το εκλογικό ποσοστό της Μαρίν Λε Πεν ανέβηκε κατά 13%. Όπως είχε δηλώσει και ένας ακόμη μεγάλος απών της διοργάνωσης, ο Καρίμ Μπενζεμά: «όταν σκοράρω είμαι Γάλλος, όταν χάνω γκολ Άραβας».
Από αυτήν την άποψη, τα πολιτικά οφέλη που επιζητούσε ο πρόεδρος της Γαλλίας πηγαινοερχόμενος στο Κατάρ για τον ημιτελικό και τον τελικό, θα ήταν πολύ εφήμερα, ακόμη και αν η Γαλλία κέρδιζε το χθεσινό παιχνίδι. «Τα έξοδα για αυτά τα ταξίδια θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν μια παιδική κοινότητα», σχολίαζε η Liberation. «Η νέα πρόεδρος των Πρασίνων επεσήμανε ότι η κηροζίνη για αυτά τα δύο ταξίδια μετ ‘ επιστροφής του (τέσσερα, στην πραγματικότητα, γιατί υπάρχει και δεύτερο συνοδευτικό αεροπλάνο) θα ήταν πιο χρήσιμη αν είχε οδηγήσει τον αρχηγό του κράτους στη συνάντηση για τη βιοποικιλότητα στο Μόντρεαλ».
Με την ήττα της εθνικής, ο Μακρόν έχασε και αυτά τα πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη, ενώ το Κατάρ είναι αυτό που κέρδισε στο τέλος, παρότι το ρητό θέλει να κερδίζει η Γερμανία. Μπορεί η εθνική ομάδα του Εμιράτου να αποκλείστηκε από τον πρώτο γύρο, αλλά από τα γήπεδα του Μουντιάλ πέρασαν περισσότεροι διεθνείς ηγέτες από κάθε προηγούμενη διοργάνωση, από βασιλιάδες μέχρι τον Ερντογάν και τον διαβόητο Σαουδάραβα πρίγκηπα.
Το Κατάρ αναβαθμίστηκε διπλωματικά, ενώ οι διεθνείς επαφές που έγιναν με ευκαιρία τη διοργάνωση οδήγησαν σε μεγάλες εμπορικές συμφωνίες παράδοσης φυσικού αερίου με την Ελβετία, τη Γερμανία και την Κίνα. Ας όψεται η Εύα Καϊλή και οι υπόλοιποι: αν δεν υπήρχε και το Κατάρ-γκέιτ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Κατάρ θα είχε αναδειχθεί σε πολύτιμο σύμμαχο και των Βρυξελλών. Προς το παρόν, η Ντόχα προειδοποίησε ότι τα μέτρα αυτής της εβδομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο θα έχουν «αρνητικό αποτέλεσμα», στην τροφοδοσία της ΕΕ με φυσικό αέριο.
Επίσης, όσο διαρκούσαν οι αγώνες, η Ντόχα υπέγραψε μια συμφωνία με τις ΗΠΑ, οι οποίες θα εφοδιάσουν με στρατιωτικό εξοπλισμό, ύψους 1 δις δολαρίων το Εμιράτο, στο οποίο υπάρχουν δύο αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις και χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες και ειδικοί.
Μικρή λεπτομέρεια, οι εργάτες-μετανάστες που δουλεύουν στις αμερικανικές βάσεις στο Κατάρ αμείβονται με μισθούς πείνας, από 1.52 έως 3.70 δολάρια την ώρα. Αλλά όπως συνέβη με τους 6.500 εργάτες που έχασαν τη ζωή τους για να ανεγερθούν τα γήπεδα στην έρημο, αυτά είναι ψιλά γράμματα, όπως και οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τον Μακρόν και τους άλλους υψηλούς προσκεκλημένους.
Το τραγικό είναι ότι αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι, στο Κατάρ, την Αργεντινή αλλά και τη Γαλλία, που κλαίνε από χαρά ή λύπη μετά τον αγώνα, δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να δουν από κοντά τον Μέσσι, τον Μπαπέ και τους συμπαίκτες τους, παρακολουθώντας ζωντανά ένα παιχνίδι.
Σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο των Πλουσίων, που τα έξοδά του έφτασαν τα 220 δις, περισσότερα δηλαδή από το ΑΕΠ της Ελλάδας, οι τιμές των εισιτηρίων απογειώθηκαν: το φθηνότερο κόστιζε 580 ευρώ και το ακριβότερο 1550. Όσο μερικοί κατώτατοι μισθοί στην Αργεντινή ή και δύο μισθοί για τους κακοπληρωμένους μετανάστες συμπατριώτες τους στην Ισπανία. Μέσα σε 2 δεκαετίες, οι τιμές των εισιτηρίων αυξήθηκαν κατά 350%.
Οι τιμές των εισιτηρίων του τελικού, από το 1998 μέχρι σήμερα. Με μπλε η κατώτερη, με κόκκινο οι καλές θέσεις (πηγή: Liberation).
Το ποδόσφαιρο, το πιο λαϊκό άθλημα στον κόσμο, γίνεται σπορ για τους έχοντες, σαν το τένις. Αλλά τι είναι αυτά που γράφω; ακόμη και στις 2 το πρωί, οι Αργεντίνοι μετανάστες τραγουδάνε και χορεύουν, έξω από το ξενοδοχείο της Μάλαγα.
* Η φωτογραφία του άρθρου είναι από τη Μάλαγα, χθες βράδυ.
