Της Πηνελόπης Ντουντουλάκη
ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ
Είναι γενικά αποδεκτό σήμερα ότι η ζωή κοντά στη Φύση ενισχύει σημαντικά τον οργανισμό απέναντι στη φθορά και προστατεύει ιδιαίτερα από την έκπτωση γνωσιακών λειτουργιών που παρατηρείται με την πάροδο των χρόνων.
Το φυσικό περιβάλλον αναζωογονεί και αναπτερώνει, μας παρέχει τη δυνατότητα να εισπνέουμε αέρα πολύ πιο καθαρό και πλούσιο σε οξυγόνο, να ρεμβάσουμε στην κλίμακα των τόνων του πράσινου, να αναπαυθούμε μέσα στη σιωπή (βουνό), ή να αναβαπτιστούμε μέσα στην προαιώνια υδάτινη κοιτίδα, να κινηθούμε ανώδυνα και ιαματικά, να περιπλανηθούμε στους τόνους του γαλάζιου (θάλασσα). Η σχέση μας με το φυσικό περιβάλλον, όσο ενισχύεται και ανανεώνεται, μας παρέχει, επίσης, τη σημαντική δυνατότητα της αναπόλησης, καθώς όλοι μας (άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο) έχουμε βιώματα των παιδικών μας χρόνων που συνδέονται με τη ζωή στην ύπαιθρο χώρα.
Φαινομενικά ασήμαντα και απωθημένα τα βιώματα αυτά, αναδύονται και μας καθιστούν πλουσιότερους συναισθηματικά σε κάθε φάση και περίσταση της ζωής μας. Αλλά και η σχέση με τους ανθρώπους, το μοίρασμα στιγμών και αναμνήσεων, η ανταλλαγή Αποσκευών Ζωής, πάντοτε είναι μεγάλη ευλογία.
Αυτό σκεπτόμουν καθώς τις προάλλες μιλούσα με τη Ζεφυρούλα. Η αγαπητή εξαδέλφη μου ουδέποτε αποχωρίστηκε το πηγαίο χαμόγελο, τη ζωντάνια, τον πνευματώδη σπινθήρα που συνοπτικά αποδίδεται ως χιούμορ. Με αυτά τα εφόδια πέρασε και εξακολουθεί να αντιπαρέρχεται σημαντικές δυσκολίες στη ζωή της. Ανέφερε, λοιπόν,στη διάρκεια τηλεφωνικής συνομιλίας μας, πως όταν επικοινωνεί (μέσω διαδικτύου) με την κόρη και τον εγγονό της, που βρίσκονται στη μακρινή Αμερική, απευθύνεται και στην σκυλίτσα της οικογένειας, τη Λούσυ, γαυγίζοντας: “Να δεις, με ακούει και απαντά, μάλιστα ο εγγονός μου αναρωτιόταν γιατί γαβγίζει ο σκύλος και η μητέρα του εξήγησε”.
-Και πώς ακριβώς μιλάς στον σκύλο, Ζεφυρούλα;
-Κάνω “Γάου-Γάουουου…” και εκείνος βγαίνει έξω, στην αυλή και φωνάζει “Γαβ-γαβ-γαβ!” Με γνωρίζει, γνωρίζει τη φωνή μου! Στο χωριό, όταν ήμουν μικρό παιδί, μιλούσα και στη γάτα, στις κατσίκες, στιος κότες, στην αγελάδα, και στον γάιδαρο.
-Μόνο για τον κόρακα δεν μου είπες, μιλούσες και με τα κοράκια;
-Nαι, μιλούσα. ‘Ελεγα “Κράαα-Κράαα!”.
-Nα είσαι καλά, Ζεφυρούλα!
Σκέφτηκα πόσο ανοίγει τους ορίζοντες της επικοινωνίας μας και την επινοητικότητά μας αυτός ο πλούτος του κόσμου που μας περιβάλλει. Ακόμα, σκέφτηκα πόσες εικόνες έχει στις Αποσκευές Ζωής η Ζεφυρούλα και κάθε άνθρωπος που έχει γνωρίσει αυτόν τον τεράστιο πλούτο. Αναγνωρίζει και είναι σε θέση να συνομιλεί με τα πλάσματα που συνθέτουν τον έμψυχο και έμβιο κόσμο, τα πλάσματα με τα οποία συνυπάρχει μέσα στο τεράστιο φάσμα της Δημιουργίας.
Μίλησα, όμως, αυτές τις μέρες, και με τη φίλη μου την Μαρία, που είχε την καλωσύνη να μου τηλεφωνήσει για να μου ευχηθεί. Πάνω στην κουβέντα μιλήσαμε για τα μαθητικά μας χρόνια και η συζήτηση ήρθε στην διακεκριμένη εκπαιδευτικό Αγγελική Σοφούλη. Η Μαρία μου θύμισε τους στίχους του Σοφοκλή, σε νεοελληνική απόδοση, που απάγγελε η αγαπητή καθηγήτριά μας:
“…Ω, πλούτου αχορταγιά, ω, δόξας πείνα,
πόσα για σας κορμιά νεκρά απομείνα…”
Η Μαρία μου ανέφερε με συγκίνηση πως, κάποτε, η καθηγήτριά μας ήταν εκείνη που πρώτη την αναγνώρισε και της μίλησε, έτσι όπως η φίλη μου στεκόταν σε κάποια στάση λεωφορείου στις Βρύσες Αποκορώνου. Η καθηγήτριά μας διάβηκε από μπροστά της και ύστερα από λίγες στιγμές αντιγύρισε συλλογισμένη, την ξανακοίταξε και ρώτησε:”H Μαρία είσαι;”
Πολλές και πολύτιμες οι Αποσκευές.
Αυτό σκεπτόμουν και χτες που βρέθηκα για λίγο στον Χώρο Τέχνης (και Μυσταγωγίας, θα έλεγα) του Γιάννη Μαρκαντωνάκη. Ο Δάσκαλοςκαι εμβληματικός εκπρόσωπος των Εικαστικών, έδωσε, δίχως να το γνωρίζει ίσως, μια ακόμα διάλεξη εξαιρετικού βάθους και ενδιαφέροντος, στο ακροατήριο που συνέθεταν η σύζυγός του Ζωή, ο γιος μου Ιωάννης, ο εξάδελφός μου Ανδρέας και εγώ. Ανεκτίμητης αξίας στιγμές και Αποσκευές. Ευγνωμοσύνη για όλα, να είμαστε καλά και να ξαναβρισκόμαστε!