Η Ελλάδα της ανατολής και του συναισθήματος χρειάζεται την δύση του ορθού λόγου, για να ορθοποδήσει

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

« Για να το πω με τα λόγια του Τόμας Τζέφερσον: «Δεν με ενδιαφέρει αν ο γείτονάς μου πιστεύει σε ένα μόνο Θεό, σε είκοσι Θεούς ή σε κανένα. Το σημαντικό είναι να μη με χτυπάει ή να μη με κλέβει». Κάθε φορά που στο όνομα του Θεού παραβιάζονται τα δικαιώματα των συμπολιτών μας, χρειάζεται η παρέμβαση του νόμου. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι εγκρίνουμε έναν πόλεμο για την εξαγωγή της δημοκρατίας στις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι βιαιότητες των φανατικών. Επιπλέον, αν μια ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία αρχίσει να κλείνεται στον εαυτό της για αυτοάμυνα, οι φονταμενταλιστές έχουν ήδη νικήσει».
ΤΟΜΑΣ ΤΖΟΡΕΛΟ ΙΤΑΛΟΣ-ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ .

Η σύγχρονη Ελλάδα γεννήθηκε από τα σπλάχνα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Δεν βίωσε  αναγέννηση και διαφωτισμό. Την έλλειψη αυτή την πληρώνουμε  από την Εθνική παλιγγενεσία μέχρι σήμερα, διότι παραμένουμε ένας λαός βαθιά συναισθηματικός ,με διόλου ορθολογική σκέψη και πράξη. Εξαιτίας του ελλειμματικού μας θυμικού, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ζούμε σε κοινωνία ενός συνόλου πολιτών , εκ της οποίας απαρτίζεται η πολιτεία , και όπου από αυτήν σχηματίζεται το κράτος. Η συναισθηματική αυτή προσέγγιση των πραγμάτων μας σπρώχνει σένα ανώριμο παιδισμό , και σένα πρωτόγονο ατομισμό. Ενδιαφερόμαστε μονάχα για την τακτοποίηση των παιδιών μας, ή των στενών μας συγγενών, αδιαφορώντας για το δίκιο του συμπολίτη μας. Η διόγκωση του κράτους , και οι τεράστιες σπατάλες, χωρίς να αντιστοιχούν σε μια υγιή παραγωγική βάση , αλλά με δάνεια, οδήγησαν την Ελλάδα στην πτώχευση. Για την κατάσταση αυτή έχουν τεράστιες ευθύνες οι πολιτικοί ηγέτες, οι  οποίοι αρνούνταν να πουν την αλήθεια στον λαό, διότι ο ανώριμος παιδισμός του αρνούνταν να  δεχθεί την πραγματικότητα.

Η αύξηση του δημόσιου χρέους ξεκίνησε την αρχή της δεκαετίας του 80 με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Ήταν όμως επιβεβλημένο διότι οι μισοί Έλληνες βρισκόταν στο περιθώριο εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου. Το χρέος τότε ήταν υποφερτό και διαχειρίσιμο, διότι δεν ξεπερνούσε το 60% του ΑΕΠ. Οι ηγεσίες όμως το άφησαν και έφθασε σε δυσθεώρητα ύψη, ενώ ταυτόχρονα ο λαός εγκατέλειψε την παραγωγή. Αν δεν προσαρμοσθούμε στην πραγματικότητα , με σοβαρότητα και υπευθυνότητα επανιδρύοντας ένα σύγχρονο κράτος όπου θα λειτουργεί ορθολογικά βεβαίως, στο πλαίσιο της κοινωνικής δικαιοσύνης και του κράτους πρόνοιας. Τότε η Ελλάδα θα είναι άξια της τύχης της.