Η εξομολόγηση του Κώστα Εφήμερου και ο κίνδυνος να κλείσει το thepressproject.gr

Οι εργαζόμενοι στο thepressproject.gr βρίσκονται σε απεργία διαρκείας και ο εκδότης της ιστοσελίδας Κώστας Εφήμερος εξέδωσε ένα σημαντικό κείμενο για την πορεία του μέσου και για όσα συμβαίνουν.

Λίγα λόγια για το κείμενο που αξίζει να διαβαστεί. Έχει πολλές αλήθειες για την κατάσταση στα ΜΜΕ στην Ελλάδα, ιδίως σε όσα προσπαθούν να κρατηθούν ζωντανά με το να δίνουν αγώνα για την ανεξαρτησία τους.

Η αλήθεια είναι ότι τα ΜΜΕ, ειδικά όσα δεν έχουν κεφάλαια, εργολάβους και μεγαλοεπιχειρηματίες από πίσω τους, τα τελευταία χρόνια δυσκολεύονται πάρα πολύ.

Είναι αστείο, αλλά σήμερα οι αναγνώστες έχουν παραγίνει παράδοξα απαιτητικοί. Θέλουν την είδηση γρήγορα, εμπεριστατωμένα αλλά και τσάμπα. Την ίδια στιγμή όμως η προσοχή τους διαρκώς κατευθύνεται προς το εντυπωσιακό, το εύπεπτο, το πομπώδες, το θορυβώδες, το οποίο και αναπαράγουν. Μεταξύ αυτών των δύο διαμετρικά αντίθετα τάσεων, υπό το έδαφος μιας οικονομικής κρίσης που διογκώνει τις αντιθέσεις, προκύπτει και το πρόβλημα της σωστής δημοσιογραφίας όπου το “truth is the viral” πρέπει να γίνεται “truth is viral” παραμένοντας ταυτόχρονα βιώσιμο και μακριά από εξαρτήσεις. Πρόκειται για μια πολύ δύσκολη εξίσωση.

Το thepressproject βρήκε τη λύση χαράσσοντας έναν τρίτο δικό του δρόμο, αυτον της ποιοτικής δημοσιογραφικής εργασίας.

Ναι μεν η ειδησεογραφία καλύπτεται επαρκώς όμως αυτό που το διαχώριζε από τα υπόλοιπα ιντερνετικά ΜΜΕ, πέρα από το υψηλό επίπεδο αισθητικής, ήταν και η ιδιαίτερη θεματολογία, από αρθρογραφία ως ερευνητική δουλειά που εμβάθυνε πάνω στα ζητήματα σε ένα βαθμό που δεν έχουμε συνηθίσει σε ιντερνετικά μέσα στην Ελλάδα. Προσωπικά, δε νομίζω πως υπάρχει παρόμοιο μέσο ενημέρωσης στην Ελλάδα.

Όμως, από ότι φαίνεται και από αυτό το κείμενο του Εφήμερου, το πείραμα πέτυχε μόνο μερικώς.

Οι πολίτες – και εξαιτίας της οικονομικής κρίσης – δεν το στήριξαν όσο θα έπρεπε ούτε καν αυτοί που τόσα χρόνια δέχθηκαν τη στήριξη του μέσου στους αγώνες που έδιναν.

Το τζάμπα, δυστυχώς, δε μπορεί να συντηρήσει τέτοιες προσπάθειες.

Και κανείς αναγνώστης δε μπορεί να έχει απαιτήσεις και να κουνά το δάκτυλο για την ποιότητα της ενημέρωσης όταν δε στηρίζει ενεργά αυτό που θεωρεί άξιο της στήριξής του. Ακόμα και όταν γίνονται και λάθη.

Ένα ενδεχόμενο λουκέτο του thepressproject θα είναι ένα μεγάλο πισωγύρισμα για τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα. Για το μοντέλο της δημοσιογραφίας που πρεσβεύει το thepressproject και του οποίου η αποτυχία θα έχει αντίκτυπο και σε άλλες παρόμοιες προσπάθειες.

Στην Ελλάδα που όλα τα μέσα πρέπει να ανήκουν σε κάποιο πολιτικό χώρο, αριστερό ή δεξιό, ή να έχουν κάποιον επιχειρηματία από πίσω που στηρίζει κάποιον πολιτικό χώρο, επειδή έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά του, το thepressproject ήταν πρώτα και κύρια δημοσιογραφικό, άνηκε στους πολίτες. Η ίδια η λειτουργία του αμφισβητούσε αυτή την κυρίαρχη αλήθεια σε σχέση με την πραγματικότητα των μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα, αποτελούσε μια υπέρβαση, ένα διαφορετικό παράδειγμα για ένα πιθανό μέλλον.

Το κείμενο του Εφήμερου είναι προσωπικό, είναι περισσότερο μια εξομολόγηση. Δεν ήξερα πως έχει μικρό προσδόκιμο ζωής και αναπηρία 93% εξαιτίας ενός εμφράγματος που πέρασε το 2008. Έχει σχέση αυτή η περιπέτεια της υγείας ενός ατόμου με την ενημέρωση στην Ελλάδα; Κρίνοντας από την πορεία του thepressproject, έχει.

Το πραγματικο όνομα του Εφημερου είναι Παπαδόπουλος. H επιλογή του ψευδωνύμου, είναι πλέον ξεκάθαρο, εκφράζει κάτι πολύ συγκεκριμένο. Κάνω την υπόθεση, την ανάγκη η περιορισμένης διάρκειας ζωής ενός ανθρώπου να αποκτήσει μια διαχρονική αξία μέσω της αφοσίωσης της στην ανάδειξη ενός ανεξάρτητου μέσου ενημέρωσης.

Ακολουθεί ο σύνδεσμος για το κείμενο που και σαν αφήγημα έχει πολύ ενδιαφέρον αφού δε λείπουν οι πολλές προσωπικές αναφορές του συγγραφέα του.

Διαβάστε το πατώντας ΕΔΩ.

UPDATE: Με νέο κείμενο αναφέρεται ότι μετά από τη συγκινητική κινητοποίηση των αναγνωστών το thepressproject.gr σώθηκε.