Η εμπειρία ενός επισκέπτη του νησιού: Ταξίδι από Χανιά στο Ρέθυμνο και τούμπαλιν. Ο ορισμός της επικίνδυνης μετακίνησης!

Του Ευτύχη Παλλήκαρη *

Τα Χανιά φέτος πλημμύρισαν με τουρίστες και παραθεριστές. Τα έκτακτα πρωινά δρομολόγια των πλοίων διεξάγονταν όλο τον Αύγουστο καθημερινά. Τα Ι.Χ. ξεχύθηκαν στο οδικό δίκτυο με προορισμό τις παραλίες και τα χωριά. Στην παλιά πόλη υπήρχαν ώρες, που δυσκολευόσουν να περπατήσεις στα σοκάκια.

Για μια ακόμη φορά φέτος βρέθηκα στα Χανιά, στα αγαπημένα μου μέρη. Όχι χωρίς τίμημα… Κι αυτό, γιατί οδηγώντας στους επιεικώς άθλιους δρόμους του νησιού, βάζεις σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή σου. Ή γιατί επιχειρώντας να επισκεφτείς κάποια από τα αξιοθέατα της πόλης, ή κάποιους χώρους αρχαιολογικού ενδιαφέροντος στην ευρύτερη περιοχή, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με δυσάρεστες εκπλήξεις. Ας επιχειρήσω να συνοψίσω μερικά από τα δυσάρεστα απρόοπτα.

Ταξίδι από Χανιά στο Ρέθυμνο και τούμπαλιν. Ο ορισμός της επικίνδυνης μετακίνησης! Δεν είναι μόνο τα «σαμάρια» στον βόρειο οδικό άξονα ή οι ρωγμές που πρέπει να είσαι Χάμιλτον για να  τις αποφύγεις. Είναι και η βλάστηση στις παρυφές του δρόμου, που σε ορισένα σημεία έχει θεριέψει και εξαφανίσει τη λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Ασφαλώς τα απίστευτα συμβαίνουν στο τμήμα της «εθνικής» οδού, στην ευθεία μετά τη Γεωργιούπολη. Αυτοκίνητα βγαίνουν από δεξιά και αριστερά, τουρίστες διασχίζουν τον δρόμο για να πάνε από τα ξενοδοχεία τους στην παραλία, τρακτέρ εμφανίζονται από του πουθενά για τις γεωργικές ασχολίες, λεωφορεία του ΚΤΕΛ αίφνης μπαίνουν στο αντίθετο ρεύμα για να παραλάβουν επιβάτες. Το έλα να δεις. Δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη συντήρησης για ένα δρόμο, που δέχεται την περίοδο αυτή χιλιάδες αυτοκίνητα καθημερινά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο πραγματικός κίνδυνος προέρχεται από ντόπιους, κυρίως, οδηγούς που παραβιάζουν τη διπλή διαχωριστική γραμμή σε απίστευτες στροφές, χωρίς ορατότητα.

Το βράδυ ο φωτισμός σε νευραλγικούς κόμβους, ανύπαρκτος. Πολλές από τις ενημερωτικές πινακίδεςγια έξοδο από την εθνική, ξεθωριασμένες (παράδειγμα, η έξοδος για Χανιά, με προορισμό τον Ομαλό). Η λίστα δεν έχει τέλος…

Επίσκεψη στο Μουσείο Ελεύθερνας. Ξεκινάς από το Ρέθυμνο για επίσκεψη στο Μουσείο, που λειτουργεί εδώ και λίγους μήνες. Το θέμα είναι πώς συνεχίζεις, καθώς η σήμανση είναι επιεικώς ανύπαρκτη. Χωρίς GPS, δύσκολα φτάνεις στον προορισμό σου. Ταμπέλες ανύπαρκτες ή μικρότερες από αυτές που διαφημίζουν περιφράξεις και ταβέρνες… Φτάνεις τελικά στο χωριό. Καμία ένδειξη για το Μουσείο. Συνεχίζεις, αν έχεις κουράγιο, μερικά χιλιόμετρα προς το πουθενά. Ξαφνικά το βλέπεις μπροστά σου! Η κυρία που βρίσκεται στην είσοδο και κόβει εισιτήρια, δυσφορεί από την παρατήρηση για τη σήμανση… Παρ’ όλα αυτά, η επίσκεψη στο Μουσείο σε αποζημιώνει! Εξαιρετική παρουσία σε ενότητες, υποβλητική ατμόσφαιρα, προβολές με βίντεο που σε αποζημιώνουν. Οι επισκέπτες, ελάχιστοι. Υποθέτω πως πολλοί θα έχασαν το κουράγιο τους, αναζητώντας την ακριβή τοποθεσία του Μουσείου.

Μουσείο Χανίων. Μέρα μεσημέρι, η κίνηση ελάχιστη. Η υπάλληλος μιλά ασταμάτητα στο τηλέφωνο. Οδηγός για τα εκθέματα δεν υπάρχει. Το χειρότερο, παρά την αφόρητη ζέστη δεν υπάρχει κλιματισμός! Τα ανοιχτά παράθυρα και οι πόρτες δεν σώζουν την κατάσταση…

Δεν συνεχίζω. Τα Χανιά προτιμήθηκαν φέτος από χιλιάδες συμπολίτες μας-και ξένους επισκέπτες. Είναι κρίμα να βιώνουν τέτοιες δοκιμασίες και απογοητεύσεις… Είναι ακόμα πιο θλιβερό να μην εκδηλώνεται ένα ενδιαφέρον για την αντιμετώπιση κρίσιμων προβλημάτων που χρονίζουν.

* Ο κ. Ευτύχης Παλλήκαρης είναι δημοσιογράφος

athensvoice.gr