Η επίθεση στο Charlie Hebdo και η μάχη ενάντια στην ισλαμοφοβία ΙΙ

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης | Πολλά και πολύ σημαντικά ζητήματα αναδείχτηκαν με την δολοφονική επίθεση στα γραφεία του Charlie Hebdo και αρκετά από αυτά σχολιάσαμε σε προηγούμενη παρέμβαση μας (1), τονίζοντας ότι η συγκεκριμένη επίθεση που έχει από όλους καταδικαστεί, ακόμα και από οργανώσεις όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ, “αξιοποιείται από διάφορες πλευρές της άρχουσας τάξης – από την κυβέρνηση Ολάντ μέχρι τον Σαμαρά και τον Άδωνη, καθώς και από την ελληνική και ευρωπαϊκή ακροδεξιά, για να δημιουργήσουν αμφιβολίες και ρήγματα μέσα στους εργαζόμενους που παλεύουν για μια ελεύθερη κοινωνία, για να δικαιολογήσουν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και για να ενισχύσουν την ρατσιστική και ισλαμοφοβική πολεμική κατά των μεταναστών εργαζομένων. Γι’ αυτό και μόνο το λόγο χρειάζεται να μην αφήσουμε να αξιοποιηθεί αυτή η ρητορική για τη δημιουργία και τη διάδοση ρατσιστικών απόψεων που θα δικαιολογούν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή και σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι ένα καθήκον αδιαπραγμάτευτο για όλους μας.” Η παρέλαση των Je Suis Hypocrite την περασμένη Κυριακή στο Παρίσι, δηλαδή διάφορων πολιτικών αρχηγών και προσώπων από τον σφαγέα των Παλαιστινίων Νετανιάχου μέχρι τον Ραχόι που προσπαθεί να επιβάλλει καθεστώς τρομοκρατίας στην Ισπανία και έως τον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας Σαρκοζί, στο όνομα της ελευθερίας του λόγου και της υπεράσπισης των κοινών ευρωπαϊκών αξιών, επιβεβαιώνει τις θέσεις μας. Δυστυχώς, τις θέσεις μας επιβεβαιώνει και η ρατσιστική δολοφονία του 20χρονου Χάλεντ Ίντρις Μπαχρά, μετανάστη από την Ερυθραία, στη Δρέσδη της Γερμανίας και έξω από τον ξενώνα των αιτούντων άσυλο της γερμανικής πόλης, στην οποία αναπτύσσει ιδιαίτερα έντονη δραστηριότητα τον τελευταίο μήνα η ρατσιστική ισλαμοφοβική οργάνωση PEGIDA (2) Και την ίδια στιγμή το Charlie Hebdo επανακυκλοφορεί με ένα δακρυσμένο Μωάμεθ στο εξώφυλλο, κι ενώ στην ισλαμική θρησκευτική τέχνη δεν εικονίζεται, να κρατάει πλακάτ ότι και αυτός “είναι Σαρλί” και με υπέρτιτλο ότι “όλα συγχωρούνται”. Ποιά όλα; Προφανώς η δολοφονική επίθεση. Από ποιούς; Από τους συντάκτες του περιοδικού, σίγουρα. Μήπως και από την Ευρώπη του Πολιτισμού και της Ανεκτικότητας… των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών; Και, ποιοί εν τέλει συγχωρούνται – οι δολοφόνοι ή όλοι όσοι πιστεύουν στον Αλλάχ και στον Μωάμεθ που είναι ο Προφήτης του; Να ένα ερώτημα, όχι ήσσονος σημασίας, που καλό θα ήταν να απαντηθεί, γιατί από ένα περιοδικό που μετράει δέκα χρόνια ισλαμοφοβικών εκδόσεων όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς.

Όμως είναι και άλλα θέματα που έχουμε να σχολιάσουμε. Για παράδειγμα, στην διαδήλωση καταδίκης του συγκεκριμένου εγκλήματος στο Παρίσι συμμετείχαν πάνω από τρία εκατομμύρια πολίτες. Δεδομένου της ισλαμοφοβικής πολιτικής των κυβερνήσεων τους, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι και οι ίδιοι είναι ρατσιστές και ισλαμοφοβικοί; Η απάντηση δεν είναι άλλη από ένα ηχηρό όχι. Ας είμαστε ξεκάθαροι και σε αυτό. Η άρχουσα τάξη, εντός κι εκτός Ευρώπης, βρίσκεται σε μια μεγάλη κρίση, πολιτική, οικονομική και πολιτιστική κι αυτό γιατί το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, ο καπιταλισμός, βρίσκεται σε κρίση που μοιάζει μη αναστρέψιμη. Σε συνδυασμό με το ξέσπασμα αγώνων και κινητοποιήσεων σε μια σειρά από ευρωπαϊκές πόλεις και χώρες, ενάντια στο ρατσισμό, το φασισμό, για την κλιματική αλλαγή, για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, δημιουργείται ένα εκρηκτικό κοκτέιλ όπου η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι χάνουν στηρίγματα χρόνων αλλά και επιρροή μέσα στην εργατική τάξη των διαφόρων χωρών ενώ παράλληλα αναπτύσσεται μια νέα κοινωνική συνείδηση που καταρρίπτει αυταπάτες χρόνων. Αδύναμοι να επηρεάσουν την κατάσταση προς όφελος τους οι Σαμαράδες και οι Μέρκελ της Ευρώπης προσπάθησαν να αξιοποιήσουν την επίθεση στο Charlie Hebdo για να ηγηθούν ξανά των λαών της Ευρώπης, καλλιεργώντας μια ψεύτικη εικόνα ευημερίας και αξιοποιώντας τα εργαλεία τους ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας αλλά και την διάθεση για την υπεράσπιση της ελευθερίας του Τύπου και θεωρώντας δεδομένο το πλήθος όλων όσων συμμετείχαν στις συγκεκριμένες κινητοποιήσεις.  Το πόσο λάθος κάνουν θα φανεί στη συνέχεια και όσο προχωρούν οι πολιτικές εξελίξεις όπου θα αναδειχθεί και η μεγάλη αντίφαση: άλλη Ευρώπη οραματίζονται οι πολιτικοί ταγοί της, προοδευτική και δημοκρατική τόσο ώστε να εξυπηρετεί τα υλικά τους συμφέροντα – δηλαδή καθόλου και άλλη Ευρώπη θέλουν και διεκδικούν ή θα διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι. Και σε αυτό το σημείο η Αριστερά πρέπει να δώσει όλες τις δυνάμεις τις, για να αναδείξει την συγκεκριμένη αντίφαση αλλά και να οργανώσει τους αγώνες που θα φέρουν ένα τέλος σε όλη αυτή την κατάσταση. Η Ελλάδα και η Ισπανία αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς μπορούν να γίνουν τα πράγματα. Γι αυτό εδώ και τώρα πρέπει η Αριστερά και τα κινήματα να αναδείξουν ότι το πρόβλημά μας δεν είναι ο «φονταμενταλισμός» αλλά η ανεργία, η φτώχεια, το μνημόνιο, το χρέος, ο ρατσισμός και ο φασισμός. Εχθρός μας δεν είναι οι φτωχοί της Μέσης Ανατολής, εχθρός μας είναι το Κεφάλαιο, οι τραπεζίτες που απειλούν να μας πάρουν τα σπίτια. Με λίγα λόγια η μάχη δεν πρέπει να είναι μόνο ενάντια στην ισλαμοφοβία αλλά και ενάντια στις πολιτικές και στους υπευθύνους που την γεννούν.

Αλλά και η Αριστερά, θα πει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης συμμετείχε στις κινητοποιήσεις του Je suis Charlie. Είναι αλήθεια αυτό αλλά και ένα μεγάλο λάθος ή μάλλον είναι ανεπίτρεπτο η Αριστερά να δίνει «προοδευτική» νομιμοποίηση των αστών να χειραγωγήσουν τις διαθέσεις των πολιτών. Ευτυχώς, δεν ακολούθησε όλη η Αριστερά αυτή τη γραμμή, όπως έκαναν το Κόμμα της Αριστεράς στη Γαλλία, με εξαίρεση τον Ζαν Λυκ Μελανσόν, ο υποψήφιος του Αριστερού Μετώπου στις προεδρικές εκλογές του 2012 και την αντικαπιταλιστική-επαναστατική Αριστερά στη Γαλλία (Ολιβιέ Μπεζανσενό-NPA), το SWP και τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όπως σχολιάζει και η ΚΕΕΡΦΑ σε σχετική ανακοίνωση της “ένοχος για την γαλλική 11η Σεπτέμβρη του Charlie Hebdo είναι ο γαλλικός ιμπεριαλισμός. […] Αυτοί που όπλισαν το χέρι των δολοφόνων των εργαζόμενων του Charlie Hebdo είναι οι ίδιες οι κυβερνήσεις που σπαταλούν τρισεκατομμύρια για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Μ. Ανατολή, την Ασία, την Αφρική. Δεν θα σταματήσουν αυτές οι δολοφονικές επιθέσεις με την ισλαμοφοβία και τα αστυνομικά μέτρα που κλιμακώνουν τώρα οι κυβερνήσεις και καλούν σε εθνική ομοψυχία τους λαούς της Ευρώπης. Οι φράχτες στα σύνορα και η FRΟNTEX, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης – Γκουαντάναμο, o ρατσισμός φουντώνουν τα ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα στην Ευρώπη”. Και όταν αναφέρεται στον γαλλικό ιμπεριαλισμό δεν εννοεί άλλο τις πολεμικές επιχειρήσεις διαρκείας από την Αλγερία το 1967 και μέχρι σήμερα, υπενθυμίζοντας ότι ον Σεπτέμβρη που πέρασε «η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα που έσπευσε να προσχωρήσει στην συμμαχία των ΗΠΑ ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Ο Φρανσουά Ολάντ, ο γάλλος πρόεδρος, ήταν ο οικοδεσπότης μαζί με τον Τζον Κέρι, τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, της πρώτης συνάντησης των αραβικών καθεστώτων που έγινε στις 14 Σεπτέμβρη του 2014 στο Παρίσι. Τα πρώτα αεροπορικά πλήγματα από γαλλικά μαχητικά αεροσκάφη έγιναν λίγες μέρες μετά στο βόρειο Ιράκ. Η επιχείρηση έχει και επίσημη ονομασία –«Επιχείρηση Σαμάλ» (ένας δυνατός βορειοδυτικός άνεμος που πνέει στην περιοχή). Από τότε, η γαλλική συμμετοχή στο νέο «πόλεμο κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας» έχει κλιμακωθεί. Τον Δεκέμβρη ακόμα έξι μαχητικά Μιράζ προστέθηκαν στη δύναμη που επιχειρεί στο Ιράκ –δίπλα στα εννιά Ραφάλ, τα αναγνωριστικά αεροπλάνα και τη φρεγάτα που πλέει στο Περσικό Κόλπο. Προς το παρόν, τα γαλλικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν «στόχους των τζιχαντιστών» στο Ιράκ. Δεν έχουν επεκτείνει την «ανθρωπιστική» δράση τους στη Συρία, επειδή η κυβέρνηση του Ολάντ φοβάται ότι έτσι θα ενισχύσει το καθεστώς του Άσαντ. Ωστόσο κι αυτό μπορεί να αλλάξει σύντομα.» (3)

Για όλα αυτά χρειάζεται να είμαστε υποψιασμένοι και ιδεολογικά προετοιμασμένοι, γιτί προστά στις προκλήσεις που έρχονται καμία υποχώρηση δεν θα μας βοηθήσει να δώσουμε νικηφόρα τις μάχες που χρειάζονται.

Παραπομπές:

1) Η επίθεση στο Charlie Hebdo και η μάχη ενάντια στην ισλαμοφοβία

2)  Δολοφονία 20χρονου Αφρικανού στη Δρέσδη 

3) Η σφαγή στο Charlie Hebdo: Ένοχος ο γαλλικός ιμπεριαλισμός 

"google ad"