Η κηδεία του Κομμουνιστή αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης Λευτέρη Ηλιάκη στο Νεροχώρι Αποκόρωνα | Φωτός

Πραγματοποιήθηκε σήμερα Τρίτη 20 Ιουνίου η κηδεία του αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και στελέχους του ΚΚΕ Λευτέρη Ηλιάκη στο Νεροχώρι Αποκόρωνα, παρουσία πλήθους κόσμου, συντρόφων του από όλο το νομό Χανίων, συγγενών, χωριανών και φίλων.

Πλήθος στεφανιών μεταξύ αυτών της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, του Γενικού Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής συντρόφου Δημήτρη Κουτσούμπα, της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ, της Τομεακής Επιτροπής Νομού Χανίων του ΚΚΕ, του Συμβουλίου Περιοχής Κρήτης της ΚΝΕ, της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης – Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, του βουλευτή Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ Αντώνη Μπαλωμενάκη και άλλα.

Παρευρέθηκε αντιπροσωπία της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος με επικεφαλής τον σύντροφο Τηλέμαχο Δημουλά, μέλους του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Γραμματέα Σάββα Βασιλειάδη, των Τομεακών Επιτροπών Κρήτης του ΚΚΕ και από τις ΚΟΒ του Νομού Χανίων, ο βουλευτής του ΚΚΕ Μανώλης Συντυχάκης και ο Περιφερειακός Σύμβουλος της Λαϊκής Συσπείρωσης Στέλιος Ορφανός. Επίσης παρευρέθηκε αντιπροσωπία του Κεντρικού Συμβουλίου και του Συμβουλίου Περιοχής Κρήτης της ΚΝΕ με επικεφαλής τη Νικολέτα Χριστοδουλοπούλου, μέλους του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ.

Το παρών έδωσαν επίσης ο Δήμαρχος Χανίων κύριος Τάσος Βάμβουκας, ο πρώην Δήμαρχος και πρώην Νομάρχης Χανίων κύριος Γιώργος Κατσανεβάκης, η βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ κυρία Βάλια Βαγιωνάκη, εκπρόσωποι σχεδόν όλων των μαζικών φορέων του Νομού Χανίων, ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου κύριος Νίκος Βουρλάκης, καθώς και το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου, ο πρόεδρος της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Νομού Χανίων κύριος Μανούσος Σταυριανουδάκης και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, μέλη της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Χανίων, πρόεδροι Εργατικών Σωματείων και Αγροτικών Συλλόγων, οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι της περιοχής και πολλοί άλλοι.

Επικήδειους εκφώνησαν ο Τηλέμαχος Δημουλάς εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής, ο Σπύρος Αγριμάκης μέλος του Γραφείου του Συμβουλίου Περιοχής Κρήτης της ΚΝΕ, ο Μπάμπης Πετράκης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης – Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, ο Γιώργος Κουμάκης εκ μέρος των συντρόφων και συναγωνιστών του από τα Παλαιά Ρούματα Κισσάμου, ο κύριος Γιώργος Κατσανεβάκης, πρώην Δήμαρχος και πρώην Νομάρχης Χανίων του ΚΚΕ και ο κύριος Πανηγυράκης, εκπαιδευτικός, εκ μέρους του χωριού του, το Νεροχώρι.

Ακολουθούν οι επικήδεια.

Από τον Τηλέμαχο Δημουλά, εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ

Με βαθιά θλίψη αποχαιρετάμε σήμερα συναγωνιστές και σύντροφοι, συγγενείς, χωριανοί, φίλοι, ένα άξιο τέκνο του κόμματός μας, του ΚΚΕ, ένα ξεχωριστό άνθρωπο των Χανιών, που ολάκερη η ζωή του ήταν αφιερωμένη στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, που “δεν στάθηκε στην άκρη του δρόμου” όπως είναι ο τίτλος ενός από τα βιβλία του.

Ο σ. Λευτέρης γεννήθηκε στις αρχές του Δεκέμβρη του 1924 στο Νεροχώρι Αποκόρωνα Χανίων από γονείς φτωχούς αγρότες. Τελείωσε το δημοτικό με άριστα το 1935 και τον ίδιο χρόνο γράφτηκε στο Γυμνάσιο Βάμου, όπου του έβγαλαν πιστοποιητικό απορίας για να μπορεί να συνεχίσει αφού ήταν άριστος μαθητής αλλά δεν μπορούσε να πληρώσει τα ακριβά δίδακτρα. Πήγαινε με τα πόδια 3 ώρες δρόμο πρωί βράδυ στο Γυμνάσιο στο Βάμο.

Το 1938 ο καθηγητής του στο σχολείο του ζήτησε να γίνει μέλος της ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νέων) του Μεταξά που διαπαιδαγωγούσε φασιστικά τους νέους. Ο σύντροφος έγραψε στο χαρτί 3 φορές ΟΧΙ και για τον λόγο αυτό δέχτηκε απειλές, που κατέληξαν στο να κοπεί η υποτροφία του. Παράλληλα αντέδρασε επίμονα στις προσπάθειες που γίνονταν μέσα στο σχολείο για να διαπαιδαγωγηθούν στα φασιστικά ιδεώδη οι μαθητές.

Το 1937 πέθανε ο πατέρας του και μένει μόνος στο σπίτι με την μάνα του, τον αδελφό του Γιάννη και την αδελφή του Μαρία. Στην Τετάρτη Γυμνασίου συνδέθηκε στο σχολείο με τον Δημήτρη Βλησίδη και με τον Παπαδογιάννη και σκαρφίζονται διάφορους τρόπους για να γελοιοποιήσουν τα μαθήματα και τις εκδηλώσεις της ΕΟΝ.

Η πρώτη τιμωρία για αυτά ήταν η επίπληξη, η οποία ανακοινώθηκε σ’ όλους τους μαθητές.

Ακολουθεί αργότερα η τιμωρία της στέρησης της ψυχαγωγίας και στη συνέχεια η διαθεσιμότητα, ώστε να μην μπορεί να δώσει εξετάσεις για να μπει στο Πανεπιστήμιο .

Η κήρυξη του πολέμου βρίσκει την οικογένεια του λιγότερη κατά ένα άτομο, αφού ο αδελφός του Γιάννης κλήθηκε ξανά στο στρατό και μετέπειτα πήρε μέρος στη Μάχη της Κρήτης.

Αμέσως μετά την κατάληψη του νησιού αρχίζει η περισυλλογή όπλων και πολεμικών εφοδίων που βρίσκονταν παρατημένα στα χωράφια. Μαζί με τα ξαδέλφια του Παντελή, Αγγελή και Γιώργη Ηλιάκη πρωτοστατεί και αυτός με την συμβολή και του αδελφού του Γιάννη στο μάζεμα των όπλων.

Τον Ιούνη του 1942, 18 χρονών πια, ο πρώτος ξάδελφος του, Κώστας Ηλιάκης, καθηγητής φιλολογίας και μέλος της ΟΚΝΕ από τα φοιτητικά του χρόνια, του έδωσε το καταστατικό του Κόμματος, κουβέντιασαν και έγινε μέλος του. Είχε ήδη προηγηθεί η απαραίτητη προετοιμασία και ο χρόνος δοκιμασίας ώστε να γίνει μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Άρχισε η διανομή του δελτίου ειδήσεων από τις πρώτες μέρες της κατοχής, από το σπίτι του ξαδέλφου του όπου περνούσαν μέρα νύχτα στελέχη του Κόμματος, που είχαν δραπετεύσει από τις φυλακές και τα ξερονήσια. Ανέλαβε γραμματέας του πρώτου κομματικού πυρήνα στο χωριό του που αργότερα διευρύνθηκε με τις νέες στρατολογίες. Εκείνη την περίοδο διακινούσαν την παράνομη εφημερίδα του ΚΚΕ στο νομό Χανίων, τη «Λευτεριά».

Λίγες μέρες αργότερα στρατολογήθηκε στο ΚΚΕ και ο χωριανός τους, ο παπάς Νικόλας Αποστολάκης που η συμβολή του στην περιοχή ήταν καθοριστική, καθώς εγκαταστάθηκε στο σπίτι του πρόχειρος εκδοτικός μηχανισμός του ΚΚΕ.

Ο σύντροφος Λευτέρης, σαν τελειόφοιτος γυμνασίου βοήθησε στη διαφώτιση, με τα ιδεολογικά μαθήματα που έκανε. Τέλη του 1943, όπως όλα τα νέα στελέχη του κόμματος, περνά στην ΕΠΟΝ. Παίρνει ενεργό μέρος σε πολλές μάχες ενάντια στον κατακτητή και το προδοτικό τάγμα Ασφαλείας του Παπαγιαννάκη.

Στο Σαμωνά, Κάμπους μέχρι Ραμνή και Καρέ, στο Τσιπόλι. Στη μάχη της Παναγιάς των Κεραμιών παίρνει μέρος ως μέλος της υποδειγματικής ομάδας των ΕΛΑΣιτών της ΕΠΟΝ μαζί με άλλους 13 νέους, όπως και ο αδερφός του Γιάννης.

Ήταν παρών στη μάχη του Φρε στην επίθεση που δέχθηκε το ΕΑΜ από τις δυνάμεις της ΕΟΚ, της εθνοφρουράς των Γυπαραίων και Μαντουβάδων πριν ακόμα φύγουν οι Γερμανοί από το νομό Χανίων. Ήταν από τους τελευταίους που άρχισαν να υποχωρούν. Συνελήφθησαν. Η σύλληψη τους ξεσήκωσε κύμα διαμαρτυρίας από τις οργανώσεις του ΕΑΜ και τους απελευθέρωσαν.

Το 1946 μετά τις εκλογές τον Μάρτη άρχισαν οι διώξεις, οι εκτελέσεις, οι δολοφονίες, των αγωνιστών του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.

Ο σ. Λευτέρης περνάει στην παρανομία και συνεχίζει την αγωνιστική του δράση με το ντουφέκι στον ώμο ως αντάρτης πλέον του ΔΣΕ. Παίρνει μέρος στις περισσότερες μάχες, όπως και στη μάχη της Σαμαριάς, σαν επικεφαλής της ομάδας της Δημοκρατικής Νεολαίας.

Το 1948 του καίνε το σπίτι στο Νεροχώρι, εκτοπίζουν όλο το χωριό, στέλνουν εξορία την αδελφή του μαζί με τον μικρό γιό της και αφήνει πίσω της 6 απροστάτευτα παιδιά, να τα προσέχει η μεγαλύτερη αδερφή που ήταν 9 χρονών.

Το 1950 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται 3 φορές ισόβια και οδηγείται για 14 χρόνια από φυλακή σε φυλακή σ’ όλη την Ελλάδα (Ιτζεδίν, Κέρκυρα, Αίγινα, Κορυδαλός, Αλικαρνασσός, Γυάρος κ.α.).

Το 1964 απελευθερώνεται και αναλαμβάνει γραμματέας της ΕΔΑ νομού Χανίων.

Το Φλεβάρη του 1966 παντρεύεται τη Μαρία Στρατουδάκη, που του συμπαραστάθηκε αφάνταστα την υπόλοιπη περίοδο της ζωής του.

Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας το 1967 καταφέρνει να ξεφύγει της σύλληψης και ξαναβγαίνει στην παρανομία για να συλληφθεί 10 μήνες αργότερα και να ξαναπάρει το δρόμο για τις φυλακές για άλλα 7 χρόνια μέχρι το 1974, που απελευθερώνεται με τους τελευταίους πολιτικούς κρατούμενους.

Στη διάρκεια της φυλάκισης του συμμετέχει στην ιδεολογική, πολιτική και πολιτιστική δουλειά που γίνεται μέσα στις φυλακές από τους κομουνιστές κρατούμενους. Δίνει τη μάχη ενάντια στην αναθεωρητική ομάδα το 1968 παραμένοντας σταθερός με τις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού.

Με την μεταπολίτευση ανέλαβε μέλος του Γραφείου Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ, γραμματέας Χανίων, διευθυντής της εφημερίδας «ΑΛΗΘΕΙΑ» που επανακυκλοφόρησε, υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ, και ενεργό αγροτικό στέλεχος σε διάφορα συνδικαλιστικά και συνεταιριστικά όργανα του νομού Χανίων και πανελλαδικά (ΠΑΣΕΓΕΣ).

Την περίοδο της κρίσης στο Κόμμα, 1989 – 1991, στάθηκε σταθερός στις ιδέες του μαρξισμού – λενινισμού έδωσε τη μάχη ενάντια στον οπορτουνισμό. Αμέσως μετά ανέλαβε το 1991 γραμματέας του ΚΚΕ στον Νομό Χανίων και έδωσε τη μάχη καθοριστικά για την ανασυγκρότηση των οργανώσεων του.

Ανέπτυξε πλούσιο συγγραφικό έργο εκδίδοντας 6 βιβλία για την Αντίσταση στον Νομό Χανίων, τον Εμφύλιο στην Κρήτη, τα πρώτα βήματα του ΕΑΜ στην Κρήτη, για τις γυναίκες στην Αντίσταση, τα Κρητικά Γράμματα και την αυτοβιογραφία του, «Δε σταθήκαμε στην άκρη του δρόμου». Υπήρξε για πολλά χρόνια πρόεδρος του παραρτήματος Χανίων της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και στη διοίκηση των κεντρικών της ΠΕΑΕΑ και μέλος του ΔΣ του Μουσείου της Εθνικής Αντίστασης στο Θέρισο. Έκανε πολλές ομιλίες, άρθρα ιδεολογικά, φιλοσοφικά, ιστορικά, σε εκδηλώσεις και στον τύπο.

Ο σ. Λευτέρης κράτησε με συνέπεια αυτό που είχε αποφασίσει δίνοντας το βιογραφικό του στο κόμμα. Να παραμείνει με συνέπεια στο δρόμο της ταξικής πάλης, χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς έτοιμος να θυσιάσει ακόμα και τη ζωή του αν χρειαστεί για τα κομμουνιστικά ιδανικά.

Αγαπημένε μας σύντροφε, έφυγες αλλά θα παραμένεις πάντα κοντά μας, με την αξέχαστη ζωντάνια που διέκρινε την καθημερινή σου παρουσία στα Γραφεία της Κομματικής Οργάνωσης, με τα αστεία σου, το σιγοτραγούδισμά σου όταν αναπολούσες τα ιστορικά μονοπάτια που πέρασες στις Χανιώτικες μαδάρες, με την αιχμηρή σου πέννα, με το χάρισμα που είχες να περνάς το μήνυμα της ελπίδας και της προοπτικής ότι στο τέλος θα νικήσει ο λαός, όσα βάσανα και αν περνάει, όσο και αν φαίνονται τα πράγματα δύσκολα και “ακούνητα”.

Εκ μέρους της κεντρικής επιτροπής του κομουνιστικού κόμματος Ελλάδος εκφράζουμε στα ανίψια σου, τους συγγενείς σου, τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια. Καλό ταξίδι σύντροφε Λευτέρη και να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.

Από τον Πρόεδρο του παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ Μπάμπη Πετράκη

«Δεν χτυπάμε καμπάνες, όχι

Δε χτυπάμε καμπάνες

Αυτός που πέρασε δεν είναι τραγούδι που τελείωσε»

(από το πένθιμο εμβατήριο του Ναζίμ Χικμέτ)

Αγαπημένε μας σύντροφε Λευτέρη, ξέραμε όλοι μας πως το τελευταίο διάστημα έδινες την πιο αποφασιστική σου μάχη και όλοι εμείς που σε γνωρίζαμε και σε ζούσαμε από κοντά παίρναμε ακόμα μια φορά κουράγιο και δύναμη από το κουράγιο και τη δύναμη που μας έδινες όλα αυτά τα χρόνια. Μέσα μας υπήρχε η κρυφή ελπίδα πως και αυτή τη φορά θα τα καταφέρεις, γιατί ξέραμε τι είδους και ποιας γενιάς μαχητής ήσουν.

Σε θαυμάσαμε ως το τέλος για τον τρόπο και τη λεβεντιά που έδωσες αυτή τη μάχη, αυτή τη φορά για τη δική σου ζωή, δεν τον λογάριασες ούτε στιγμή το θάνατο, όπως άλλωστε έκανες και σε όλες τις μάχες που είχες δώσει για τις δικές μας ζωές. Άλλωστε σ. Λευτέρη, μία είναι η ζωή του καθενός και κάθε μιας. Έχει μεγάλη σημασία πως τη ζεις, για ποιο σκοπό, τι την κάνεις αυτή τη ζωή, είτε σε φτάσει μετά τα 90 είτε λίγο πριν ή πολύ πιο πριν. Εσύ σύντροφε την είπες την άποψη σου, την κατέδειξες με τη ζωή σου.

Σε κατευοδώνουμε σήμερα σαν τον αγωνιστή που έπεσε με ψηλά το κεφάλι, που δε λύγισες στους δύσκολους καιρούς. Τα βιογραφικά σου στοιχεία, τα γεγονότα του τόπου που σημάδεψαν τη ζωή σου, είναι γνωστά, όλοι τα ξέρουμε. Όμως στην Ιστορία του κάθε αγωνιστή, του κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστριας, υπάρχουν ξεχωριστές στιγμές ανάλογα με τη συγκυρία, ανάλογα με τη φάση και τα καθήκοντα του κινήματος.

Ολοζώντανη είναι μπροστά μας η ζωή, η δράση σου και η στάση σου ως το τέλος απέναντι στο λαό που σε αγάπησε και στο Κόμμα που πίστεψες τις ιδέες και τα ιδανικά του, το ΚΚΕ. Δεν είναι πάντα εύκολο να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα. Δεν είναι πάντα εύκολο να στέκεσαι όρθιος όταν οι άλλοι πέφτουν.

Σύντροφε Λευτέρη, τον τίτλο του λαϊκού αγωνιστή τον κατέκτησες σε όλα τα πεδία του αγώνα, ως συνδικαλιστής, πολεμιστής της ΕΑΜικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού, ως φυλακισμένος και εξόριστος , ως επαναστάτης σε δύσκολες στιγμές.

Σύντροφε Λευτέρη, είσαι τυχερός. Πέρασες μια ζωή δύσκολη, ανέβηκες και κατέβηκες βουνά, περπάτησες φαράγγια, χρόνια στη φυλακή και την εξορία. Πέρασες πολλές φορές ξυστά από το θάνατο κι όμως η ψυχολογία σου ήταν σαν να έζησες μια ζωή σε ένα ίσιωμα χωρίς δυσκολίες, ανηφόρες και κατηφόρες. Σαν να έζησες μια ζωή εύκολη και βολική. Κέρδισες τελικά την ηρεμία του αγωνιστή που έκανε το χρέος του.

Είσαι τυχερός.

Γιατί εμείς ξέρουμε ότι μέχρι την τελευταία σου πνοή έμεινες όρθιος, στητός, περήφανος κομμουνιστής, αμετανόητος για τη ζωή που επέλεξες, για το όραμα του σοσιαλισμού, της κομμουνιστικής κοινωνίας. Εμείς έχουμε δρόμο ακόμα μπροστά μας για να το αποδείξουμε.

Σύντροφε Λευτέρη, εμείς η νεότερη γενιά που διδαχτήκαμε τόσα πολλά από τη ζωή και τη δράση σου έχουμε χρέος και οφείλουμε να σου δώσουμε μια απαράβατη υπόσχεση: Τη σκυτάλη που μας παράδωσες να την πάμε όσο πιο μακριά μπορούμε. Την τιμημένη δοξασμένη ιστορία της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, που και εσύ ήσουν μέλος της και την υπηρέτησες με τόση αγάπη, να αγωνιστούμε, να γίνει κτήμα και του τελευταίου νέου.

Σύντροφε Λευτέρη, εσύ φεύγεις οριστικά και αμετάκλητα ως φυσική παρουσία ανάμεσα μας και εμείς προχωράμε μπροστά και ας μας θεωρούν ορισμένοι αιθεροβάμονες. Περήφανος για το ΚΚΕ, ασυμβίβαστος στους σκοπούς του, αδιάλλακτος στις αρχές του.

«Με χίλια ονόματα μια χάρη

ακρίτας ή αρματολός

Αντάρτης κλέφτης παλικάρι

Πάντα είναι ο ίδιος ο λαός»

Δε σε αποχαιρετούμε χτυπώντας τις καμπάνες, όπως γίνεται συνήθως, γιατί εσύ που πέρασες, δεν ήσουν ένα τραγούδι που πέρασε.

Από τον Σπύρο Αγριμάκη, εκ μέρους του Συμβουλίου Περιοχής Κρήτης της ΚΝΕ

Η Οργάνωση Περιοχής Κρήτης αποχαιρετά με μεγάλη θλίψη τον σύντροφό μας Λευτέρη Ηλιάκη. Αποχαιρετούμε τον ξακουστό αντάρτη του ΕΛΑΣ, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, το στέλεχος του ΚΚΕ, ένα από τα καλύτερα παιδιά του.

Ο σύντροφος Λευτέρης από τα πρώτα του χρόνια ως μαθητής ακόμα στρατεύτηκε με την υπόθεση του λαού, αφιέρωσε τη ζωή του στην πάλη για έναν καλύτερο κόσμο, απαλλαγμένο από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Από μαθητής του σχολείου φάνηκε η μετέπειτα πορεία του όταν ο διευθυντής του έκοψε την υποτροφία που έπαιρνε ως παιδί άπορης οικογένειας, όταν αρνήθηκε να γίνει μέλος της ΕΟΝ, της νεολαίας του Μεταξά. Θυμόμαστε ακόμα με τι περηφάνια εξιστορούσε αυτή την ιστορία στους συντρόφους μαθητές στο φεστιβάλ της οργάνωσης μας. Και όντως αυτή η τάση ζωής παραδειγμάτιζε από το πιο νεαρό μέλος της ΚΝΕ μέχρι και τον πιο μεγάλο κάθε φορά που μιλάγαμε μαζί του. Μια ζωή γεμάτη αγώνες, αυτοθυσία, προσφορά, ανιδιοτέλεια, ταγμένη στη μεγάλη υπόθεση της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της, του ΚΚΕ.

Και ήταν πρωτοπόρος στην πράξη ο σύντροφος Λευτέρης. Τον τίτλο αυτό τον κατέκτησε στην πράξη, όχι απλά την στιγμή που έγινε μέλος του κόμματος στα 18 του. Τον κατακτούσε καθημερινά σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, μέχρι το τέλος. Από τα νεανικά του χρόνια πάλεψε ενάντια στις φασιστικές ιδέες της δικτατορίας του Μεταξά. Μετά στη μάχη της Κρήτης, από τη δράση του στην αντίσταση μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ. Τον κατέκτησε όταν ακλόνητος έδινε τη μάχη απέναντι στους ντόπιους συνεργάτες των Ναζί, όταν μαζί με τις αντάρτικες ομάδες του ΔΣΕ μετέτρεψαν τις Μαδάρες σε άπαρτα κάστρα. Όταν αργότερα κυνηγημένος πέρασε πάνω από 20 χρόνια στις φυλακές και στις εξορίες. Και η αλήθεια είναι ότι όποιος κοίταζε ή μιλούσε με το σύντροφο, όχι μόνο μέλη του κόμματος ή της ΚΝΕ, μόνο θαυμασμό μπορούσε να αισθανθεί. Ακόμα θυμόμαστε όλοι κουβέντες που κάναμε στα μέλη της ΚΝΕ όταν κατεβήκαμε την Κρήτη να σπουδάσουμε και σκεφτόμασταν: « όσο ζούμε εμείς, ο άνθρωπος αυτός πέρασε στις εξορίες και στις φυλακές». Και αναρωτιόμασταν όλοι πώς τα κατάφερε.

Η ζωή του συντρόφου και όμως αποδεικνύει καθημερινά ότι για τους κομμουνιστές δεν υπάρχουν άπαρτα κάστρα, ότι καθένας χωριστά και όλοι μαζί κάνουμε τη θεωρία, την ιστορία, τις αρχές και τις αξίες της τάξης μας. Ότι ο άνθρωπος βρίσκει δυνάμεις ανεξάντλητες όταν παλεύει για το πιο νέο, το πιο πρωτοπόρο το οποίο γέννησε η σκέψη και η πράξη της ανθρωπότητας. Και αυτό το κατάφερε ο σύντροφος Λευτέρης, όπως και χιλιάδες άλλοι μαζί του και έστεκε παράδειγμα δίπλα μας, ακλόνητος στις ιδέες του μαρξισμού λενινισμού, μέχρι το τέλος.

Αυτές τις ιδέες υπερασπίστηκε και τα δύσκολα χρόνια των αντεπαναστατικών ανατροπών, όταν πολλοί βιάστηκαν να πουν ότι η ιστορία σταμάτησε στον καπιταλισμό. Και όμως τέτοιοι άνθρωποι κράτησαν το κόμμα όρθιο, έκαναν πράξη στην καθημερινότητα το εξώφυλλο του Ριζοσπάστη τη μέρα που κατέβαινε από το Κρεμλίνο και έλεγε: σύντροφε ψηλά τη σημαία. Και στα Χανιά ήταν ο Λευτέρης εκεί να την κρατήσει μαζί με χιλιάδες άλλους και εδώ και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα χιλιάδες μέλη της ΚΝΕ με χιλιάδες άλλους σαν τον σύντροφο μας που σήμερα αποχαιρετούμε, να αισθανόμαστε υπερηφάνεια, και την ευθύνη, την τιμή του να είσαι μέλος του ΚΚΕ.

Σύντροφε Λευτέρη, σε αποχαιρετούμε και εσένα και τους χιλιάδες άλλους της οικογένειας της αντίστασης του ΔΣΕ που κρατήσατε τη σημαία ψηλά, που μας δώσατε το δικαίωμα να κοιτάμε το λαό στα μάτια. Αυτό είναι μεγαλύτερος τίτλος τιμής από οποιοδήποτε Υπουργείο ή θέση στην Κυβέρνηση.

Ειδικά τα μέλη της ΚΝΕ στο Νομό Χανίων αλλά και στην Κρήτη σε ευχαριστούμε γιατί πάντα ήσουν δίπλα μας, να μας συμβουλεύεις, να προσπαθείς να μάθουμε την ιστορία των παππούδων μας, να μας δίνεις κίνητρο να διαβάσουμε, να μας παραδειγματίσεις. Η αλήθεια είναι ότι η ίδια σου η ζωή αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους εμάς τους νέους κομμουνιστές. Η δίψα σου για μόρφωση που δεν έσβησε ούτε στα μπουντρούμια είναι η καλύτερη έμπνευση για να συνδυάζουμε τα καθημερινά μας καθήκοντα με την μελέτη, το διάβασμα. Η προσπάθεια του να είσαι πρωτοπόρος σε όλες τις πτυχές της ζωής σου, η προσπάθεια να αριστεύεις στα μαθήματα ως μαθητής, αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα για το πώς πρέπει να είναι ο Κνίτης μαθητής, φοιτητής, σπουδαστής. Η αλύγιστη σου στάση απέναντι στο αστικό κράτος εμπνέει ακόμα, και θα εμπνέει τους κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς που συγκρούονται με την εργοδοσία, το κράτος των αστών. Μας γεμίζει πίστη για το δίκιο της τάξης μας.

Και είμαστε όλοι εδώ σήμερα να σε αποχαιρετήσουμε, οι σύντροφοί σου, οι μαθητές που τους είχες χαρίσει βιβλία.

Είμαστε οι σύντροφοι από την σπουδάζουσα που ακούγαμε τις ιστορίες σου στα γραφεία και ανατρέχαμε σε αυτές, παίρνοντας κουράγιο και δύναμη μπροστά στις δυσκολίες της καθημερινότητας, στις μάχες που δίναμε.

Είναι εδώ οι σύντροφοί σου από το Κόμμα που μας διαπαιδαγώγησαν για να συνεχίσουμε να δίνουμε τις μάχες.

Η καλύτερη υπόσχεση που μπορούμε να δώσουμε τα μέλη της ΚΝΕ, οι νέοι κομμουνιστές, είναι να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό για να γίνει πράξη η κοινωνία που πάλεψες, ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός. Υποσχόμαστε να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό ώστε όλο και περισσότεροι νέοι να διαλέξουν το δρόμο του διάλεξες. Υποσχόμαστε ότι το χώμα αυτό της Κρήτης, του Αποκόρωνα, να ξαναγεννήσει συντρόφους σαν εσένα, τον Ποδιά, τον Σουκατζίδη, τη Κλάδου, και τόσους άλλους. Γιατί αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός.

Εκ μέρους του Συμβουλίου Περιοχής Κρήτης της ΚΝΕ εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους σου.

Περισσότερες φωτογραφίες ΕΔΩ.

"google ad"