“Η Ελλάς αυτοκτονεί”: Άρθρο του Στρατή Παπαμανουσάκη

Δεν πρόκειται για κάποιο άγνωστο πίνακα του Ντελακρουά, ούτε για ένα χαμένο ποίημα του Βύρωνα, ούτε βέβαια για κάποια ξεχασμένη παρτιτούρα του Μπετόβεν, για ένα φιλλεληνικό έργο τέλος πάντων των απαρχών της νεότερης Ελλάδας. Από καιρό τη θέση των μεγάλων μορφών του νεότερου ευρωπαϊκού πολιτισμού έχουν καταλάβει οι πιο δύσμορφοι αντιπρόσωποι του πολιτικοοικονομικού ευρωπαϊκού κατεστημένου, που παρακολουθούν την εκτέλεση της τελευταίας φάσης του ελληνικού ζητήματος, που με τη δική τους συνεργασία προπαρασκεύασαν οι ντόπιοι συνεργάτες τους.

Όχι. Καμιά πένθιμη απεικόνιση, καμιά ελεγεία, κανένα πένθιμο εμβατήριο δεν πρόκειται να εξυμνήσει αυτή την αυτοκτονία. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα μείνει αμέτοχος στο θρήνο αυτού του ελληνικού θανάτου. Και κανείς τραγικός ηρωϊσμός, καμιά συμπαθητική παρηγορία, κανένα ευγενικό συναίσθημα δεν θα συνοδεύσει αυτή τη ελληνική αυτοκτονία.

Πολύ σκληρή για να πεθάνει από τα κτυπήματα των εχθρών της, η Ελλάδα αυτοκτονεί μόνη της. Μια θαυμαστή ιστορία τριάντα αιώνων τερματίζεται ατιμωτικά, ο ελληνικός κόσμος θεσμών, ιδεών και πρακτικών εξαφανίζεται παταγωδώς και ένας αμνήμων και αδαής λαός απαγχονίζεται εξευτελιστικά στο ικρίωμα της μετανεοτερικής ανθρωπότητας.

Επί επτά έτη η λογική της μεταπολιτευτικής εφησύχασης, του μεταπρατικού ευρώ, του καταστροφικού «Μνημονίου» επικράτησε σε πείσμα κάθε λογικής. Η λύση των ελληνικών προβλημάτων αναζητείται ξανά και ξανά στη συνταγή του παρελθόντος, που έχει απορριφθεί, έχει καταστρέψει τον τόπο και έχει αποτύχει. Και μετά την πλήρη αποτυχία των τριών “Μνημονίων”, και των τριών πολιτικών παρατάξεων, φαίνεται να επαναρχίζει κατά τραγική ειρωνία ο κύκλος της ίδιας πολιτικής.

Η Ελλάδα βρίσκεται πλέον όχι σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας, αλλά μάλλον στο τέλος της ιστορίας της. Κατά την αρχαιότητα ο ελληνισμός μεγαλούργησε κάτω από την κυριαρχία των ιδεών, της φιλοπατρίας και του κοινού Λόγου. Κατά τη μεσαιωνική περίοδο συντηρήθηκε εξελληνίζοντας τη ρωμαϊκή και τη βυζαντινή αυτοκρατορία πάλι με τη δύναμη του Λόγου, της πίστης και των ιδεών του. Και στη νεότερη εποχή αναγεννήθηκε από τη στάκτη του με τα ιδανικά της πατρίδας, της ορθοδοξίας και του διαφωτισμού, και προχώρησε εμπνεόμενος από τον πνευματικό πολιτισμό του.

Οι λαοί, τα κράτη και οι πολιτισμοί διαλύονται και καταστρέφονται μάλλον από εσωτερική κατάπτωση παρά από εξωτερικούς εχθρούς. Όταν οι συνεκτικοί δεσμοί τους χαλαρώσουν, όταν τα στοιχεία της ηθικής τους ύπαρξης εξασθενίσουν και όταν ο κοινός Λόγος τους διασπαστεί σε κενά λόγια. Είναι ακριβώς η περίπτωση της σημερινής Ελλάδας.

Η Μικρασιατική Καταστροφή υπήρξε συνέπεια του εθνικού διχασμού, της στήριξης σε ξένες δυνάμεις, της αποδυνάμωσης του ελληνικού Λόγου. Ο εμφύλιος πόλεμος 1946-1949 προκλήθηκε από ανάλογα αίτια. Και η δικτατορία του ’67 επίσης. Η Μεταπόλιτευση ανέδειξε όλες τις αρετές και τις κακίες του ελληνισμού. Η ανάπτυξη συνοδεύτηκε από τη ύφεση, η διανόηση από την απαιδευσία, η πολιτική από τον πολιτικαντισμό. Δεν πρόκειται για το ελληνικό συναμφότερον, καθώς από καιρό ο Απόλλων κι ο Διόνυσος έχουν εγκαταλείψει τη χώρα τους.

Απλά η διαλεκτική έπαυσε να λειτουργεί στην πατρίδα της.

Στα χρόνια των “Μνημονίων” καταλύθηκε πλέον και η εθνική αναξαρτησία της χώρας, με την ουσιαστική παραχώρηση νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας , όπως και του εθνικού πλούτου, στους δανειστές. Η μεγάλη μάζα του ελληνικού λαού πτωχοποιήθηκε, η μεσαία τάξη καταργήθηκε και μισό εκατομμύριο ελληνόπουλα σπρώχτηκαν στη διασπορά. Η διεθνής υπόσταση της χώρας αμφισβητείται έντονα, χωρίς ουσιαστική αντίδραση. Η πολιτειακή και συνταγματική τάξη καταλύθηκε. Το ίδιο το κράτος δικαίου υπέκυψε στο μνημονιακό “δίκαιο”. Εργατικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα εξαφανίστηκαν. Ελληνική πρωτογενής παραγωγή, μεταποίηση, επιχείρηση, δεν υφίσταται πλέον. Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας εκποιήθηκαν, οι καταθέσεις εξανεμίστηκαν, η ιδιοκτησία κατασχέθηκε. Η ανάπτυξη αναφέρεται πλέον ως ανέκδοτο. Η οικονομία ως θρήνος. Και η κοινωνία, η πολιτική, τα κόμματα, ως τραγέλαφος.

Στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα δεν απέμεινε πια στην Ελλάδα σχεδόν τίποτε από τη δόξα, την πίστη και τον Λόγο του παρελθόντος.
Ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση η Ελλάδα υφίσταται διπλή επίθεση. Η ελληνική Ευρώπη, της φιλοσοφίας, του δικαίου, του χριστιανισμού, μεταβλήθηκε σε βαρβαρική ένωση των τραπεζών, των πολυεθνικών, του νεοφιλελευθερισμού. Η πάλαι ποτέ εξελληνισμένη Ανατολή, που λάτρεψε τον Αλέξανδρο, που γεύθηκε τον ελληνικό πολιτισμό, που αναδέχθηκε το κήρυγμα του Ιησού μέσα από τον ελληνικό Λόγο, μετατράπηκε σε καραβάνια μεταναστών, σε ορδές ισλαμιστών και καταστροφείς του πολιτισμού.

Είναι εντελώς παράλογο μπροστά σε αυτούς τους κινδύνους να εθελοτυφλούμε. Παρουσιάζοντας τα ψεύτικα διλλήματα σαν πραγματικότητες, εμφανίζοντας την πολιτική της υποταγής σαν μονόδρομο και απαξιώνοντας την απλή λογική σαν παραλογισμό επιτείνομε την κρίση.

Μια αριστερά που έχασε τον προσανατολισμό της από τον αντιμνημονιακό αγώνα στη μνημονιακή προσαρμογή, μια παλαιοδεξιά έξω από το αστικό πλαίσιο, που επιμένει στον καταστροφικό δρόμο της, μια κυρίως υπεύθυνη της προμνημονιακής και μνημονιακής καταστροφής σοσιαλδημοκρατία, που καμώνεται ότι αγνοεί την ευθύνη της, μερικά πρόσκαιρα μορφώματα αφέλειας, διαπλοκής και γελοιότητας, ιδού το κυρίαρχο σημερινό πολιτικό σκηνικό μας. Περί εθνικής πολιτικής, ελληνικού δρόμου ανάπτυξης, πατριωτικής παράδοσης και ανανέωσης, δεν ακούγεται πια τίποτε, καθώς τα κοράκια της ενημέρωσης, οι γραικύλοι της μονοδρομιακής πρακτικής και οι διαφθορείς της πολιτικής, της κοινωνίας και της οικονομίας καλύπτουν τα πάντα.

Η καταστροφή του Λόγου έχει συντελεσθεί. Η Ελλάδα θα μπορούσε να προχωρήσει μόνο αν συνειδητοποιούσε την αλήθεια των πραγμάτων, αν πίστευε στη δύναμη της, αν αγωνιζόταν για το μέλλον της. Αλλά αντί της αλήθειας, της πίστης, του αγώνα, επικρατούν τα “Μνημόνια”. Η σημερινή “αριστερή” πολιτική της αθλιότητας εντάσσεται άνετα στην αθλιότητα της πολιτικής των προηγούμενων και των επόμενων δεξιών κυβερνήσεων. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, δεν περιμένομε πια κανένα θαύμα. Αυτοκτονούμε.

"google ad"