Η Ελλάς εάλω

Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας

“Η Ελλάς προώρισθαι να ζήσει και θα ζήσει…”
Χαρίλαος Τρικούπης

Α. Αντί Προλόγου

Ο Βίκτωρ Ουγκώ (1802 – 1855) είχε γράψει: «Είναι σπουδαίο να κατάγεσαι από την Ελλάδα, τη χώρα που έδωσε το φως στον κόσμο…», ο δε Γουίλιαμ Ντουράντ (1855 – 1981), Αμερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, έγραψε: «Εκτός από τα μηχανές, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε άλλο διαχρονικό που να μην προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα: Σχολεία, Γυμναστήρια, Αριθμητική, Γεωμετρία, Ιστορία, Ρητορική, Φυσική, Βιολογία, Ανατομία, Υγιεινή, Διακοσμητική, Ποίηση, Μουσική, Τραγωδία, Κωμωδία…», για να συμπληρώσει ο Λέων Τολστόϊ (1828 -1910): «Δίχως Ελληνικές σπουδές, δεν υπάρχει εκπαίδευση…».

Ένας φωτεινός φάρος άναψε στην Ελλάδα σε μια εποχή που χάνεται στις χρονοθίνες του παρελθόντος, φωτίζει την οικουμένη, και θα την φωτίζει μέχρι της συντελείας του αιώνος.

 Β. Η Ελλάδα στον 21^ο αιώνα

Αυτή είναι η Ελλάδα: Μάνα – Μήτρα δημοκρατίας και φάρος πολιτισμού, μοναδική, λαμπερή στο διάβα των αιώνων με φανατικούς υπερασπιστές και σφοδρούς πολέμιους. Συνεχίζει ακόμη να διδάσκει την παγκοσμιότητα και θα την διδάσκει στο διηνεκές του χρόνου με την αθανασία του ελληνικού πνεύματος, δικαιώνοντας τη ρήση του Francois Rabelais (1744-1803) Γάλλου αναγεννησιακού ποιητή: «Είναι ντροπή να αποκαλούνται “μορφωμένοι” αυτοί που δεν μελετούν τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς…»

Ο 20^ος αιώνας της προικοδότησε την ανεξαρτησία, και ελεύθερη πλέον, θα έπρεπε να είχε χαρακτηρισθεί και καθιερωθεί ως Παγκόσμια Πνευματική Κιβωτός και με διεθνείς Συνθήκες και Αποφάσεις να είχε καθιερωθεί ως χώρα προστατευτέα από κάθε ξένη επιβουλή, με διασφαλισμένα τα σύνορά της υπό την εγγύηση του Ο.Η.Ε. Αντίθετα, μέσα από δυο παγκόσμιους πολέμους του 20^ου αιώνα και ένα πολυτάραχο εσωτερικό πολιτικο-κοινωνικό γίγνεσθαι, εισέρχεται στον 21^ο αιώνα ανάδελφη, λαβωμένη από αλλόφυλους σ’ένα νεοφανή πόλεμο, για τον οποίο είναι απροετοίμαστη: Τον οικονομικό πόλεμο, με ελληνική ασπίδα τους (άστοχους) πολιτικούς χειρισμούς των ομοφύλων μας πολιτικών, μετά –κυρίως- τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Άμεσος κίνδυνος τούτου του νεοφανούς πολέμου (του χωρίς όπλα που χειρίζεται άριστα ο Έλληνας) είναι η άλωση της Ελλάδας, σκοπός και αυτοσκοπός αλλότριων πολλαπλών συμφερόντων κερδοσκόπων όπου γης:

1. Οι αλλόφυλοι: Κατά την άποψή μας, οι Γερμανοί είναι οι πλέον επιθετικοί και κακεντρεχείς απ’όλους του αλλόφυλους. `Ισως και να διατηρούν ψήγματα θυμού από την αντίσταση του ελληνικού λαού κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αντίσταση που είχε κάνει τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ να παραδεχθεί, λέγοντας: «Χάριν της ιστορικής αληθείας, οφείλω να διαπιστώσω ότι μόνον οι Ελληνες (εξ’όλων των αντιπάλων οι οποίοι με αντιμετώπισαν), πολέμησαν με παράτολμον θάρρος και υψίστην περιφρόνησην προς τον θάνατον…», αλλά και τους Ρώσους να παραδεχτούν ότι: «Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και νικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν είναι δυνατόν να γίνει αλλιώς, γιατί είστε `Ελληνες. Κερδίσαμε τον απαιτούμενο χρόνο για να προπαρασκευάσουμε την άμυνά μας. Ως Ρώσοι κι ως άνθρωποι σας ευγνωμονούμε.»(Ραδιοφωνικός Σταθμός Μόσχας).                                            Ας μην ξεχνούμε το υβριστικό εξώφυλλο του περιοδικό Focus με την Αφροδίτη της Μήλου σε αισχρή χειρονομία. (`Ετσι αντιλαμβάνεται τον κλασσικό πολιτισμό, μια χώρα που αιματοκύλισε την ανθρωπότητα με τους δύο παγκόσμιους πολέμους που προκάλεσε τον περασμένο αιώνα). Και ήταν μόνο η αρχή. Στη συνέχεια, από τις αρχές του 2010 μέχρι πρόσφατα (σύμφωνα με δημοσιεύματα του “Ελεύθερου Τύπου”), ακολούθησαν 5.600 δημοσιεύματα στις γερμανικές εφημερίδες, με τα περισσότερα επικριτικά κατά της χώρας μας.   Πρόσφατα μάλιστα η εφημερίδα Frankfurter Allgemeine προεξοφλεί την αποτυχία της Ελλάδας με τον τίτλο του κύριου άρθρου της: «Η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη»! Και καταλήγει (με έμμεση προτροπή για αποβολή της Ελλάδας από την Ε.Ε.): «…Μια Ελλάδα που δεν είναι έτοιμη για αλλαγή, μια Ελλάδα στην οποία αυξάνονται το χάος και η φυγή κεφαλαίων είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο, μέσα στο οποίο εξαφανίζονται δισεκατομμύρια. Για τους φορολογούμενους των πιστωτριών χωρών θα ήταν καλύτερο ένα τέλος με φρίκη, παρά μια φρίκη δίχως τέλος…»!

Αλλά και οι εφημερίδες των λοιπών αλλοφύλων, δεν χαρίστηκαν στη χώρα μας. Σύμφωνα με τον “Ελεύθερου Τύπο”, 57.000 δημοσιεύματα (που αφορούσαν την Ελλάδα) είδαν το φως της δημοσιότητας από τις αρχές του 2010, τα περισσότερα και πάλι επικριτικά. Τη μεγαλύτερη εμπάθεια στη χώρα μας έδειξαν τα βρετανικά έντυπα (6.200 δημοσιεύματα) και ακολούθησαν τα γερμανικά (5.600), τα κινεζικά (5.100), τα γαλλικά (4.700) και τα αμερικανικά (3.600). Σε επίπεδο μέσου, τα περισσότερα άρθρα και αναλύσεις καταγράφηκαν σε τρεις εφημερίδες: Financial Times(1.300), Wall Street Journal και Suddeutsche Zeitung (1.000 άρθρα η καθεμία).

Πιο επιθετικές από όλες τις εφημερίδες είναι η Wall Street Journal, οι Financial Times και η Frankfurter Allgemeine Zeitung.

Η Γερμανία λοιπόν, παίζει βασικό ρόλο στα τεκταινόμενα της χώρας μας όπως σημειώνει και η Ισπανική εφημερίδα El Pais:  “Η Γερμανία θέτει τους όρους για την πίστωση της Ελλάδας στο νέο σχέδιο στήριξης”.

Έχει λοιπόν αλωθεί η χώρα μας από τον τύπο και τα λοιπά ΜΜΕ των αλλοφύλων, παραπληροφορώντας και γαλουχίζοντας τους λαούς τους ανάλογα, για μία χώρα για την οποία ο Αμερικανός φιλόσοφος και ιστορικός Γουίλιαμ Ντουράντ (1885-1991) έχει πει ότι: «Όλα τα πεπολιτισμένα έθνη, εις ότι αφορά τη δραστηριότητα του πνεύματος, είναι αποικίαι της Ελλάδος».   Οι αλλόφυλοι όμως, μας θέλουν δική τους αποικία για ίδια οφέλη, στοχεύοντας στη γεωπολιτική θέση της χώρας μας και στον πλούσιο υπεδάφιο και υποθαλάσσιο ορυκτό πλούτο της, φροντίζοντας και την κατά καιρούς σπορά διχαστικών ενεργειών του λαού μας.   Και το έχουν κατορθώσει σε ύψιστο βαθμό, φροντίζοντας να μην “αφυπνισθεί” ο λαός, κατά την ρήση του Ουίνστων Τσώρτσιλ: «Αν οι Ελληνες αποκτήσουν ενότητα και μόρφωση, αλίμονό μας».

2. Οι ομόφυλοι (ομοεθνείς):Ο Ευριπίδης έλεγε: «Δεν φοβάται η χώρα από το λαό, αλλά από αυτούς που τον κυβερνούν», ο δε Αισχύλος: «Δεν υπάρχει χειρότερο κακό, από τα ωραία λόγια που σε ξεγελάνε». Κι έρχεται ο Αθηναίος ρήτορας Ισοκράτης (436-338 π.Χ.) να συμπληρώσει: «Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία…».

Και τα τρία τούτα αθάνατα αποφθέγματα που, λες και διατυπώθηκαν για να σκιαγραφήσουν το πολιτικό γίγνεσθαι της νεώτερης Ελλάδος, είναι περισσότερο επίκαιρα από ποτέ άλλοτε.

Λαοπλάνοι βερμπαλισμοί από το μπαλκόνι, πελατειακή σχέση με τον πολίτη-ψηφοφόρο, ρουσφετολογία, φροντίδα για επανεκλογή. Αντί της πολιτικής της ανάπτυξης της χώρας, προτιμήθηκε η εύκολη πολιτική του εξωτερικού δανεισμού προκειμένου να εξασφαλιστεί μια (προσωρινή) ευδαιμονία του λαού, με κίνητρο και στόχο την επανεκλογή του κόμματος και του πολιτικού. Αυτός είναι ο μέσος πολιτικός της μεταπολεμικής Ελλάδος. Ο Βρετανός συγγραφέας `Αρθουρ Κλάρκ (1917-2008) έλεγε: «Ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός,  τις επόμενες γενιές…».

Το ερώτημα κατά συνέπεια, είναι: Έχουμε πολιτικούς ή πολιτικάντηδες; Και στους όποιους πολιτικούς –εν πάσει περιπτώσει έχουμε- υπάρχει αειφορία στην πολιτική τους σκέψη; (Υπό διερεύνηση…). Με τούτη όμως την ανερμάτιστη τακτική, το Εθνικό Κοινοβούλιο κατέστη λαϊκή φτύστρα, αλλά και ο θεσμός του Βουλευτή. Κι επιπλέον, δεν είναι σπάνιο να συναντήσεις ένα εύπορο πολιτικό άνδρα εξερχόμενο της πολιτικής, ας έλεγε το αντίθετο ο Βίας ο Πριηνεύς (640-525 π.Χ.), ένας από τους επτά σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας: «Δει τον αγαθόν άνδρα παυόμενον της αρχής μη πλουσιώτερον, αλλά μάλλον ενδοξότερον γεγονέναι…».

Και το αποτέλεσμα:

1) Η συσσώρευση ενός υπέρογκου δημόσιου χρέους.

2) Μια Ελλάδα στο χείλος της πτώχευσης (καθώς αδυνατεί να εξυπηρετήσει τούτο το χρέος), μια Ελλάδα διασυρόμενη καθημερινά από τα παγκόσμια ΜΜΕ. Μια Ελλάδα που ξεπουλάει τον πλούτο της (και όχι μόνο), για να επιβιώσει, επιδιώκοντας τη χορήγηση νέου (επαχθούς) δανεισμού από την περίφημη πλέον Τρόϊκα, που θα κηδεμονεύει τη ζωή μας για πολλές δεκαετίες. Η Wall Street Journal αναφέροντας την Ελλάδα ως ασθενή, παραθέτει πρόσφατα ένα συνοπτικό κατάλογο με προς πώληση περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου: Ιαματικές πηγές στα Καμμένα Βούρλα, καζίνο Μον Παρνές, αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, Ελληνικό, μαρίνα της Βουλιαγμένης, αλυκές στην Ανάβυσσο, γκολφ στην Αφάντου της Ρόδου,  ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και ΤΡΑΙΝΟΣΕ. ( Ο υπογράφων το παρόν, δεν είναι σε θέση να διαψεύσει ή να δεχτεί).

Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών (βλέπε σχετικά στο διαδίκτυο) με ψήφισμά του, μεταξύ άλλων, καταγγέλλει ότι: « Με το άρθρο 14 παράγρ. 5 της Σύμβασης, η Ελλάδα παραιτείται αμετάκλητα & άνευ όρων από τις ασυλίες προστασίας της εθνικής κυριαρχίας….Οι Δανειστές μπορούν να μεταβιβάσουν σε Τρίτη χώρα τα δικαιώματά τους από τη Σύμβαση…Χωρίς κάποιο προηγούμενο, παραδώσαμε με μια μόνο υπογραφή την εθνική μας κυριαρχία, ολόκληρη τη δημόσια περιουσία μας… » (Ο νοών, νοείτω!!!)

3) Μισθοσυντήρητοι και συνταξιούχοι βλέπουν το πενιχρό μηνιάτικο να εξανεμίζεται προκειμένου να εξοικονομηθούν πόροι για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, την ίδια ώρα που οι έχοντες, διοχετεύουν (ακέραια) τα κεφάλαιά τους (σε δισεκατομμύρια Ευρώ) σε Ελβετικές και λοιπές Τράπεζες, υπό το απαθές βλέμμα της Πολιτείας.

4) Πολίτες αγανακτισμένοι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, συνωστίζονται στις πλατείες της χώρας και έξω από το Κοινοβούλιο. Ο Αισχύλος, επίκαιρος όσο ποτέ, σημειώνει: «Τρομερός είναι ο θυμός ενός λαού που μουρμουρίζει. Βαρύ χρέος, που πληρώνεται με δημόσιες κατάρες…». Και αποτελεί ευχή να μην περιορισθεί το πλήθος μόνο σε “δημόσιες κατάρες” και να μην δούμε τα χειρότερα…

5) Απεργάζεται νέο αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο (για την ευαρέσκεια των καιροσκόπων δανειστών). Ασφαλώς, δεν έχει ληφθεί υπόψη η προτροπή του Μοντεσκιέ, ότι δηλ.: «Η αυστηρότητα των νόμων, εμποδίζει την εφαρμογή τους», αλλά και το διαχρονικό απόφθεγμα των Λατίνων: “Lexmalla, lexnulla” (κακός νόμος, κανένας νόμος).

6) Έχει αρχίσει να εμφανίζεται μια τάση μεταναστευτικού ρεύματος, κυρίως στους νέους. `Αραγε, σε ποια δεκαετία του περασμένου αιώνα επιστρέφει η χώρα;

Γεννώνται τα ερωτήματα:

1. Γιατί άραγε μένει ανεκμετάλλευτος ο υπεδάφιος και υποθαλάσσιος ορυκτός πλούτος μας που θα λύσει οριστικά και μακροπρόθεσμα το οικονομικό πρόβλημα της χώρας;
2. Γιατί δεν έχουμε τα ανάκαρα να απαιτήσουμε από τη Γερμανία τις πολεμικές αποζημιώσεις που δικαιούμαστε από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι οποίες ανέρχονται σε 575 δισ. ευρώ (1,7 φορές το χρέος του ελληνικού δημοσίου) σύμφωνα με την εκτίμηση του διακεκριμένου Γάλλου Οικονομολόγου και μέλους του Κρατικού Συμβουλίου Οικονομικής Ανάλυσης της Γαλλίας Ζακ Ντελπλά, σε συνέντευξη που παρεχώρησε πρόσφατα στη γαλλική Les Echo;
3. Με ποια έννοια δικαίου περικόπτονται συντάξεις που αποτελούν προϊόν μόχθου του εργαζόμενου για τουλάχιστον 35 χρόνια; Δεν σκέφτονται άραγε τις συσσωρευμένες ανάγκες των απόμαχων της τρίτης ηλικίας; Ας θυμίσουμε στο Νομοθέτη τη ρήση του Μενάνδρου: «Δεν υπάρχει νόμος που να υπερισχύει της ανάγκης…».
4. Τι μέλλον περιμένει άραγε τη νέα γενιά της χώρας;
5. Quo vadis? (Πού πάμε;)
   

Επίλογος:Η “μπομπάρδα” της Τρόϊκας και των διεθνών κερδοσκόπων έχει ρίξει την Πύλη του Αγίου Ρωμανού της χώρας. Η κερκόπορτα, απώλεσε τους σύρτες.

Τούτες τις ώρες, η χώρα χρειάζεται ένα Ηγέτη που να μην αναμασήσει το παλιομοδίτικο του “πολιτικού κόστους”, αλλά να ενστερνιστεί και να επαναλάβει από καρδιάς τα σοφά λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη: «…Κι όσο αγαπώ τήν πατρίδα μου δέν αγαπώ άλλο τίποτας. Νάρθη ένας νά μού ειπή ότι θά πάγη ομπρός ή πατρίδα, στέργομαι νά μού βγάλη καί τά δυό μου μάτια. Ότι άν είμαι στραβός, καί ή πατρίδα μου καλά, μέ θρέφει, Αν είναι ή πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να χω, στραβός θανά είμαι. Οτι σαυτείνη θά ζήσω, δέν έχω σκοπόν νά πάγω αλλού….»