Η μάνα της 22χρονης να ζητήσει συγνώμη απ’ την κόρη της. Όχι απ’ τον κόσμο

Η ηλίθια «γνώμη του κόσμου» αυτή η υποκριτική άποψη για τις άγαμες μητέρες και ο «καθωσπρεπισμός» πιθανόν της οικογένειάς της, δημιούργησαν αυτό το δράμα.
Μια κοπελίτσα 22 χρονών καταστράφηκε. Ένα μωρό δεν πρόλαβε να ζήσει. Και όλα αυτά γιατί;

Γιατί ζούμε σε μια υποκριτική κοινωνία. Μια κοινωνία όπου δέχεται οι ομοφυλόφιλοι να υιοθετούν παιδιά, όπου μπορεί να έχουν δικαίωμα στην διαφορετικότητα, δεν ξέρω όμως κατά πόσο έχουν δικαίωμα να υποχρεώνουν τα παιδιά να ζουν στη διαφορετικότητα. Αφού δεν ρωτήθηκαν ποτέ λόγω ηλικίας αν αυτά θέλουν.

Δεν δέχεται όμως η κοινωνία αυτή το απολύτως φυσιολογικό. Ένα παιδί από άγαμη μητέρα. Λες και το παιδί αυτό γεννιέται με άλλη διαδικασία. Λες και ο έρωτας δεν είναι ο ίδιος που φέρνει τα παιδιά. Λες και δεν είναι μια ανάγκη των νέων, ανθρώπινη παρά μόνο μετά τον γάμο.

Μα ο έρωτας είναι για τους νέους.

Όταν οι επιθυμίες είναι σαν ένα λουλούδι ανθισμένο. Όταν τα κορμιά είναι όμορφα. Όταν η φύση των νιάτων είναι σαν τον Μάη μήνα. Και η εγκυμοσύνη είναι ωραία. Συγκινούμαι όταν βλέπω γυναίκες σε εγκυμοσύνη. Είναι η ζωή η ίδια. Μια εγκυμοσύνη όμως δεν γίνεται ποτέ από μόνη της. Χρειάζονται δύο άνθρωποι.

Μόνο που τις συνέπειες μιας «ανεπιθύμητης» εγκυμοσύνης τις πληρώνει μόνο η γυναίκα. Τίποτα για τον άνδρα. Τίποτα γι’ αυτόν που εγκατέλειψε την κοπελίτσα. Που τις λίγες στιγμές ευτυχίας θα τις πληρώνει μια ολόκληρη ζωή. Γιατί;

Μια εγκυμοσύνη είναι ωραία περίοδος. Αλλά και δύσκολη, πολύ δύσκολη.Το ξέρομε εμείς οι γυναίκες που την έχομε βιώσει. Δεν βλέπεις μόνο το κορμί σου ν’ αλλάζει, αλλά το ζεις με τις αδιαθεσίες ,τις ζάλες, τους εμετούς. Με συναισθηματική ανασφάλεια. Έχει η γυναίκα ανάγκη από περισσότερη αγάπη, από περισσότερη στοργή, από περισσότερη φροντίδα. Από τρυφερότητα! Κάτι που η 22χρονη δεν είχε.

Μόνη της, κρυφά και απ’ την ίδια την μάνα της, πέρασε αυτήν την ευαίσθητη περίοδο. Θεέ μου ο τρόμος της, η απόγνωσή της να μην φανεί η εγκυμοσύνη της! Η αγωνία της για τη γέννα! Μόνη της. Πάντα μόνη της! Χωρίς την αγάπη του συντρόφου της, χωρίς τους γονείς της. Η γέννα είναι δύσκολη υπόθεση. Ειδικά όταν είσαι πρωτόγεννη οι πόνοι είναι φοβεροί. Είναι τόσο δυνατοί που εκείνες τις στιγμές της γέννας απαρνιέσαι τον έρωτα. Λες: «δεν πρόκειται να ξανακάνω έρωτα».

Είναι παράξενη η ψυχολογία της γυναίκας την ώρα της γέννας. Απαρνιέσαι στις ωδίνες της γέννας και τον άντρα σου. Ζητάς μόνο την μάνα σου. Επειδή και αυτή γέννησε και σε νοιώθει. Δεν θέλεις τον άντρα σου γιατί δεν πονά όπως εσύ τις ώρες αυτές. Δεν σε καταλαβαίνει λοιπόν. Απ’ όλο αυτό που τραβάς εσύ, ο άντρας δεν τράβηξε τίποτα. Μόνο τη χαρά της συνεύρεσης! Ζητάς λοιπόν μόνο τη μάνα σου γιατί και αυτή πόνεσε να σε γεννήσει και σε νοιώθει. Είναι περίεργη η ψυχολογία της γυναίκας την ώρα της γέννας. Η κοπέλλα –τι φρικτό– γέννησε μόνη της! Πέρασε τις φοβερές ωδίνες του τοκετού μόνη της!

Στην συναισθηματική ανασφάλεια, τον τρόμο, την αγωνία, μόνη της! Πέρασε μια φρίκη! Μόνη της! Χριστέ μου!

Δεν δικαιολογώ την πράξη της αλλά την κατανοώ! Απόλυτα. Δεν έμεινε όμως έγκυος μόνη της. Πού ήταν ο σύντροφός της; Το μωρό, έχασε τη ζωή του. Κρίμα! Η κοπέλλα καταστράφηκε! Κρίμα! Έχασε τα νιάτα της, την ξεγνοιασιά της, την ανθρώπινη ανάγκη να ερωτεύεται. Τις καταλογίζουν κακούργημα. Θα μπει φυλακή; Και όλα αυτά γιατί; Επειδή έκανε αυτό που κάνουν όλοι οι νέοι; Έρωτα!

Θα πρέπει όλες οι γυναίκες να συμπαρασταθούμε. Όλοι οι γυναικείοι σύλλογοι να της βρεθούν. Γιατί μόνο η γυναίκα να «πληρώνει» για την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη;
Δύο ζωές καταστράφηκαν. Πώς θα ξαναγίνει ευτυχισμένη αυτή η κοπέλλα;

Θα έχει τύψεις για όλη της την ζωή. Η μητρότητα που έπνιξε βίαια μέσα της, λόγω των συνθηκών θα ξυπνήσει! Θα την κυνηγά σε όλη της την ζωή. Πώς θα ξανακρατήσει παιδί στην αγκαλιά της χωρίς να νοιώθει πόνο;

Είναι τρομερό! Και το βιώνει πάλι μόνη της! Τίποτα για τον άνδρα. Τίποτα για την υποκρισία του κόσμου που δημιουργεί αυτές τις καταστάσεις. Θα πρέπει απ’ τη συνείδησή μας να εκλείψει ο στιγματισμός «άγαμη» μητέρα. Να είναι μόνο μητέρες. Ιερές, όλες! Παντρεμένες και ανύπαντρες. Γιατί φέρνουν την ζωή! Αυτήν τη ζωή που οι συμβάσεις του κόσμου και της οικογένειας ίσως, υποχρέωσαν την γυναίκα να την αρνηθεί βίαια. Αρνιόντας έτσι τον ίδιο της τον εαυτό! Αρνήθηκε το ένστικτο της μητρότητας. Αρνήθηκε τον εαυτό της!

Η γυναίκα χρειάζεται τη συμπαράσταση όλων των γυναικών. Καμμιά μητέρα στιγματισμένη. Έγγαμη ή άγαμη είναί όλες ιερές!

Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη